“Halata nga anak, ang laki ng tiyan mo eh hahahaha.” Nagkwentuhan pa silang mag-ina at ng maghapunan sila ay sabay sabay na silang tatlo. Napapatingin na lang si Aurora kay Beatrice dahil masyado na itong nagiging masekreto sa kaniya. Iginagalang naman niya ang desisyon ni Beatrice at ang dahilan nito para bumalik ng Pilipinas. Wala siyang masyadong alam sa kung anong mga pinaplano ni Beatrice at tila ba hindi ito maganda. Gusto niya itong tanungin pero mas pinili na lang niyang manahimik, as long as she’s safe hindi siya mangingialam sa mga plano nito. “Kwentuhan na lang kita uli anak para makatulog ka na, okay?” “Yes Mommy.” Masiglang sagot ng anak. Nagsimula ng magkwento si Beatrice ng mga pambatang kwento. Ito ang gawain nilang mag-ina sa araw-araw. Maglalaro saglit, magkwekwentuhan at magbabasa naman ng kwento bago matulog. Kinabukasan, naglalakad siya ng looby at papasok na sana ng elevator ng makita niyang bigla iyung isinarado ni Blaze kahit na nakita na siya nitong papasok

Ibig sabihin, planado talaga lahat. Hindi naman pinapatay ang cctv ng sabay sabay eh.“Nakausap mo na ba ang mga nakaduty ngayon sa cctv room?” tanong ni Blaze.“Oo, dalawa silang nakabantay dun at ang iba naman ay nag-aayos sa ibang floor pero lahat ng cctv sa floor kung nasaan ang stock room ay maayos iyung gumagana. Ang sabi pa ng dalawa, may lalaki raw na pumasok ng cctv room at pareho silang pinatulog. Ang nangyari sa stock room ay planado para patayin ka.” baling niya sa akin. I knew it, naikuyom ko na lang ang mga kamao ngayong nakompirma ko.Ibig sabihin, hindi ako ligtas sa kompanya pero kung ito ang gusto niya hindi ko siya aatrasan kung sino man siya.“Wala rin silang nahanap kahit anong finger print sa tear gas. Maingat siya sa ginagawa niya. Wala ka bang pwedeng panghinalaan?” inilingan ko naman siya. Kahit isa wala. Kung gusto niya akong patayin bilang Beatrice, ibig sabihin maaaring inggit? Hindi rin naman imposible dahil ilang buwan ko pa lang naman sa kompanya ay nagi

“What’s wrong?” “What’s wrong?! Hindi ka nagsabi sa akin na nandito ka na. Wala akong kaalam-alam na umuwi ka na pala tapos tatanungin mo ako ng what’s wrong?! You jerk!” inis kong saad sa kaniya saka siya muling hinampas sa dibdib na ikinatawa niya lang. “Sorry, I’m sorry hahaha. Hindi na surprise kung sinabi ko sayo ang plano kong pag-uwi. Kamusta ka na? Bakit parang ang lungkot ng mga mata ng beb ko? Pinapahirapan ka ba rito?” “Kailan ka pa?” tanong ko ng hindi pinapansin ang tanong niya sa akin. “Ngayon lang, kararating ko lang din. Kalalabas ko lang din ng airport at dito na ako dumiretso. I really miss you.” muli niya akong niyakap and I feel safe. Parang panandalian akong nakatakas sa iniisip ko dahil sa nangyari sa akin. Nanigas na lang ako sa kinatatayuan ko ng mula rito ay kita ko si Blaze na blangko ang mga matang nakatingin sa akin. Mas lalo akong nanigas nang maglakad siya papalapit sa amin. Alam kong sa amin siya pupunta dahil diretso ang mga mata niyang nakatingin

Bakit siya naman ang hihingian ko ng tulong sa bagay na ito? Para ko na ring kinain lahat ng sinabi ko tungkol sa kaniya. Marami rin akong gustong gawin at plano sa kaniya tapos sasandal ako sa kaniya sa sitwasyon ko? No way. Pero paano nga kung may nangyari sa akin dahil sa taong nagtatangka ng buhay ko? Ewan ko, hindi ko na alam ang gagawin ko. Isinandal ko ang likod ko sa swivel chair ko at ipinikit ang mga mata ko. Sino ba kasi ang nasa likod ng lahat ng ‘to? Anong kasalanan ang nagawa ko sa kaniya para pagtangkaan niya ang buhay ko? Napabuntong hininga na lang ako, walang araw na hindi sumagi sa isipan ko ang tungkol dun. Muntik pa akong malaglag sa kinauupuan ko ng biglang bumukas ang pintuan. Napahawak na lang ako sa dibdib ko dahil sa gulat ko. “Are you okay? Pasensya ka na hindi na ako kumatok.” “Uso naman siguro ang kumatok no? Ginugulat mo ako.” anas ko habang nakahawak pa rin ako sa bandang dibdib ko. “I’m sorry, iniisip mo pa rin ba ang nangyari sayo? Don’t worry h

“Boyfriend mo?” hindi ko siya sinagot, napanguso na lang siya at nilaro ang mga pagkain sa pinggan niya. “Alam kong nakakahiya pero kakapalan ko na ang mukha ko. Gustong gusto ko kasing pag-aralan ang mga disenyo mo noong nasa New York pa lang ako. Pwede ba akong makahiram ng iba mong disenyo? Promise, ibabalik ko rin.”“Yun lang ba? walang problema sa akin. Pwede mong kunin sa secretary ko.”“Talaga?” excited niyang saad. “I mean talaga?” pag-uulit niya ng marealize niyang masyado siyang excited.“Hmmm, wala naman sakin yun. Yun lang ba?”“Ano ka ba, ang laking bagay na yun para sakin. Yung iba kasi ayaw magpahiram.”“Hindi naman kasi ito basta basta na parang laruan para lang hiramin.”“Kaya nga thank you eh, wala ng bawian ah? Sinabi mo na sa akin na pwede kong hiramin. Kukuha na ako bukas.” Napatango tango na lang ako sa kaniya. Ganto pala ito kakulit. Muli kong tiningnan ang orasan ko at malapit ng mag-alas syete kaya inayos ko na ang mga gamit ko saka ako tumayo.“Uuwi ka na? Hi