Makalipas ang Tatlong taon.....[Devyn]Naramdaman ko ang pagpalo sa aking mukha kahit inaantok ay pinilit ko parin idilat ang aking mga mata at agad akong napangiti ng marinig ang nahahagkikan na maliliit na mga boses.Pumikit akong muli at pinakinggan ang mga bungisngis ng mga ito. "Mommy...wake up" natawa ako ng pilit nilang buksan ang mata ko. "Goodmorning mga anak ko" at hinalikan sila sa pisngi. "Mommy, tagal mo po magwake up, I'm hungry na" Saad ng aking anak na si Valery. Napatingin naman ako kay Vicente na ngayon ay pinupunasan ang kaniyang pisngi natawa naman ako. "Why are you wiping your cheek kuya?" Mataray na sabi ni Valery. Ngunit hindi naman sumagot si Vicente, alam kong ayaw na nitong hinahalikan ko siya sa lips at pisngi nito pero wala silang magagawa dahil ako ang kanilang ina. Habang lumalaki si Vicente ay nakikita ko ang parehong ugali ng kaniyang ama, may pagkakataon na nagsusungit ito, lalo na kapag inaaya ito ni Valerie maglaro ng barbie hindi ko naman masi

Isay"Ano na namang iniiyak mo diyan Isay" sabi ng aking kaibigan na si Ema nandito kami sa evacuation center si Voughn ay nakapila para bigayan ng pagkain. "Natatakot ako, natatakot akong baka bumalik na ang alala ni sir Voughn, kilala ko ang ugali nito" umiiyak kong saad. "Anong kinakatakot mo eh buntis ka naman eh, kahit pa bumalik ang kaniyang alalaala ay may laban ka parin, iyon lang kung hindi mabubunyag ang sikreto mo" masama ko itong tinitigan ng sabihin niya iyon. "Walang makakaalam kung hindi mo ipagsasabi Ema". "Hindi naman ako magsasalita, kaibigan kita Isay pero ang problema ang kapatid ko na siyang ama ng ipinagbubuntis mo" agad ko itong pinalo at luminga linga natatakot na may makarinig saamin. "Binigyon ko ng pera ang kapatid mo Ema, may usapan kami na wala itong sasabihin" Sabi ko. "Bakit kasi kay kuya kapa nagpabuntis, binalaan na kita Isay pero ginawa mo parin, iba ang takbo ng isip ni Ronald, alam mo bang ubus na ang ibinigay mong limang libo, at baka hingin

Devyn Nanatili parin akong gising at tahimik na pinagmamasdan ang kalangitan, walang kasing saya ang aking naramdaman ng makit kong muli ang lalakeng minamahal ko ang inakala kong patay na. Napalingon ako sa pintuan ng marinig ang pagkatok. "Pasok" sambit ko at muling humarap sa bintana. "Bakit hindi kapa natutulog?" tanong ni Hernan"Sa tingin mo ba makakatulog pa ako gayong nalaman kong buhay pala si Voughn, simula ng makita ko siya hindi na ito na alis pa sa aking isipan, maraming tanong ang gumulo sa akin, paano siyang nakaligtas, at sino ang bangkay na inakala nating si Voughn" Hinarap ko ito"Hernan, bukas na bukas ay babalik tayo, ro'n kailangan kong makausap si Isay kung bakit kasama nito si Voughn, at bakit nagawa niyang itago 'yon na buhay pala ito" nagsisimula na namang pumatak ang aking luha"Huwag kang magaalala, dahil kailangan talaga natin malaman ang lahat ng nangyari kay Voughn kaya kailangan magsalita ni Isay, tatawagan ko na lang bukas ng umaga sila Tita stella-

Devyn"Bakit kayo magkasama" galit nitong kay Vaughn ngunit saakin naman nakatingin."Nakita ko siya, nando'n siya sa pwesto ni Inay Melinda, at inutusan kami ni Inay na bumili ng merienda at isinama ko na si Eunice" Sagot ni VoughnHindi ko matanggap na ganito na lang ito kung magpaliwanag kay Isay."Ikaw, diba kinausap na kita, bakit punta ka parin ng punta rito, ano bang kailangan mo--""siya, siya ang kailangan ko, hindi mo siya pwedeng itago, may pamilya siya Isay, hindi kaba naaawa na ang alam nila ay patay na ang kanilang anak pero ang totoo ay hindi, bakit ganyan ka, bakit parang pinagdadamot mo siya, alam mong may karapatan ako sa kaniyang dahil Nob--ahh!" napatili ako ng itulak ako ni Isay tumama ang aking siko at alam kong may sugat ito"Tumigil kan-- Lucas" nagulat ako ng hinawakan nang mahigpit ni Voughn si Isay sa braso makikita kung papaano iyon kahigpit. "Hindi mo dapat siya tinulak" madiin at nakakakilabot nitong saad parang nagbalik ito sa dati mababakas din ang mad

DevynUnti unting umangat ang tingin nito sa aking mata matagal kaming nagkatitigan ng bukas ang aking labi at hindi inaasahan ang lalabas ro'n."Pwede ba kitang yakapin" nakita ko ang pag gulat nito, agad kong nakagat ang aking labi dahil sa sinabi. Ngunit iyon talaga ang nararamdaman ko at gustong gawin."Sor--"."S-sige" sagot nito ako naman ngayon ang nagulat ngunit napawi iyon at untu unting sumilay ang aking ngiti.Dahan dahan akong lumapit rito at inangat ang dalawang braso para yakapin ito.Napapikit ako at sunod sunod na bumagsak ang aking mga luha.'Miss na miss kita baby' ani ng aking isipan.Napadilat ako ng maramdaman ang pagganti nito.Nang maghiwalay ay muli kaming nagkatitigan."Naguguluhan ako, bakit simula ng makita kita at hindi kana nawala saaking isipan, na parang matagal na kitang kilala, hindi ko rin maintindihan kung bakit ganito ang nararamdaman ko ngayon..." napayuko ito."Ano bang nararamdaman mo ngayon, sabihin mo" ngiti kong saad, unti unti itong nagangat