Semua Bab One Hundred Billion Pesos Baby: Bab 31 - Bab 40

Pagkatapos maglinis ni Marion ng mga pinagkainan niya, pumasok na siya ulit sa kaniyang silid. Kailangan pa niyang tapusin ang dalawang huling kabanata ng kaniyang manuscript, pati na ang epilogue. Balak niyang ipasa iyon sa kaniyang editor sa mismong araw na iyon kaya binuksan na niya ang kaniyang laptop at nagsimulang mag-tipa ng mga letra sa keyboard. Kapag nagsusulat siya, tila napupunta sa ibang dimensyon ang utak niya habang nakatingin sa screen ng laptop. Ang mga dialogue at narasyon ay mabilis na lumalabas sa kaniya na para bang isang makina na naka-automatic ang setting. Gusto na niyang matapos ang paghihirap niya kaya mainam nang mawala na iyon sa paningin niya. Kung tutuusin, sa dami ng nakilala niyang nagsusulat ng romance na genre, may pagkakaparehas ang mga ito na madaling mahala – single ang mga writers na nagsusulat ng romance. Sumpa man iyon o conspiracy ng universe, pero sa walong taon niyang pagsusulat, bilang na bilang sa isang kamay ang nagkaroo

Dalawang single-size bed, dalawang kabinet, isang partition wall na may disenyong Japanese bamboo at cherry blossom, pati na rin study table at swivel chair para magamit ni Eclaire sa pag-aaral; iyon ang lahat ng nabili ni Marion para sa mag-ama. Halos mahigit isang oras silang naglalakad dahil tinitingnan niya ang lahat ng available na kulay at disenyo na mayroon sa furniture section ng mall. Pero dahil sa matagal niyang pagpili, mukhang doble na ang nararamdamang pagod ng mga kasama niya. Kumain silang tatlo sa isang western-style restaurant na nagsi-serve ng mga steak. Kung tutuusin, hindi pasok sa dress code ng lugar ang suot ng mag-ama pero dahil na rin sa namumutiktik sa diamond niyang pulseras, hindi naging problema ang pagbibigay sa kanila ng lamesa. Ramdam niya ang pagkailang mula sa dalawa. “Sorry… Hindi pa kasi ako sanay sa mga Korean dishes kaya dito ko kayo dinala. Ayos lang ba?” tanong niya kahit alam niyang wala nang magagawa ang mga ito.

Nagulat si Marion sa biglang pagyakap sa kaniya ni Eclaire. Hindi niya akalain na magkakasundo kaagad silang tatlo kahit wala pang bente kwatro oras silang magkakasama. Ang akala niya, mahirap paamuhin ang dalagita… Pero kung tutuusin, gusto lang naman nito ng tao na pwedeng mag-alaga sa kanilang pamilya. “Wala iyon… Ang importante, nagustuhan mo ang mga nabili ko.” Hinawakan niya ang mahabang buhok ng dalagita na hanggang beywang na nito. Naaaliw siya sa ipinapakita nitong kabaitan sa kaniya. “Ang mabuti pa, kumain na muna tayo. Pagkatapos no’n, pwede mo nang ayusin ang mga gamit mo para mailagay mo na sa kabinet. Ayos ba?” “Oo nga… Baka lumamig na ang niluto kong almusal,” biro ni Seojun. Hindi niya napansin na nakatayo pala ito sa sulok at tahimik silang pinapanood. “Nandyan ka pala? Sorry… Hindi kita napansin.” “A! Oo nga pala. Inaaya na nga pala kayo ni Daddy na kumain ng almusal. Sorry… Nawala sa isip ko.” Mahinang tinuktukan ni Eclaire an

Nagulat si Seojun sa pinatutunguhan ng usapan nila. Tiningnan niya ang reaksyon ni Marion na para bang hindi ganoon kalaking pera ang sinasambit ng mga ito. “Teka… Sandali… Bakit kailangang gumastos nang gano’n kalaki? Akala ko ba, simpleng kasal lang ito kaya kaunti ang bisita?” “A! Iyon ba?” mukhang inaasahan na ni Olivia ang tanong na iyon. “Kailangan kasi ng masasakyan mula sa Yeonan Pier. Pagkatapos no’n, halos dalawang oras na byahe hanggang sa isla. Mas maganda kung nandoon na tayong lahat at dala na natin ang lahat ng kailangan natin –” “Ang ibig kong sabihin… Bakit sobra yata ang paghahandang gagawin? Wala bang ferry na bumabyahe ro’n? Bakit hindi na lang natin bigyan ng pamasahe ang mga bisita na gustong pumunta? Sabi ni Marion, kahit mag-imbita ako ng dalawampung tao na kaibigan at kakilala pero… Wala namang VIP sa kanila para kailanganin pang mag-renta ng bangka.” Nagkatinginan naman sina Olivia at Andrew. Tila tinitimbang kung paano sasagutin ang tanon

Sa buong buhay ni Seojun, iyon ang unang beses na naramdaman niyang espesyal siya. Kung damit at ordinaryong mga gamit lang iyon para kay Marion, kakaibang experience naman iyon para sa kaniya, para sa kaniyang anak. Kahit kailan, hindi nila nakuha ang luho na pagbili ng gamit sa mga mamahaling stores, palagi silang tumitingin sa mga sale at discount section ng kahit na anong bagay. Para sa kanila, sapat na ang may isinusuot na damit at kumakain ng tatlong beses sa isang araw. Pero sa araw na iyon, naramdaman niya ang buhay na siya naman ang pinagsisilbihan. Gumastos ng halos twenty million won si Marion sa mga bago nilang damit kaya naisip niyang siya naman ang manlilibre. Wala siyang alam na kahit na anong sosyal na restaurant pero kahit paano, masarap ang pagkain sa pinili niyang kainan kaya malakas ang loob niyang mag-aya. Hindi niya nagagalaw ang huli niyang sahod sa dati niyang pinagtatrabahuhan na chicken restaurant kaya naisip niyang pagkakataon na niyang manlibre… Ang