Chapter 62OliviaTahimik akong nakaupo sa sulok habang pinagmamasdan si Matthew na hindi pa rin nagigising hanggang ngayon. Sabi ng doktor, dahil na raw ito sa gamot na ininom niya kaya hanggang ngayon ay hindi pa rin siya dumidilat.Habang nakatingin ako kay Matthew ay hindi ko maiwasang isipin ang nangyari kanina. Hindi ko kasi lubos akalain na maaapektuhan si Lloyd kapag nakita niya kami ni Matthew na magkasama. Hindi ko alam kung nagselos ba siya, o sadyang sira na talaga ang ulo niya kaya niya ginawa 'yon.Habang nag-iisip ako'y bigla akong sinenyasan ni Daddy Richard. Itinuro niya ang labas na sa pakiwari ko'y sinasabi niyang lumabas na muna ako para makapag-usap kami.Kagaya ng sinabi niya'y lumabas nga ako at makalipas lamang ang ilang sandali ay sumunod na rin siya sa akin. Pagkalabas niya'y naupo siya sa upuan na malapit lamang sa pintuan ng kwarto ni Matthew at tsaka naupo doon."Tapatin mo nga ako, Olivia! Ano ba talagang nangyari sa anak ko?! Bakit umabot sa gano'n?" ser

Olivia"Buti naman at makakalabas na rin ako sa wakas! Sumakit ang katawan ko dahil sa ilang araw na paghiga ko." Sambit ni Matthew habang iginagalaw ang kaniyang balakang, saka siya umupo sa wheelchair.Kaya naman niyang maglakad. Sa katunayan nga'y malakas na siya. Para ngang walang nangyari, 'eh, pero bilin kasi ni Daddy Richard na ganito ang gawin kay Matthew. Siguro'y dahil na rin sa pag-aalala kaya ganoon na lang ang pag-aalala niya kahit na sinabi na ni Matthew na maayos na siya.Habang tulak-tulak no'ng nurse ang wheelchair kung saan nakaupo si Matthew, si Zander naman ay dala-dala ang lahat ng gamit ni Matthew habang ako naman ay naglalakad lamang sa likod nila. Tahimik lamang akong pinakikiramdaman sila hanggang sa mapansin kong pinigilan ni Matthew ang nurse kaya't napahinto ito."Olivia," aniya sabay hawak sa kanang kamay ko.Tiningnan ko lamang siya't hinintay ang kaniyang sasabihin. Hanggang sa ilang sandali pa'y nagsalita na rin siya. "Puwede bang huwag na akong mag-wh

LloydIyon ang kauna-unahang pagkakataon na nakita kong umiyak nang sobra si Olivia. Para bang ang matapang na Olivia ay panandaliang naglaho nang marinig ko ang pag-hagulgol niya sa loob ng cr.Ayos naman siya kanina no'ng kumakain kami. Oo nga't tahimik siya ngunit palagi naman talaga siyang gano'n. Anong nangyari sa kaniya, bakit bigla siyang umiyak?Dahan-dahan akong naglakad pabalik sa kama. Saka naupo at nagbuntong hininga ng malalim. Hindi ko pa rin talaga maalis sa isip ko si Olivia. May kung ano sa akin na nag-aalala sa kaniya.Hanggang ilang sandali pa, nagpasiya na akong magbihis. Tama! Dapat kong sundan si Olivia. After all, asawa ko pa rin naman siya kaya dapat sigurong magpakalalaki muna ako ngayon. Dapat ko munang kainin at lunukin ang pride ko upang damayan siya sa kung ano mang pinagdadaanan niya ngayon.Nang matapos akong magbihis ay kinuha ko na ang susi ng kotse kotse ko. Pagkalabas ko nang kuwarto ay nakasalubong ko si Matthew. Bigla na namang pumasok sa isip ko s

Lloyd"What did you do to Olivia?" sigaw ko na sinabayan rin naman ni Matthew."Anong ginawa mo kay Olivia, Papa?" tanong niya."I don't know what you're talking about!" malamig na tugon ni Daddy. Ni isang saglit ay hindi man lamang niya kami nilingon. Sa halip ay nakatuon ang kaniyang atensiyon sa mga papeles na kaniyang pinipirmahan sa ibabaw ng lamesa.Kapwa kami ni Matthew na nakatayo sa harap ni Daddy habang siya naman ay tila hindi interesadong lingonin kami."Tatayo na lang ba kayo riyan? I still have lots of things to do,so get out!" he added. "I will ask you this question once at kapag hindi mo ibinigay ang impormasyong gusto namin, pasensiyahan na lang, Daddy!" Napalingon sa akin si Matthew matapos kong sabihin iyon. Dahil din do'n ay nakuha ko ang atensiyon ni Daddy. Binitawan niya ang ballpen na hawat niya at humarap sa amin. "What do you need?" he said in a cold tone. "Anong ginawa mo kay Olivia? Bakit naglayas siya?" "Naglayas?" he smirked. "I didn't do anything.""

Lloyd"Tingnan kaya natin siya sa sementeryo?" sambit ni Matthew habang hinihintay ko ang in-order naming pagkain sa receiving area ng drive thru.Nagpasiya kaming um-order para kapag nakita namin si Olivia at hindi pa siya kumakain ay may kakainin siya kaagad."Of all places, sa sementeryo pa talaga, Matthew? Kahit kailan talaga, hindi ka nag-iisip, 'no!" pagsusungit na sambit ko at pagkatapos ay inikot ang aking mata sa kaniya."Hindi 'yon imposible, Kuya! Hindi mo ba alam na patay na ang Mommy niya? Namatay siya no'ng pinanganak niya si Olivia.""I disn't know! Never niyang nabanggit sa akin 'yon!""Palagi mo kasi siyang sinusungitan kaya siguro 'di malapit ang loob mo sa kaniya, pero kung kikilalanin mo lang siya? You will know how amazing she is!"Hindi ko na siya sinagot pa. Pagkakuha ko nang order ko ay umalis na rin kami agad. Ang sabi ni Matthew, ilang kilometro raw ang layo no'ng sementeryo sa building na pag-aari ng Daddy ni Olivia. Pamilyar naman ako sa sementeryong iyon