Ang akala ni Seojun, makakapagpahinga pa si Marion kapag nakabalik na sila sa apartment. Iyon nga lang, hinihintay na pala ito ng trabaho mula kay Andrew. Magkausap ang dalawa sa salas habang ipinapaliwanag ni Andrew ang mangyayari sa bagong business venture ng asawa niya. Nagulat pa siya nang malaman na isa palang accountant si Andrew, hindi lang ito basta alalay lang ng mga VIP. Si Andrew ang nakatoka na mag-aalaga at mamamahala sa expenses ni Marion habang nakatira ito sa South Korea. “Wow… Totoo bang wala kayong alam sa business? Hindi ko akalain na makakasabay kayo… I mean, bilib ako sa inyo.” Inayos ni Andrew ang mga papel na kinailangan nitong ipakita at papirmahan kay Marion. “Ang alam ko po kasi, Architecture ang kurso niyo no’ng college.” Umismid lang si Marion at uminom ng tubig na nasa room temperature lang. Ang babae na ang nagkusang magbago ng kinakain nito. Hindi ito umiinom ng kahit na ano, maliban sa tubig na maligamgam o sakto lang ang temperatura.

January 17, 2022. Iyon ang araw kung kailan malalaman nila kung naging matagumpay ba ang isinagawang IVF. Kinakabahan nang husto si Marion dahil hindi niya pa alam ang resulta. Nakatingin siya sa puting dingding ng clinic na tila naghahanap ng kahit na anong dumi na pwede niyang tingnan. Nakaupo si Seojun sa tabi niya, tahimik na nakahawak sa kaniyang kaliwang kamay habang nakatingin sa may pintuan kung nasaan ang laboratoryo ng doktor. Binigyan siya ng pregnancy kit, at kinuhanan siya ng dugo para makasiguro. “Kumalma ka nga… Ako ang naii-stress sa iyo.” Ramdam ni Marion ang bawat pagkibot ng asawa niya habang nakaupo. “Lalabas na rin iyon mayamaya.” “Ewan ko ba…” Hinawakan ni Seojun ang buhok nito at bahagya ‘yong ginulo. “Ako itong may anak na pero ako itong takot na takot.” “Bakit ka natatakot?” bulalas niya nang hindi pinag-iisipan. “Kasi… Si Eclaire, hindi naman sa ano… Pero hindi namin inaasahan iyon. Isang beses lang iyon. Tapos… Ayon nga… Nagbago

“Huwag kang mag-alala, anak. Ako ang bahala sa iyo.” Iyon ang nakatatak sa utak ni Eclaire kaya naibsan ang takot niya. Matagal na niyang hindi nakikita ang tatay ng stepmother niya at hindi niya pa iyon nakakausap. Grabe rin ang intimidasyon na hatid ng pa-simpleng mga tingin nito kaya hindi talaga siya nagiging kumportable sa presensiya nito. Pero sa pagkakataong iyon, panghahawakan niya ang mga salita ng kaniyang Tita Marion. Alas-singko y’ medya pa lang ng hapon pero maraming pagkain na ang nakahain sa harap nila. Kahit hindi sabihin ng mga ito, alam niyang hapunan na nila iyon. Tahimik siyang kumain at hinayaan ang mga matatanda na mag-usap. Wala naman siyang masyadong naiintindihan dahil negosyo ang topic ng mga ito. “Ang sabi sa ‘kin ni Andrew, wala naman raw problema sa construction ng hotel. Mukhang balak mong magkaroon ng property rito sa South Korea kaya iyon ang pinili mong direksyon –” “Dad… Isang progressive country ang South Korea. Iba ang mental

Mahigit isang buwan na ang pagbubuntis ni Marion kaya nararamdaman na niya ang pagbabago, lalo na sa panlasa niya. Hindi na niya masyadong gusto ang mga putahe na masyadong maanghang o maalat. Biglang nawala ‘yong halos araw-araw siyang humahanap noon ng softdrinks at kahit na anong sugary drinks. Ayos na sa kaniya ang room temperature na tubig. Madali na rin siyang makaramdam ng lamig kaya tuwang-tuwa siya dahil unti-unti nang nagbabago ang panahon. Naging sensitive siya sa amoy kaya hindi na siya pwedeng pumunta sa palengke o grocery dahil palagi siyang nasusuka sa kahit na anong amoy na hindi pamilyar sa kaniya. “Ugh… Hello, back pain, my old friend…” ramdam niya ang pagsakit ng kaniyang likod at tagiliran kapag masyado siyang matagal na nakatayo o nakaupo. Sa dami ng paperworks dahil sa bago niyang negosyo, hindi na niya nabalikan ‘yong manuscript niya. Kinukulit siya ng editor niya kaya pinag-iisipan niyang huminto na muna at idahilan ang mood swings niya dahil sa pag

Halos hinahawi nila ang mga taong nakakasalubong nila bago sila makarating sa mismong silid ng kaniyang lola. Hawak-hawak ni Eclaire si Marion dahil humihingal na ito, pero ang lahat ng kanilang mga mata ay nakatingin sa loob ng silid na iyon. Nakadapa na sa mismong kama si Ms.Kim, hindi ito humihinto sa pagsasagawa ng CPR sa pasyente. Ilang sandali pa, dumating na ang aparato na hinihintay nila, kasabay ng doktor. “Halmeoni… (Grandmother)” bulong niya. “Anong nangyayari? Okay pa naman siya bago tayo umalis, ‘di ba? Bakit ganito?” Hinawakan ni Marion ang kaniyang ulo, masuyong hinahagod ang kaniyang buhok. “Ginagawa ng mga doktor ang lahat ng makakaya nila…” “Hanggang… Dito na lang ba talaga? Hindi ko man lang siya nakausap nang maayos kanina. Hindi pwede…” Naikuyom ni Seojun ang kamao nito at halos masuntok ang pader dahil sa inis. “Kailangang mabuhay ang nanay ko!” Ilang beses nang ginamit ang defibrillator pero hindi tumitigil ang matinis na tunog mula