บททั้งหมดของ Mr Greyson's Child: บทที่ 21 - บทที่ 30

EXCITED na inalis ni Ambirelyn ang suot na apron ng mabasa niya ang message ni Nicole nasa labas na daw ang mga ito. Pigil niya ang sariling mapatalon sa tuwa sa sobrang kasiyahanan na nararamdaman ng mga sa sandaling iyon. Miss na miss niya lang kasi ang mga kaibigan niya kaya ng magsabi ni Nicole na pupuntahan siya ng mga ito sa mansion ng lalaking ama ng anak niya ay tuwang tuwa talaga siya."NICOLE!!!" tili niya ng makita ang kaibigan na naka sunod sa isa sa mga yaya ng mansion."Ito naman maka-react, akala mo naman ilang taon hindi ng kita ah—""I miss you too, Elle," putol niya sa sinasabi ng kaibigan."Aw, I miss you too," sagot nito at niyakap siya at yumakap naman siya pabalik."Tama na muna ang drama, nagugutom na kami pakainin mo muna kami," singit ng bakla niyang kaibigan.Natawa siya. "Oo na po, hali kayo sa kitchen, nagluto ako ng Maruya," naka ngiting anyaya niya at ginaya ang mga kaibigan sa sala.***"ANG yaman talaga ng ama ng anak mo bakla, ang laki ng mansion na ito

MAPALAD ang mga ngiti ni Ambirelyn nang sa wakas ay papasok na sila sa village na tinitirahan niya. Apartment ang tawag niya sa bahay na tinitirahan niya dahil hindi naman siya ang tunay na may ari kundi isa lamang siyang pamansamantalang taga alaga sa bahay. Ang may ari ay nasa States nakatira, iniwan ang bahay na iyon sa kanya, ito'y simpleng bahay lamang, hindi mo maitutulad talaga sa mga exclusive village sapagkat magkadikit-dikit ang mga bahay na tipong pati ungol mo ay maririnig sa kabila. Ang may ari ay isa sa mga manunulat na under sa kanya, sa katunayan ay sinabihan na siyang huwag na lamang magbayad ng renta ngunit nagpumilit siya magbayad kahit 1000 a month lang. Noong una ay hindi ito pumayag ngunit kalaunan ay pumayag na din. Napakurap-kurap siya nang matanaw niya na ang street kung saan ang apartment niya. Hindi niya alam pero parang tumalon ang puso niya nang mga sandaling iyon"Oh, how I miss this place, it's been a while..." pabulong na sabi niya sa hangin at pumikit.

NAKAUPO si Ambirelyn sa may kalakihang sofa sa loob ng kwarto ni Mr Greyson na inuukupahan niya ngayon. Nililinisan niya ang kaniyang mga kuko, hindi niya alam pero she just feels to do it. Mayroon mga pagkaing nakakalat sa may gilid niya, pa-simple niyang binili iyon dati at tinago. Wala siyang planong gutumin ang sarili dahil lang sa galit sa lalaki at saka kawawa naman ang anak niya if magpapagutom siya. Napakurap-kurap ang kaniyang mga mata nang may narinig siyang nagbubulungan sa labas ng pinto. Tumayo siya at lumapit sa may pintuan para masiguradong tama ang hinala niyang may nag-uusap sa labas nun."Do I really need to sing this kind of song?"Napataas ang kilay niya nang makilala niya ang boses ng nagtanong. It's Mr. Greyson's voice. Ano na naman ang pakulo nito at nasa labas ito ng pintuan niya."Yes, sir. You need to do it para patawarin ka ni Ms Mangsanay."Umangat ang gilid ng labi niya sa sinabi ni Rinso. So, ito siguro ang may pakana ng lahat, dahil napaka-impossible nama

HUMINGA siya ng malalim at napalunok nang lumapit na ang lalaki sa kanya, hindi niya alam pero pakiramdam niya'y maiihi siya sa kaba. Nakakahiya man aminin pero ngayon lang talaga siya mahahalikan ng lalaki na walang epekto ng alak ang sistema niya. Nanigas ang katawan niya nang hawakan ng lalaki ang magkabilang balikat niya at tinitingan siya sa mata."What happen?" nagtatakang tanong nito nang iniwas niya ang kanyang mukha nang nilapit na ng lalaki ang mukha nito sa kanya para hulihin ang labi niya.Napakamot siya sa kanyang ulo hindi niya alam kung ginawa niya iyon dahil may kuto siya o dahil nahihiya siya."Ano kasi, parang hindi ko ata kaya, pwede bang ako na lang ang lumapit? Pumikit ka na lang ako na bahala gumalaw," giit niya na hindi tumitingin sa mukha ng lalaki.Akala niya'y tatayo ito at iiwan siya sa silid na iyon ngunit nagulat siya nang narinig niyang tumawa ng mahina ang lalaki kaya't napatingin siya sa gawi nito."Bakit ka natatawa?" inis na tanong niya. Hindi niya ala

SARAP NA SARAP si Ambirelyn sa pagnguya sa nilagang saging habang nakaupo sa may upuan ng eroplano kung saan tanaw niya ang nag-gagandahang tanawin, lalo na ang ulap na kay ganda pagmasdan."Hmmm, ang sarap talaga, perfect combination talaga ang ang nilagang saging at taho, hindi talaga ako nagkamaling bilhin ito," tuwang-tuwang komento niya at nagbalat uli ng saging at dinala iyon sa kanyang bibig. Nang mailunok na niya ang saging ay inabot niya ang taho na mainit-init pa, nakalagay sa tasa na may kalakihan. Sumimsim siya roon habang ang mga mata ay nasa umuusok na nilagang mais na siya mismo ang nagluto bago sila sumakay sa eroplano. Binaba na niya ang tasa at ngumisi at akmang aabutin ang mais na tila ba inaakit siyang abutin ngunit bago pa man umabot ang kanyang kamay sa naturang mais ay may tumampal na sa kamay niya kaya't napasimangot na tumingala siya para tignan kung sino ang may ari ng kamay."Ano naman ba problema mo at pinapakialaman mo na naman ang pagkain ko," angil niya