Diane’s P.O.V. “Leand?” patanong kong bigkas sa pangalan niya. My trembling hands were on my lap. Hindi ko rin mapigilan ang pangangatog ng aking mga paa. What if… nagkamali pala ako sa pagsama ko sa kanya? “Hmm?” tugon niya habang nagmamaneho. Saglit siyang sumulyap sa akin, bago siya muling tumingin sa daan. He attempted to hold my hands using his right hand, pero iniwas ko iyon sa kanya. “Can I really trust you?” halos pabulong kong tanong kay Leand habang kinukutkot ko ang mga kuko ko. “Of course, you can. Bakit mo naman natanong ‘yan, Diane?” mabilis niyang tugon sa akin. “If that’s the case, then prove it to me. Ikuwento mo sa akin ang lahat nang ginawa mo at kung ano ang naging papel mo sa apat na taong nakalimutan ko. May it be worse than what I could have ever thought about yo

Diane’s P.O.V. Damang-dama ko ang sinseridad ni Leand sa mga sinasabi niya. Pero pilit ko mang kapain sa puso ko, alam kong hindi ko talaga nararamdaman sa kanya ang kung ano mang kakaibang nararamdaman ko sa tuwing nakikita ko si Liam. Liam always made my heart flutter even from a distance. My heartbeats would effortlessly race just by hearing his voice in our paging system and without even knowing that it was indeed Liam. Hinalikan na nga ni Leand ang mga kamay ko, ngunit wala pa rin akong naramdamang kakaiba para sa kanya… pero si Liam? Wala pa siyang ginagawa, pero pinapakabog na niya nang husto ang puso ko. Wala pa siyang sinasabi, pero ginugulo na niya ang isip ko. Nakikita ko pa lang siya ay tumitigil na ang mundo ko. Paano pa kaya kapag pumayag na akong makipag-usap sa kanya nang maayos? Could true love mend all the heartaches he brought to

Diane’s P.O.V. “Okay, team. I want you to meet one of the young, richest, finest, and I must say, handsome, business tycoons in the Philippines and now the ABC’s Vice President for Finance—Mr. Liam Arthur Evangelista,” pakilala ng boss namin kay Liam pagkatapos niyang isalaysay ang lahat ng achievements nito sa business industry. “Thanks, Ma’am. That’s too much for an opening.” Liam humbly responded to Ma’am Beatrice. Tumango lang kaming lahat sa kanya bilang paggalang. Si Sharmaine lang naman ang mukhang tangang pumalakpak pa talaga. Nandito kaming lahat sa malawak na Conference Room sa ikawalong palapag. Sa gitna ng meeting room na ito ay may mahabang mesa na hindi naman namin nasakop ang lahat ng mga upuan. Si Liam ang nasa dulo nito sa pinakaharapan—head of the table kumbaga. Si Mrs. Aldama ang

Diane’s P.O.V. “Hey! What’s with that precious smile, huh?” I was on the process of finalizing the payroll accounts of rank-and-file employees when someone suddenly showed up. “Mukhang maganda ang araw ng sissy ko ngayon ha?” Hindi ko namalayan ang mabilis na takbo ng oras at nandito na pala si Karen sa loob ng cubicle ko. Naku, ang alam pa naman niya ay sasabay akong mag-lunch sa kanya. Hindi pa naman ako nakapagpaalam at ayoko namang mag-isa lang siyang kumain sa labas. Pinipigilan ko ang sarili kong ngumiti, but in the end, my lips only betrayed me. I felt euphoric—like nothing, or no one, could ever delete this happiness. “Hmm, nothing. Ganito naman ako palagi ha?” I said, pero halos umabot na sa dalawa kong tainga ang mga ngiti ko. Teka, bakit parang nagtunog-pabebe naman ako? “Don

Diane’s P.O.V. [Back to the Present] Ngayon, oras naman para hampasin ‘yong kaibigan ko. Mas kinikilig pa siya kaysa sa akin eh—grabe, daig pa talaga ako! “Ano ka ba, Karen? Kung makatili ka naman diyan, wagas! Dadaigin pa ng sigaw mo ‘yong lakas ng lindol, sa totoo lang. We only agreed to be friends, ‘no? Nothing more and nothing less! Kung pinapatapos mo muna kasi ako at hindi ka agad nag-a-assume ng kung ano-ano riyan!” I rolled my eyes after I reminisced what happened last night. But above all, I couldn’t help but smile and be happy. Pakiramdam ko ay ang gaan-gaan na ng aking dibdib. Parang wala nang bigat at unti-unti na ring nawawala ang sakit. Ngumuso naman ito. “Eh sorry naman po! Kung wala ka lang kasing amnesia eh maiintindihan mo kung bakit ako nagkakaganito! Baka nga nandoon ka pa rin sa E