Sa ilang sandaling paghihintay ni Andracio sa mahabang mesang naroon sa yungib, nabatid niya ang pagdating ng isa pang kasapi ng kapatiran. Nangingitim din raw ang kanyang mga kuko at labi, at may nakuha pa umanong isang itim na butiki sa kanyang bunganga. Palakad lakad ako rito upang magpahangin. "Bampira?" tanong ko sa prayle bilang tugon upang makapagmaang-maang hindi ko alam ito na siyang noon ko pa alam. "Mahabaging Panginoon, Natalia?" pagkilala niya sa akin. Hinila niya ako sa loob ng kanyang klinika at palingonlingon muna sa labas bago isinara ang pinto. Nakakita ako ng isang magandang bukad at iyon ay aking pipitasin ko. Ang aking ama na alam kong papatayin ako kapag ako’y makita niya. Malaki ang kasalanang nagawa ko sa kanya. Ngunit nang pitasin ko ito, natinik ako mula sa tangkay nito. Bumati si Andracio sa mga matatandang babae. Dito sa may rehas na butas, madudungaw mula sa loob ang mga kaulapan sa kalangitan at sa yaong butas ring ito, pumapasok ang hangin sa loob ng se

Nagagawa ko na bang himugin ngayun ang apoy? wari ko sa aking isip sa nakitang nakakagulat na pangyayari.Hindi ako isang manlalakbay, ni hindi ako mahilig maglakbay ngunit sa araw na iyon, parang ginaganahan akong maging isang tagalakbay.Patay na ang Iwaye na si Tol-an. At dito ay binigyan niya sa unang pagkakataon ng isang napakahalagang misyon ang bagong kasapi ng kapatiran.Sa mga balitang ito, wari ni Andracio, ang gaganaping pulong sa gabing iyon ay malamang may kilalaman sa mga kasalukuyang pangyayaring mga ito sa pamahalaang consistorial at simbahan.Pumanaw na ang huling Iwaye ng tribo. "Kung ganoon, imortal ka na pala ngayong kagaya naming mga bampira," wika ko sa kanya. "Huwag niyo po sanang masamain, Kapitan, ngunit kung ako'y inyong papayagan ay may nais po sana akong malaman tungkol sa nilalaman ng inyong sulat," imik ni Demiro sa kanyang kapitan.At isa lamang ang ibig sabihin nito, kapag ang huling tao ng naunang henerasyon ay namatay na, ang panibagong henerasyon ay maka

Bumaba na si Geraldo mula sa unang palapag ng aposento pagkatapos. Nang makababa naman siya sa unang palapag ay nakita niya ang señorita na kaninang nakausap niya na ngayo'y hubo't hubad nang nakaumpo sa loob ng malaking bañera na naroon.Maganda ang kanyang labi at nakakagalak rin ang kanyang mga mata.Lumipad nang mabilis palabas sa dungawan patungo sa karimlan ng gabi at tuluyang iniwan ang kinitang lalaki mula sa camapanario ng Catedral de San Pablo. Kahit nagsasalita ng salitang Tagalog ang aking tiyuhin, naintindihan ko naman ang bawat salitang kanyang binigkas. Ang mga arko namang ito ay bumuo ng malalaking debatong kaha kung saan may mga butas na siyang ginagawang tanawan at lusutan ng mga bumabaril mula sa loob ng fuerte.Narating na namin sa wakas ang bahay ng mga Agoncillo."Marahil ay pinagtagpo muli tayo ng kapalaran para malaman mo ang mga kasagutan, Julian," wika ni Jose Calisto de San Gabriel sa niyang dating mag-aaral. Kung alam mu lang na ako ang hayop na iyun, Manuela,

Ang hardin na iyon ay parang nararamdaman ko ulit ang mga yakap ng aking ina. Tila kapikas iyon ng kanyang buhay, at ngayon ay inaasam-asam ko dahil sa pangungulila sa kanya.Corazon y Sentimientos. Puso at Damdamin, ang muling pagbasa ng wari ko sa pamagat ng nobela.Dala ang ilang pinatulisang mga kawayan at mahahabang bolo ay tinungo nila ang sasakahing lupa.Ang malawak na batong silid na iyon ay siyang ginawang imbakan ni Leandro Trias ng kanyang mga nagawang muebles.Maganda ngunit mainit kaya sa pagbaybay ng kanilang karwahe ay halos naging hamog na kung titingnan sa buong paligid ang mga lumilipad na mga maputing alikabok ng tuyong lupa. Nakasarado naman ang buong karwahe kaya hindi nakapasok ang itong mga alikabok ng daan sa loob nito kung nasaan nakasakay si Sergio at ang ama niya. Ito rin ang imbakan niya ng mga nabiling trosong na ginagamit niya sa panggawa niya ng mga dekalidad na mga muebles. Nasa may di kalayuan lang naman mula sa kanilang bahay-kubo ang yaong lupa, kaya n

Naantala naman ang patugon sana ni Julian sa matandang babae nang mapansin niya ang iba pang mga tagasilbi na isinasara ang lahat ng mga bintana ng bahay. Dala ng pagkataka ay napatanong siya. "Anong ginagawa nila?" tanong niya."Isinasara po talaga ang lahat ng mga bintana at pinto kung aalis na ang labi ng namatay sa bahay, senyorito," sagot ng matandang babae. "Ito ay sa ganun ang kamalasan po ay maiwawaksi at hindi papasok dito sa loob ng inyong pamamahay,"Di na nagsalita si Julian. Sa sandali lang iyon kasi niya narinig at nalaman ang yaong pamahiin kaya hindi na siya dumugtong pa ng salita. Hindi naman sa naniniwala siya rito ngunit kanyang ginagalang ang mga ganitong paniniwala na bahagi na sa kultura ng mga taga Ilocandia. Hinayaan na lamang niyang gawin ng mga tagasilbi ang kanilang nakasanayan. Nagsalita naman uli ang matandang babae na alila sa mansion. Ang silaw ng kabilugan ng buwan ay napakalamya sa mga sandaling iyon, at ito lamang ang tanging nagbibigay liwanag ka