CASSIEHINDI naman talaga ako iyakin. Lumaki ako na palaban sa buhay pero ngayon, hindi ko mapigilan ang mga luha ko. Habang binabalikan sa isip ko ang nangyari kanina ay sumasama talaga ang loob ko. Hindi ko matanggap na pinagdudahan ako ni Tristan. Kahit hindi niya tahasang sinabi pero iyon ang ipinaramdam niya sa akin kanina. Marahas kong pinalis ang mga luha ko saka bumangon mula sa maliit na kamang kinahihigaan ko. Sa halip na magmukmok ay lumabas ako ng kubo at naglakad patungo sa malinis na batis. Naglangoy ako nang naglangoy para libangin ang sarili ko. Pinilit kong iwaksi sa isip ko ang lahat ng iniisip ko. Ayokong lunurin sa sakit ang sarili ko. Mahabang sandali na ang lumipas pero tuloy lang ako sa paglangoy. Nagpabalik-balik ako sa magkabilang gilid at nang mapagod ay saka pa lang ako nagpahinga.Hindi pa man ako natatagalan sa puwesto ko nang maramdaman ko na tila may mga matang nakamasid sa akin. Mabagal ang ginawa kong paglingon at gano'n na lamang ang kabang bumundol

CASSIENAGISING ako na medyo mabigat ang pakiramdam. Nagtaka ka pa, malamang dahil sa dami ng nainom mo. Sikmat ng kabilang bahagi ng isip ko. Nakapikit pa ang isang mata na bumangon ako dahil bigla akong nagutom. Hinihilot ang ulo na lumabas ako ng kuwarto para maghanap ng makakain sa kusina ni Shiela. "Warfreak pa mor--""Good morning."Napahinto ako at natigilan sa ginagawang paghilot sa ulo ko nang marinig ang boses na 'yon. Ang akala ko'y nagkakamali lamang ako ng naririnig pero nakumpirma kong tama nang muli siyang magsalita. "Masakit ba ang ulo mo?" Mabagal ang ginawa kong paglingon sa pinanggigilan ng tinig na 'yon. Kumunot ang noo ko nang makita si Tristan. Nakatayo malapit sa kitchen sink habang hawak ang isang sandok, nakasuot din siya ng navy blue na afron. "Masakit ba ang ulo mo?" Tanong niya at lumapit sa akin. Tangka niyang hahawakan ang ulo ko pero umiwas ako habang kunot na kunot ang noo. "Hon..." "Anong ginagawa mo rit--" Kusa akong natigilan nang igala ko ang a

CASSIE"CASSIE?" Mabilis akong napalingon nang marinig ko ang pagtawag ni Mama. "Ma." Binitawan ko ang cellphone ko. Naglakad siya palapit sa akin. "Bakit gising ka pa? Dis-oras na nang gabi, ah." Kunot-noo niyang tanong sa akin. "Nauhaw lang ho ako, Ma," sagot ko sabay inom ng natitirang laman ng baso ko. Pang-apat na basong tubig ko na ito at busog na busog na ako. Kanina pa ako hindi mapalagay, hindi ako makatulog at makailang ulit kong sinubukang tawagan si Tristan para sana tanungin kung nasaan na. Pero sa huli ay hindi ko itinutuloy. Nagtatalo ang puso't isip ko. "May problema ba?" Pagkuwa'y tanong ni Mama at sinipat ako. "Wala naman ho, Ma. Pabalik na rin ho ako ng kuwarto ko." Tinalikuran ko na si Mama nang muli niya akong tawagin. "Ma." "Naiwan mo," aniya at inabot sa akin ang cellphone ko. "Thanks, Ma. Balik na po ako sa kuwarto ko. Good night, Ma." Hindi ko na siya hinintay na makasagot at iniwan ko na siya. "Anak." Napahawak ako sa dibdib ko nang muling marinig an

TRISTAN POV"TITO?" Mabilis kong naitago ang maliit na boteng hawak ko. Naglalaman iyon ng tabletang iniinom ko para sa madalas na pagsakit ng ulo ko. It was just a pain reliever. Laking pasalamat ko nang lumabas ang resulta ng MRI (magnetic resonance imaging) ko at mild injury lang ang natamo ng ulo ko mula sa aksidenteng kinasangkutan ko dalawang linggo na ang nakakaraan. Bagama't hindi naman malala ay kailangan pa rin ng gamutan ayon sa doktor ko. May dalawang klase ng gamot siyang ibinigay sa akin, isang pain reliever at isa para maiwasan ang blood clot. Kailangan din ng tamang pahinga kaya isang linggo na akong nakapirmi lang sa bahay. Kung pupunta man ako sa taniman, para lang bisitahin ang mga tauhan ko. "Bakit gising ka pa?" Tanong ko nang lingunin ko si Mia, na nakatayo sa bungad ng kusina. "Ano 'yong itinago mo?" Balik-tanong niya habang humahakbang palapit sa akin. "Ano 'yon, Tito?" "Ha? Ah, wala. Cellphone lang 'yon," pagdadahilan ko. "Hindi ka pa rin ba niya kinakaus

CASSIE POV"HUWAG PO kayong mag-alala, Misis. Hindi po kayo dapat mabahala dahil hindi naman po talaga malala ang lagay ni Mister. Kinakailangan lang po talagang uminom niyan dahil sa mild injury na natamo niya sa aksidenteng iyon, but I assure you na malayo sa panganib ang asawa mo. Huwag ka nang mag-alala, Misis." Magiliw na paliwanag ng doktor ni Tristan na ngayon ay kausap ko sa telepono. Pagkatapos kong malaman ang dahilan kung bakit umiinom ng anticonvulsant si Tristan ay hindi na ako mapakali. Kahit sinabi na niya sa akin na hindi naman malala ang lagay niya ay hindi ako naniwala sa kaniya. Gusto kong makasiguro dahil hindi biro ang magkaroon ng problema sa utak. Kaya nang i-suggest ni Tristan na kausapin ko ang doktor niya para malaman kong nagsasabi siya ng totoo ay hindi na ako nagpatumpik-tumpik na pumayag. At kaagad nga niyang idinial ang numero ng clinic ng doktor na tumitingin sa kaniya. "Regular naman po ang check up ng Mister niyo, Misis, kaya sure ako na maayos lang