“How did you do that?” manghang-manghang tanong sa akin ni Daiki ng maabutan niya ako. Pagkatapos niyang masigurado na tapos na ang laban ay mabilis siyang tumakbo papunta sa kinaroroonan ko na saktong pagkatapos kong kausapin si Rhaia. Oo, si Rhaia, ang nag-iisang taong hindi ko inaasahan na hahawak ng karit ni kamatayan mawala lang ako sa landas niya. Ibig sabihin alam na niya ang relasyon namin ni Daiki. Hindi naman sa itinatago ko na may relasyon kami ni Daiki, hindi ko lang ugaling ipagsabi. “Let me treat your wounds.” Agad napalitan ng pag-aalala ang ekpresyon niya ng mapadako ang tingin niya sa dumudugo kong pisngi. “Are you okay? God! Are you okay? Okay ka lang ba talaga? Daijoubo? Siguro ang relasyon namin ni Daiki ang pinaka-predictable o inaasahan ng lahat, mula sa magkaibigan hanggang sa magka-ibigan. Sinagot ko siya noong una dahil siya lang ang nag-iisang taong nagpakita sa akin ng totoong pang-unawa at pagmamahal. Para sa akin ayoko siyang mawala kaya sumang-ayon ako

Lahat ay nakatingin sa akin pag-apak na pag-apak ko sa loob ng Hacienda. Daig ko pa ang patay na bumangon sa hukay ko kung titigan nila ako. Ang iba ay nagtataka habang ang iba ay hindi makapaniwala na babalik ako.Subalit ang hindi ko inaasahan na kabilang sa babati at mag-aabalang magpakita sa akin ay si Genevieve. Hindi ko alam kong sadyang makapal lang talaga ang pagmumukha niya o sa tingin niya aasta akong may kasalanan katulad ng dati. “Talulla, you are back!” Masiglang pahayag niya habang nakangiti siyang naglalakad palapit sa akin. Akmang yayakapin niya ako pero agad ko siyang tinaasan ng kilay. Nilagpasan ko siya ng walang pasabi sa harapan ng mga matang lihim na nakamasid sa akin. Hindi ko maiwasang mapangiti ng makita ko ang pagkagulat sa mukha niya. Sa buong buhay niya wala pang tumanggi sa kanya. Parating siya ang tumatanggi sa iba sa harapan ng maraming tao. Subalit ibang usapan na ngayon. Noong araw na hinahabol ako ng mga pulis sa kasalanan hindi ko ginagawa kahit wa