"Okay naman pala, 'tong bahay niyo Maxine, eh"baling sakin ni Ms. SesnoNapamaang naman ako sa sinabi niya. Inilapag ko sa center table ang tinimpla kong juice at ginawang sandwich.Umupo ako sa harap ng kinauupuan niyang single sofa. Inilibot ko ang pares ng mata ko sa buong sala bago siya tiningnan."Oo. Okay naman 'tong bahay namin. Bakit may problema ba?"takang tanong ko sa'kanya. Pansin kong kanina pa niya iginagala ang mga mata dito sa loob ng bahay namin. Nagtataka na nga ako kong bakit?"Hindi ba sayo sinabi ni Sir?"tanong niya.Umiling naman ako. Kahit hindi ako sigurado kong may nasabi na nga ang asawa ko sa dapat sabihin sakin ni Ms. Sesno?"Ang alin? May kailangan ba akong malaman?"kunot noong tanong ko.Tumawa naman ito at pumalakpak."Baka surprise sayo ni Sir. Edi hindi na surprise kapag sinabi ko sayo di'ba?"natatawa paring sabi niya."Pwede mo bang sabihin sa'kin kong ano?"pakiusap ko. Sobra talaga akong kinakabahan.Napabuga naman ito ng hangin at tumikhim para li

Ipinark ko ang kotse na hiniram ko kay Joyce sa kabilang kalsada ng bahay na nakalagay sa address na ibinigay sa'kin ni Ms. Sesno.Medyo masama parin ang pakiramdam ko. Pero pinuwersa kuna ang sarili ko na puntahan at kausapin si Fhreaya. May kutob na akong para kay Fhreaya ang bahay na binili niya. Nakita ko 'yong mga documento na nakapangalan sa ex-girlfriend niya.Hindi 'din naman ako makakatulog sa kakaisip ko sakanya. Gusto kong malaman ang dahil kong bakit siya umalis at nagpakita ulit.Napabuntong hininga ako ng makita ang bahay. Sobrang simple ng interior design, may kaliitan nga lang. Pero napaka cute tingnan. Sobrang refreshing 'din kong titira ka 'don.Naglakad ako papunta sa gate at nag doorbell. Sigurado na 'ko. Na hindi para samin ang bahay na 'to!Mahal niya pa talaga si Fhreaya hanggang ngayon.Ilang beses akong nag doorbell pero walang nagbubukas ng gate. Impossible namang walang tao dahil tanaw ko mula dito sa kinatatayuan ko na may taong nakaupo sa sala. Yari sa sa

"Kumusta ka?"kaagad kong bati kay Fhreaya 'nang makapasok kami dito sa chemotheraphy room na okupado niya."I-Im f-fine"nanghihinang sabi niya.Sobrang naaawa ako sa kalagayan niya. Totoo iyon. Sobra talaga akong naawawa sakanya, kaya nga hindi ko magawang pigilan si Well ng sabihin niya sakin kanina na bibisitahin niya si Fhreaya.Kinuha ko ang kamay niya at mahigpit 'yong hinawakan. Gusto kong iparamdam sakanya na hindi siya nag-iisa."M-Maxine, maputla na ba masyado ang labi ko? p-pwede bang lagyan mo ako ng lipstick?"mahinang sabi niya.Gustong tumulo ng luha ko. Pero pinigilan ko, mas lalong humigpit ang pagakakahawak ko sa kamay niya.Nong isang araw lang kami nag kakilala pero kahit sino maaawa sa kalagayan niya."O-Okay"nakangiting sabi ko.Saglit kong binitawan ang kamay niya. Kinuha ko sa bag ang lipstick ko. Dumukwang ako para malagyan siya ng lipstick sa maputla niyang labi.Napabuga ako ng hangin ng bumugay sakanya ang kulay ng lipstick ko. Unti-unting sumilay ang ngit

Sunod-sunod ang pagbuga ko ng hangin. Nangangalay na ang leeg ko kakatingin sa phone ko, hinihintay ang tawag at text galing sa asawa ko. Pero kahit 'hi' or 'hello' mula sakanya wala akong natatanggap. He promised me! "Mrs. Montefalco. Mukhang hindi na po darating ang hinihintay mo, pasensiya na po. Pero kailangan naming magsara its already 11pm ma'am. Hanggang 10pm lang po kami, pinagbigyan na po namin kayo kasi po VIP kayo"untag sakin ng Manager nitong restaurant. Muli akong napabuntong hininga bago tumayo sa kinauupuan ko. Inilibot ko ang mga mata ko sa buong lugar. Wala na ngang mga tao. Late na talaga, baka hindi na nga siya dumating kaya ng ipinangako niya. "Pasensiya kana, mukhang hindi na nga darating ang asawa ko"sabi ko saka pilit na ngumiti sa'kanya. "Okay lang po 'yon, ma'am"tugon nito. Muli ko itong nginitian bago naglakad papalabas ng establisiyemento.Nanlalambot ang tuhod ko. Gusto kong maiyak pero tinatagan ko ang sarili ko. Sobrang sama talaga ng loob ko sa'ka

JOYCE POV"Bwesit naman oh?!"inis na sigaw ko ng tumirik ang kotse ko.Inis akong lumabas sa loob ng kotse ko at matiyagang nag-abang ng pwedeng masasakyan.Kong hindi lang talaga birthday ni Alle ngayon, hindi talaga ako pupunta!Kailangan kuna talagang bumili ng panibagong kotse para may service ako. Pero paano? Hindi pa nga nakakabangon ang coffee shop ko.Ipinaypay ko ang kamay ko sa mukha na pawisan."Ano ba 'yan!"singhal ko.Tanghaling tapat naman kasi kaya sobrang init. Wala pa namang maski isang sasakyan ang napapadaan sa pwesto ko.Napangiti ako ng matanaw ang Toyota Land Crusier na dadaan dito sa pwesto ko. Mukhang bigatin ang may-ari ng sasakyan na 'yon. Five million, six hundred eighty seven thousand pesos ang exact amount ng Toyota Land Crusier. Siguro mabibili ko 'yon kapag umabot na ako ng sixty years old.Binalingan ko ang kawawang kotse ko. Kong sa tao...uugod-ugod na.Paparahin kuna sana ang paparating na sasakyan pero huminto kaagad ito sa tapat ko. Sobrang saya ko