บททั้งหมดของ Carrying the child of a CEO: บทที่ 321 - บทที่ 330

PAGKALABAS ni Zoey sa office ni Xavier ay dali-dali siyang sumakay sa elevator at naisip na pumunta sa rooftop. Alam niya na walang tao doon kaya maaari siyang magpahangin at mapakalma ang sarili niya. Hindi pa ‘rin matigil ang pagtulo ng luha niya sa sobrang daming pumapasok sa isip niya. Nakita na niya ang mga magulang niya at ang isa pa nilang kapatid. Ang kaso iba naman ang tingin ng mga ito sa kanila, isang estranghero na kalaban. Okay lang sana sa kaniya ang katotohanan na ‘yun since nag babalat kayo nga siya ang kaso hindi niya akalain na iyon na mismo ang pagkakataon na makikita niya ang mga ito. Isa pang kinakasakit ng puso niya ay ang mga sinabi ng kapatid niyang si Catherine. Marahil silang dalawa lamang ni Catherine ang babae sa mga anak ng magulang nila ay iba ang bond na kagustuhan niya itong yakapin at sabihin na siya ang ate Zoey niya. Nahihimigan niya ang sakit at pighati sa bawat katagang sinasabi ni Catherine lalo na sa iniisip nitong papalitan niya si Zoey. Hi

“’WAG NA!” Nagulat sila ng bigla nalang sumigaw si Zoey. “A-ah kasi sir ako nalang ang bababa para kausapin ang mga kapatid ko.” kinakabahang dugtong na sabi ni Zoey ng mapansin ang gulat na expression ng mga ito. “Hija, ano ka ba. Walang problem ana umakyat dito ang mga kapatid mo hindi ba Xavier?” ngiting tanong ng mommy niya kay Xavier na agad naman ikinatango ng lalaki. “And besides sinabi ko na ‘din na papuntahin niya dito kaya any munite from now nandito na sila.” Mas lalong kinabahan si Zoey dahil sa mga nangayayari. Hindi niya alam kung bakit naroroon ang kambal, pero ng maisip niya na baka mayroong hindi magandang nangyari ay agad siyang nag-alala. “Hija maupo ka muna, bakit parang kinakabahan ka?” Napalingon siya sa ina niya ng hawakan siya nito sa braso at unti-unting inalalayan papunta sa sofa kaya wala siyang nagawa kundi ang maupo ulit. “N-napaisip lang po ako kung bakit nandito ang mga kapatid ko. Kami nalang po kasing tatlo ang magkakasama sa bahay, baka ma

“ANDITO na tayo,” Hindi maiwasan ni Zoey ang mapatingin sa paligid nang pumasok sila sa isang office. Mayroon doong limang lamesa na kung saan ay maraming mga tambak na papeles sa ibabaw ng lamesa. Isang typical na itsura ng office ngunit iyon ay familiar kay Zoey. “Ipapakita ko sa inyo ang huling CCTV kung nasaan si Cath,” Natauhan si Zoey mula sa kaniyang pagtingin sa paligid ng bigla nalamang magsalita ang lalaking tinawag ni Xavier kanina na Fritz. Nagpunta sila sa isang table sa may left side then naka-open na ang laptop na naroon at mayroong plinay na video si Fritz. Agad na bumilis ang tibok ng puso ni Zoey ng makita niya ang paglalakad ng kaniyang kapatid na si Catherine. Walang ibang tao sa hallway pero ilang sandali lang ang lumipas ay biglang dumami na dahil tumunog ang bell. Dahil sa sobrang daming tao ay nahirapan silang hanapin kung nasaan si Catherine pero kalaunan ay nakita ‘din nila. “What?” hindi makapaniwalang tanong ni Xavier ng bigla nalamang mawala si

Hi Kimmie's! Ang daming galit sa comment section kaya sasabihin ko sa inyo ang reason kung bat ako nawala. Unang-una totoo yung sinabi kong sumasakit talaga ang ulo ko, pangalawa nalaman ko na may Diabetes ako. Pangatlo hindi ko po kayo pinilit na basahin ang STORY ko na ito. Nung mga panahong sinusulat ko ang TWINS ADVENTURE sumasakit na talaga ang tuhod ko kapag nagsusulat ako. Diko pa pinapansin yun kasi baka ngawit lang ako kakaupo ng limang oras makasulat lang ng isang chapter. Yes, hindi biro ang pagsusulat at inaabot ako ng ganiyan kahabang oras kaya sana na-appreciate niyo yun. Nito lang lumala sakit ng tuhod ko sabayan mo pa ng ulo ko. Alam ng mga solid reader's ko na araw-araw akong may update, kapag may sakit lang ako di nakakapag-update. Kahapon nga lang masakit nanaman siya at lalagnatin sana ako buti nadala ng gamot. Hindi sana ako mag sasabi ng ganito dahil baka sabihin niyo nag dadrama lang ako pero grabe naman po kayo. Totoo mga sinasabi ko. Imbes na ganahan ako ma

Muli siyang inalalayan ni Georgia at doon siya lalong humanga sa babae. Sino nga ba talaga ito at anong katauhan niya? Bakit ang galing niyang makipaglaban? Hindi kaya isa ‘rin itong mafia katulad ng pamilya niya o ‘di kaya mayroong organization? Ang daming tanong sa isip niya pero pinili nalang niya muna itong sarilinin. Muli ay napahinto sila dahil may bantay nanaman na paparating at naroroon na sila sa may hagdan pababa mula sa may main door. Ang kaso mas marami ng bantay ngayon keysa kanina. Napilitan si Zoey na itabi muna si Catherine dahil sa sobrang daming bantay. Hindi niya pwedeng hayaan si Georgia ng mag-isa gayong kaya naman niyang lumaban. Baka mamaya ay mapahamak pa ito at hindi kaya ng konsensya niya iyon. “Dito ka muna Catherine babalik ako agad,” huling sabi niya sa kapatid ng itabi niya ito sa lugar na alam niyang walang maaaring gumalaw dito. Kinuha niya muli ang kaniyang baril at hinugot ‘din ang isa pa na dala niya at tumulong na kay Georgia. Iyon ang unang