“Wala akong oras para gawin ang bagay na yan. Hindi ko na iyun maisisingit sa oras ko kaya ano bang patunay niyo na ginagawa ko nga? Dahil lang sa lumapit sila sayo at sinabi na binayaran ko sila? paano kung hindi ko sila mga kliyente? Paano kung mga nagpapanggap lang sila para sirain ako? Kilala ko ang mga kliyente ko at malalaman ko kung kliyente ko nga sila kung ihaharap niyo silang lahat sakin, lahat ng lumapit sayo para sabihing binayaran ko nga sila.” may diin kong saad kay Blaze pero blangko lang siyang nakatingin sakin. “I don’t need your anger, Beatrice. Mas mabuti ng umalis ka na ng kompanya.” Muli akong hilaw na natawa sa kaniya. “Yan nanaman tayo, magpapaalis ka nanaman kahit na wala ka talagang patunay.” “Bakit? Ano ba sa tingin mo ang ginagawa mo para sabihin mong hindi mo na maisisingit yun sa oras mo kung buong oras mo ay nakatuon ka sa pagdidisenyo mo? I’m done with your lies.” Nginisian ko siya at inis kong inihagis sa kaniya ang dala-dala kong mga papel. Rinig ko

Oo, nakakaramdam ako ng awa sa kaniya pero hindi ganun kalala ang pag-aalala ko o ang awa ko. Napasalampak na siya sa sahig at isinandal niya ang likod niya sa pader habang nakayuko na ang ulo niya. Napahugot ako ng malalim na buntong hininga saka siya nilapitan at hinaplos ang likod niya. “Hindi lahat ng taong pagkakatiwalaan mo ay mananatiling tapat sayo. Hindi lahat ng taong malapit sayo ay mananatili sa tabi mo. Magulo ang buhay Blaze at wala tayong kasiguraduhan sa kung anong mangyayari sa kinabukasan. Sa buhay natin, hindi mo maiiwasang may taong tatraydor sayo kahit isa pa siya sa mga taong pinagkakatiwalaan mo. Wala tayong choice kundi ang magpakatatag at maging malakas dahil kung susuko tayo, kung magmumokmok lang tayo sa isang tabi tayo ang talo dahil parang pinili mo na ring sumuko at hayaan silang pabagsakin ka.” wika ko habang patuloy ang paghaplos ko sa likod niya. Katulad mo Blaze, pinagkatiwalaan kita, ibinigay ko lahat pero hindi pa rin pala naging sapat sayo. Hind

“Hindi ko rin alam kung kilala ko na ba talaga ang kapatid ko o kung nakilala ko ba talaga siya ng lubusan dahil sa mga nangyayari ngayon, hindi ko na alam, hindi ko na siya kilala, parang hindi na siya yung kapatid kong nakasama ko noon.” Ibang iba sa masayahin kong Ate Camilla. Ganun talaga siguro ang buhay, kapag lumilipas ang maraming taon, marami ring nagbabago.“Just focus to your goal at kapag kontento ka na. Let’s go back at Italy at dun na tayo mamuhay ng tahimik malayo sa kanila.” napatango na lang ako, my heart not contented yet pero hindi ko alam kung ano ba talaga itong nararamdaman ko. I want him to taste my wrath pero dahil lang sa sitwasyon niya, sa kalagayan niya, sa panic disorder niya ganito ang nararamdaman ko. Hindi ko maintindihan ang sarili ko.Ito nanaman lang ang malambot kong puso, maawain ako pero hindi niya deserve ang awa ko.“Thank you so much, Sab.”“No problem basta sabihan mo lang ako.” ngiti niyang saad, nagpaalam naman na siya at lumabas na ng office

Lumapit na ako sa kaniya at pinili ang isang dark color ng necktie na babagay sa porma niya ngayon. Wala kong sali-salita na kinuha iyun saka isiunot sa kaniya at bahagya ko pang pinagpag nang maisuot ko na sa kaniya saka siya tiningala. Nagsalubong ang mga mata namin at nakatitig lang siya sakin.“Pagpili na lang ng necktie hirap na hirap ka pa. Kailan ka ba mapapabilis sa pagsusuot ng necktie mo? tssss.” Irap kong saad saka ako naupo sa sofa niya. Sumunod naman siya sa akin at iyan nanaman lang ang pagngiti niya, nakakailang na.“Hindi ko mapigilang hindi makita sayo ang isang taong mahalaga sa buhay ko. May mga pagkakapareho kayo.” Anas niya, ano namang pakialam ko sa taong mahalaga sa buhay mo at wala akong pakialam kung may pagkakapareho kami. Gusto ko na lang bumilis ang oras dahil hindi ako sanay ng wala man lang ginagawa kahit isa.Dinukot ko ang cellphone ko sa bulsa ko ng maramdaman ko ang pagvibrate nun. Napangiti na lang ako ng magsend sakin si Ethan ng picture niya kasama

“Mommy,” naiiyak niya ng saad, mas lalong napapahigpit ang hawak niya sa tali ng kaniyang aso. Tahimik lang din naman ang alaga niyang nakasunod sa kaniya. Sinubukan niyang magpatuloy sa paglalakad pero pakiramdam niya ay mas lalo siyang napapalayo. Sinubukan niyang pigilan ang luha niya at lakasan ang kaniyang loob gaya ng turo sa kaniya ng Mommy niya pero hindi rin nagtagal ay naiyak na siya.Mas lalo siyang naliligaw dahil maraming pasikot-sikot sa loob ng art gallery. Napaupo na lang siya sa isang tabi habang nakayakap sa mga binti niya.“Mommy.” Umiiyak niya ng saad.“Mommyyyy. I want to go home na Mommyyyy.” Patuloy niyang iyak. Tumatahol na rin ang maliit niyang aso.Tiningnan ni Blaze ang relo niya dahil kanina pa ay hindi pa rin nakakabalik si Aaron. Hindi na siya makatiis na naghihintay lang kaya naisipan niyang muling lumabas. Subalit hindi pa lamang siya nakakalayo mula sa kinatatayuan niya kanina ay narinig niya ang paghikbi ng isang bata. Napakunot na lang ang noo niya d