บททั้งหมดของ One Hundred Billion Pesos Baby: บทที่ 81 - บทที่ 90

Ginugol nila ang buo nilang maghapon sa pagkukwentuhan. Bukod sa naiintindihan niya ang hirap ng buhay na pinagdaanan noon, natutuwa si Marion dahil nagkaroon pa sila ng bagong topic – ang mga kuwentong isinulat niya. Nagulat siya dahil kung tutuusin, wala naman siyang alam na mayroong mga foreign readers sa kaniyang platform. Ang gusto lang niya, magsulat ng mga masasayang bagay – malayo sa boring na cycle ng araw-araw niyang pag-exist sa mundo. “Ano po palang balak niyo sa deadline niyo? Buti po, hindi nagagalit ang editor niyo?” “Alam mo… Wala naman siyang magagawa kung hindi ang maghintay. Hindi niya ko pwedeng obligahin at kulitin dahil nagpaalam na ko sa kaniya noon pa man. Hiatus muna ako habang nagdadalang-tao ako at maraming inaasikaso.” Kinagatan niya ang piraso ng mansanas na hiniwa-hiwa ni Eclaire para sa kaniya. Kasama pa ang balat, kagaya ng nakasanayan niya. “Saka… Ka-close ko na rin naman siya. Tuwang-tuwa nga siya nang malaman na magkakaroon na ko ng

Hindi sigurado si Eclaire kung sa bibig o sa ilong siya humihinga nang mga oras na iyon. Ang alam niya, nagiging issue sa kaniya na masyadong malapit si Kenneth sa kaniyang ‘personal space.’ Pero dahil sa sitwasyon nila, hindi naman siya makapagreklamo. Hindi naman niya kayang sabihin na magpakabasa na lang ito sa ulan para lang sa kaniya tutal basa na rin naman ito. Doon niya na-realize na may konsensya pa rin pala sa sistema niya. Nang makapasok sila sa apartment building, mabilis siyang humiwalay sa binatilyo na tila allergic dito. Kinuha niya ang panyo sa kaniyang bulsa at ipinunas sa nabasa niyang braso. Tila balewala naman sa kasama niya na basang-basa na pati likod nito. Si Hae won naman, tuloy-tuloy lang sa paglalakad papunta sa elevator na para bang doon talaga ito nakatira. “Hoy, Hae won! Baka gusto mo namang hintayin kami ni Kenneth.” Lumingon siya kaya niya napansin na nasa likod lang niya ang binatilyo. “Akin na pala ‘yong payong ko.” “Ito na…” Nak

Wala nang oras si Seojun para tumingin sa salamin kaya hindi niya alam na magulo pa ang kaniyang buhok. Pero noong mga oras na iyon, si Marion ang focus niya kaya napansin niyang manipis lang ang sweater na suot nito. “Kaya mo pa bang maglakad? O gusto mong buhatin na kita?” “Hala… Pwede po bang mamaya na ko mag-flirt? Namumutla na po si Tita Marion…” Hindi napigilan ni Hae won ang pagiging mahadera nito. Napabungisngis si Marion ngunit muli rin itong napangiwi nang makaramdam ulit sa sakit. “Magulo pa ang buhok ng Tito Seojun mo, sandali lang…” Hinawi ng kaniyang asawa papunta sa kanan ang mga hibla ng kaniyang buhok, bahagya pa siyang yumuko para maabot nito ang bandang likuran ng ulo niya. “Diyos ko po… Oo na po. Kayo na po ang happy married couple. Pwede na po ba tayong umalis? Text na po kasi nang text si Eclaire, baka sumabog na po ang phone ko –” Biglang tumunog ang cellphone ni Hae won. Hindi na nila kailangan itanong kung sino iyon dahil mukhang lalong

Tinapos nila ang hapunan nang halos hindi nag-uusap-usap. Inilagay na lang nila sa lababo ang mga platong ginamit nila bago umalis papunta sa kabilang unit ang mga bata. Bago umalis ang kaniyang Daddy, inaya niya ito sa kaniyang silid upang masabi ang lahat ng gusto niya na hindi kailangan intindihin ang kaniyang asawa na abala sa paglilinis ng pinagkainan nila kasama si Romeo. Dinala niya rin sa loob ng kuwarto ang baby niya, magbabakasakali siyang mapawi nang kaunti ang sama ng loob ni Peterson. “Dad… Alam ko naman na ikaw ‘yong tipo ng tao na gustong maging maayos ang lahat sa lalong madaling panahon. Pero sa ngayon, hindi lang ito basta tungkol sa amin ni Seojun… Damay na rin dito sina Eclaire at EJ, ang buhay ng mga anak namin.” Hinawakan niya ang pisngi ng sanggol. Sa mga oras na iyon, bumubuhos sa kaniya ang pagsisisi sa mga padalos-dalos niyang desisyon. Hindi niya inakala na ganoon kahirap magdesisyon, lalo na at lalaki nang walang ama ang baby niya kapag sinunod nila ang na

December 24, 2022. Araw ng sabado. Hindi kagaya ng nakasanayan ni Eclaire, walang snow sa Pilipinas. Mainit ang klima kumpara sa Seoul kaya hindi na siya nagtataka kung bakit halos hindi na pinapatay ang air conditioner sa buong mansyon. Pero ang hindi niya talaga makasanayan, ang kakaibang sistema ng buhay niya ngayon. Isang buwan lang ang ginawang preparasyon pero nakahanda na ang halos lahat. Kung nagulat siya noon sa klase ng luho na naramdaman niya sa kasal ng mga magulang niya sa Seoul, walang-wala ito sa nakikita niya ngayon. Sa isang five star hotel sa Manila gaganapin ang kasal. Nasa isang libo ang mga bisita na inaasahang darating, karamihan sa mga iyon ay mayayamang negosyante at mga pulitiko. Ang kasal na iyon ang magiging ‘debut’ ng kaniyang ina bilang isang ‘tagapagmana’ kaya pinaghahandaan iyon nang husto. Halos hindi na sila nagkikita-kita sa mansyon dahil abala ang mga ito palagi. Mahigit isang linggo na siya sa Pilipinas at ang unang pinagawa sa kan