All Chapters of Of All The Forbidden: Chapter 21 - Chapter 30

"Baby, what's wrong?" I was bitting my lower lip while my knees were trembling when Lazarus arrived.Tinignan muna nito nang nakakunot-noo ang dalawang tauhan bago nag-squat sa harap ko. Parang nagtatanong pero walang naisagot ang dalawa.He cupped my face, pilit hinaharap ang mukha ko sa kanya. He seems worried. "Baby..." he called.Para akong anak na nagsusumbong sa tatay niya. Parang gusto 'kong maiyak sa takot. "M-may lalaki do'n, Lazarus..." tinuro ko ang pwesto kung saan ko nakita ang lalaki. Nagtutubig na ngayon ang mga mata."Nakatingin sa akin na parang papatayin ako. Natatakot ako! Natatakot!" I added then I covered my eyes with my hands while tears streaming down my face.Pakiramdam ko may mga matang nakamasid sa akin. Kukunin ako at ibabalik sa bahay na 'yon. Ikukulong. Ayoko. Hindi ako papayag. Ayoko nang bumalik sa impyernong 'yun!I'm scared. Super. I know this fear isn't always rational, but my brain can't override my body's reaction to the fear I faced because of my

"Hindi ko na talaga alam ang gagawin sa anak mong iyan, Fina!""Avelino! Can't you be considerate? Just be thankful! Your daughter is safe!"I was surrounded with white painted wall and the air has an undertone of bleach. Am I in a hospital? Malabo ang aking paningin. Kalahati ng talukap ng mata ko lang ang nakabukas."Ligtas nga siya pero palugmok naman ang kompanya! Nakapasutil kasi ng anak mo! Hindi ko alam kung bakit lumaki iyang ganyan!"Shoutings. I woke up because of their voice- quarelling. Naalarma ako bigla. My parents are here! Nakatalikod sila sa akin habang nagtatalo pa rin. How come that they are here?I tried to recall what happened. Naaksidente kami. Nahulog ang sinasakyan namin sa bangin. Nakalabas kami ng kotse at nagpagulong-gulong. I am alive.Thanks God, I am alive!I tried to move but pang of pain welcomed me. Hindi ko maigalaw ang buong katawan ko. Naiiyak ako sa sakit. Sobrang sakit. Hindi ko magalaw ang buong katawan ko.I suddenly remember our baby... Lazaru

"Teacher Amira!" Napalingon ako sa tumawag. It was our school head. Nandito pa pala siya?Kakalabas ko palang ng faculty room. Wala na ang mga estudyante at nagsi-uwian na. Ako nalang din ang natira roon na teacher. Tinapos ko pa kasi ang mga gagawin para pagdating sa bahay ay magpapahinga nalang."Yes sir?" tanong ko nang makalapit ito.Dior Gailman, is the Principal/Director of this catholic school. Dahil matanda na ang mga magulang ay siya na ang namahala nito. Nakilala ko siya sa Graduate school, matanda ito ng tatlong taon sa akin.Napangiti ito habang bahagyang napakamot ng ulo. Malakas ang dugong banyaga sa kanya, kaya hindi mapapansing may lahing pinoy siya. Gwapo, makisig ang katawan at matalino. Hindi ko rin alam kung bakit hanggang ngayon walang pinapakilalang girlfriend ang kaibigan 'kong ito."I told you not to call me sir. It's cringe-y." ngumuso siya. Natawa ako sa itsura niya. Lahat ng mga co-teachers ko ay kinakatakutan siya. Sa akin lang siya nagpapakita ng ganito

"Aviona..." nanginginig ang boses nitong saad.Umatras ako ng paunti-unti. Humakbang rin siya papalapit at hinuli ang aking palapulsuhan. Mas lalo akong kinabahan."W-what are you doing?!" natataranta ko ng tanong. Malamig ang pawis na nasa noo.Why is he acting like this? Hindi ba noong huli naming pagkikita parang nandidiri siya at hindi niya ako kilala? Bakit ganito ang inaasta niya ngayon?I would have continued to fight for us until my last breath. I would have gone against all logic and rationale and found a thousand reasons why we shouldn't have to part. I would have stood, unfazed, and stared any challenge straight in the eye, refusing to cower in defeat. I would have gladly given up any material possession I had or sacrificed everything in my power to stay with him. I would have geared up for the biggest battle of my life, where failure wasn't an option and he were the only prize I needed.But alas, I cannot win against an immovable heart and a dying relationship that's bey

"Hindi kita type!"Mariin at puno ng diin 'kong pagkakasabi. I tried to pull back my hand that he holds, but he just tightens his grip on it.We are in a secluded part of the hallway. There wasn't much students going out or passing by because the class was still on-going."Kailangan ko pa bang maging keyboard para maging type mo ako?"He winked at me while his mouth was still slightly open, his tongue stays on the side of his lips."Gago.""Gago-win ko ang lahat makuha lang ang puso mo." he said and then a small smile played on his lips.I almost vomit on what he said. Jesus christ, this is making me crazy! I wanna choke him to stop him from saying disgusting things!"Wag kang umasa! Wala akong interest sayo!" he immediately frowned after he heard what I said."Kailangan ko pa bang mangutang sayo para magkaroon ka ng interest sa akin?" Muntik akong mabuwal sa kinatatayuan ko nang marinig iyon sa kanya. Natawa siya sa reaksyon ko dahilan para lumuwag ang pagkakahawak niya sa akin."Oh