BREE’S POV Naintindihan din ng katawan ko na wala na kami sa peligro. Madaming tao ang sumalubong sa’min ni Heath. Karamihan ay binati siya ng “boss”. Lahat sila ay madalang mga baril at mukhang seryoso ang mga mukha. Ni wala manlang suot ng mga bullet proof vests at tanging angas lang ang proteksyon laban sa kung sino pang nasa loob. I rest my forehead against the nape of Heath’s neck. “Si Rainer,” sabi ko pero parang bulong na lang ang lumabas. “You just stepped into safety,” malamig niyang tugon sa’kin. “Stop thinking about your stupid bodyguard for once.” Napapikit na ko sa pagod. Bago pa man niya ko madala sa nag-iint

BREE’S POV Pagkagising ko para akong may malalang trangkaso. Sobrang sakit ng buong katawan ko. Ayoko pa sanang bumangon, kaya lang kumakatok na ang pantog ko. Sinubukan kong gumalaw at nagtaka kung bakit hindi ako makakilos. Shit. Oo nga pala. Kung ano-anong pinagdaanan ko kahapon. Ang bigat ng kanan kong paa dahil sa cast. Kinailangan ko pa itong buhatin papunta sa gilid ng kama pero bigla akong napatigil nang makitang nasa sahig si Heath. Hindi ko alam kung anong umantig sa dibdib ko nang makita kong tulog siya at balot na balot ng kumot.  Kapag tulog, hindi naman siya mukhang gano’n kakupal na tao. 

BREE’S POV Wala naman dapat akong balak matulog. Ang problema nga lang matapos ang ilang minutong pangungulit ko kay Heath, hindi na din niya ko sinagot at nagpokus na lang siya sa ginagawa niya. Kahit anong gawin kong paglibang sa sarili ko, dinalaw lang din ako ng antok. Paggising ko naman, nandoon pa din si Heath. Naliliwanagan lang ng ilaw ng laptop niya ang kaniyang mukha. “You missed lunch,” sabi niya sa’kin nang makita niyang nakadilat na ko. “My entire body hurts,” reklamo ko sa kaniya. “Yeah, I know,” sabi niya at may ininom mula sa kaniyang tasa. “Are you hungry?” Hindi ko pa nararamdaman ang gutom sa tiyan ko kaya umiling ako sa kaniya. Parang masyado pang busy ‘yung

BREE’S POV Umaga palang kinukulit ko na si Heath kung anong oras kami aalis. I didn’t think that I would be this excited to get a glimpse on what it’s like to live in a mafia world, but my blood was zinging through my nerves. “What should I wear?” tanong ko sa kaniya. “Kailangan ba naka-leather ako or something? Naka-all black? Or ‘yung parang may spikes?” Heath is busy with his laptop on the dining table. He had made us scrambled eggs and bacon under my instructions for breakfast. He sighs. “Brianna, you can calm down. Nobody cares what you’re going to wear. You’re the wife of their boss. They’re not going to comment on it.” 

BREE’S POV “Dinaya mo ko, Heath,” sabi ko sa kaniya pagpasok namin ng bahay. He has me in his arms. I am anticipating that creeping feeling in my stomach but I am too annoyed to notice if it’s there. “Anong dinaya?” balik niya sa’kin na parang natatawa. “You’re the one who chose your fighters. Ako nga ang lugi sa’yo eh.” Inirapan ko siya. Hindi ko din alam kung ano bang pinuputok ng butchi ko pero kasi naman… “Ah basta,” sabi ko at iniwas ang mukha ko sa kaniya. “That bet is not counted.” “Aw, come on, Brianna. You’re no fun.” “Hindi ako nagpapa-peer pressure. Pasensya ka na ha.”