All Chapters of Destined to be Hurt: Chapter 21 - Chapter 30

Habang nagdadrive ako kasama si Esther upang katagpuin ang sinasabi niyang hacker ay tumutunog ang cellphone ko na nakakabit sa air vent ng sasakyan. Naagaw nito ang attention ng nakasimangot na kasama ko. Mas lalong hindi maipinta ang itsura niya nang makita niyang si Andria Fae ang tumatawag sa akin. Lagot na! Mukhang nalaman na ni Andria na wala ako sa bahay. Marahil ay nandun na siya dahil sa sinabi ko sa kanya kagabi. Sasagutin ko na sana ang tawag nang marinig ko ang galit na boses ni Esther.“Huwag na huwag mong sasagutin yan,” galit niyang sabi.Kunot-noo akong tumingin sa kanya na may pagtataka.“Bawal ang cellphone habang nagdadrive. Madisgrasya pa tayo dito. Ituon mo ang attention mo sa pagdadrive hindi sa kung saang bagay,” ma-authoridad niyang sabi.Lihim akong natuwa sa inaasta niya. Para kasi siyang nagseselos na girlfriend este nag-uutos na Boss pala. Hindi ko na lang siya kinontra para hindi na madagdagan ang inis niya sa akin. Para lang kasi sa mga salitang “ayaw na m

PAUL POVNapakabigat ng aking pakiramdam. Nahihirapan akong huminga dahil sa bigat ng nakadagan sa akin na sinabayan pa ng pagpisil-pisil niya sa ilong ko dahilan upang hindi ako masyadong nakakakuha ng oxygen. Pagmulat ko ay nakita ko ang napakagandang mukha ni Esther na nakangiti habang pinipisil-pisil ang ilong ko. Kinuha ko ang kamay niya at hinalikan. Ngumiti siya sa akin at akmang tatayo na sana siya nang pigilan ko siya. Nagtitigan kami na para bang nagtatanong ang kanyang nangungusap na mata hanggang sa dumako ang mga ito sa labi ko na para bang nasasabik na halikan ito.Unti-unti niyang inilapit ang labi niya sa labi ko ngunit mabilis ko siyang hinila at binigyan ng marubrob na halik. Nagparaya siya dahilan upang malaya ang aking dila sa pagpasok sa bunganga niya na waring naghahanap. Pagkatapos ay unti-unti nang bumababa ang aking halik hanggang sa mapunta na sa kanyang leeg.Pinagpalit ko ang position namin kaya ako na ngayon ang nakadagan sa kanya. Nakapikit na siya habang

3rd Person POVDumating ang huling araw ng paglilitis. Tahimik ang korte, para bang lahat ay humihinga nang sabay-sabay, naghihintay ng isang katotohanan na kaytagal ipinagkait. Ilang buwan na ring hinimay-himay ng magkabilang panig ang mga ebidensya: ito ang bawat video, bawat mensahe, bawat litrato. Pero ngayon, ang sandaling magtatakda ng lahat ay dumating na.Maingat at metikuloso ang naging presentasyon ng depensa. Ipinakita nila ang mga surveillance footage mula sa convenience store, ang metadata ng mga file na pinaniniwalaang inedit, at ang mga technical report ng isang independent forensic specialist na pinatunayan sa korte. Isa-isa nilang inisa-isa ang mga inconsistencies; mga oras na hindi tugma, mga larawan na lumalabas na ginamitan ng AI filter, at mga screenshot na pinagsama-sama mula sa iba’t ibang chat. Lahat ng ito, binuo sa isang timeline na malinaw na nagpapakita ng sabotahe.Tahimik ang buong courtroom. Tila bawat segundo ay bumibigat. Sa bawat eksenang pinapakita sa

PAUL POV11:30 AM. Nakapark na ako sa labas ng Ayala Mall, ang lugar kung saan nagpapart time job si Esther. Tahimik lang ako na nakasandal sa manibela, hinihintay ang message ni Esther. May background music mula sa radyo, pero halos hindi ko na naririnig. 12:00 PM ang usapan namin ngunit nandito na ako at hinihintay siya. ganun ako kasabik na makita siya.Hindi ko alam kung bakit kinakabahan ako. Lunch lang naman ‘to at magkaibigan kami. Madalas naman kaming kumain sa labas dati. Pero ngayon, iba ang pakiramdam na ito. Siguro kasi ngayon, alam ko na sa sarili ko na may nararamdaman ako sa kanya.Nag-vibrate ang phone ko. Dali-dali ko itong tiningnan at tama ang kutob kong si Esther nga ang nagpadala ng message.ESTHER: “Off ko na. Nasa entrance na ako, sa may fountain. Magmessage ka lang kapag malapit ka na.”Agad akong bumaba ng kotse at naglakad papasok sa Ayala Mall. Nakasanayan ko na ang lugar—malamig ang paligid, matao pero organisado, tahimik ang ingay ng sibilisadong city life.

Kinabukasan, tahimik lang ang paligid ng bahay ni Lola Aurora. Maaga akong nagising, pero hindi dahil sa ingay ng alarm. Para bang kusa na lang bumangon ang katawan ko. Magaan ang pakiramdam—hindi pa buo, pero mas magaan. Parang tinanggalan ng gapos.Paglabas ko ng kwarto, nagtungo ako sa kusina. Naabutan ko si Papa, nagkakape na. Akala ko kagabi lang siya magpapalipas ng oras dito kay Lola. Pero heto pa rin siya—tahimik, pero halatang may gustong sabihin.“Pa, di po ba dapat nasa bahay ka na?” tanong ko habang inaabot ang tasa.“Bumalik muna ako saglit. Gusto sana kitang yayain... umuwi,” diretsong sabi niya.Napatingin ako sa kanya. Hindi dahil sa gulat, kundi dahil sa bigat ng salitang uwi. Matagal na rin akong hindi tumira sa bahay namin.“Miss ka na ni Sarah,” dagdag niya. “Lagi kang tinatanong. Si Daniel din. Hindi siya palasalita, pero noong nalaman niyang nagkita tayo, nagtanong agad kung uuwi ka na raw.”Tahimik lang ako habang nagtitimpla ng kape. Miss ko na rin sila, lalo na