บททั้งหมดของ My Beautiful Stranger: บทที่ 81 - บทที่ 90

Literal na hindi nakatulog si Yvonne matapos makita ni Alaric si Chelsea. Mabuti na nga lang at nagka-ayos sila ni Connor, kun'di ay isa pa iyong po'problema-hin niya."Someone rang the bell," ani Connor na ayaw pang umalis mula sa pagkakayakap sa kanya."I'll check it out and see. I'll wake you up once breakfast is ready."Umingit ito at ayaw pa siyang pakawalan ngunit walang nagawa noong kinalas niya ang yakap nito. Agad niya ring sinuot ang kanyang roba, nakahihiya naman kung haharap siyang naka-nighties lang.Humihikab pa siya dahil sa antok noong silipin mula sa peep hole kung sino ang bisita kaya lang ay wala siyang nakita. Kunot ang noong binuksan niya ang pinto. Tanging isang cup ng kape ang naroon, may nakadikit na papel sa cup.Mabilis niyang kinuha ang kape, luminga sa paligid bago pumasok sa loob. Nagtataka pa siya kung kanino galing iyon kaya't agad niyang inalis ang papel na nakadikit at binasa.I will be your next neighbor, and we might end up being neighbors with benef

Nangilabot siya sa suhestiyon ni Nina. Hindi naman sa nag-iinarte siya pero hindi niya gagawin iyon. May boyfriend siya at may asawa ito."Iyang suggestion mo ang papatay sa akin, Nina." Inirapan niya ito ngunit kumibit balikat ito."Maniwala ka, kapag lumapit ka kay Alaric, isang pitik lang iyan ng daliri niya, lalakas na ang kumapanya ninyo. Wala man ngang isang taon pero napaka-successful na ng winery niya," pagmamayabang nito.Hindi pa rin siya kumbinsido. Kung asawa na nga ito ni Margarita pero walang naitulong, ano pang silbi kung lalapit siya?"Hindi na. Kakausapin ko na lang ang Daddy ko. Sa iba na lang siya magpatulong, aalis na rin naman ako ng bansa. Dito muna sina Chelsea pero ipapasundo ko sila mamaya para makauwi, Nina."Pinipilit pa nito ang sariling suhestiyon ngunit hindi siya nakinig. Mas pinili niyang magtungo sa mansyon ng kanyang ama. Nasa tapat pa lang ng gate ay nakita na niya ang paalis na katulong. May bitbit pa itong malaking bag."Si Mr. Michael Montenegro p

Hindi pa rin makapaniwala si Yvonne na si Alaric nga ang bago niyang kapitbahay. Hindi siya pinatulog ng kaalamang iyon. Paggising niya ay parang hinahati sa dalawa ang ulo niya. Mabuti nga at naroon si Yaya Melly para asikasuhin si Chelsea.Nasa sofa siya, nakasandal at dinadamdam ang sakit ng ulo niya. Hindi nga siya kumilos kahit noong dumating si Fufu."Mommy, Miss Fufu is here! She brought fruits and chocolates for me!" si Chelsea na naririnig niyang tumatakbo na papunta sa kusina.Hinilot lang niya ang sentido. Lalapit din naman si Fufu."Anyare sa'yo? Para kang bruha diyan," bulgar na puna nito.Napamulat siya ng mga mata. Nakapamewang na pala ito sa harap niya."Ang sakit ng ulo ko. Ayoko munang magshoot."Dinig niyang napabuntong hininga ito, "Nilaklak mo yata lahat ng wine sa event."Napalabi siya at hindi sumagot. Kasalanan ng alak na iyan kung bakit siya sumagot sa h*likan nila ni Alaric! Lalong sumasakit ang ulo niya kapag naaalala niya. Mabuti nga at hindi pa tumatawag s

Kipkip ni Yvonne ang kumot. Nakaupo lang siya sa gitna ng kama at sapo ang noo. Ngayon niya napagtanto ang nangyari. Ni hindi niya alam kung ano'ng oras na at gusto na lang niyang umuwi.Napapikit siya nang mariin, baka mamaya ay kanina pa tumatawag si Connor. Kinagat niya ang ibabang labi matapos makonsensya. Kahit sabihing isang gabi lang ay kinakain pa rin siya ng pagsisisi pero sa tuwing maiisip na maisasalba ni Alaric ang kumpanya nila, kumakalma siya. Di bale, isang gabi lang naman at hindi na mauulit pa! Wala namang makakaalam."It's 3am. Here, drink this."Napaangat siya ng tingin matapos marinig ang mga yabag nito papalapit. Nakatapis pa rin ito ng tuwalya. May bitbit itong baso ng gatas na kinairap niya. Ano tingin nito sa kanya? Buntis agad?Hindi niya iyon kinuha kaya't nilapag nito sa bedside table. Namewang ito at mariin siyang tiningnan."Uuwi na ako. Bukas na lang natin pag-usapan ang pagtulong sa Daddy ko," mahinang bigkas niya.Kanina pa niya talaga gustong umuwi kay

"She's not your Mom?" pagtatama ni Alaric.Imbis na magdiwang ay nalungkot pa siya matapos makitang umiling ni Chelsea. Napaawang ang mga labi niya sa nakikitang sakit sa mga asul nitong mga mata."I wish she was," malungkot nitong bigkas.Napalunok siya. Bakit imbis na takutin ito, mas natatakot pa siya para rito. Paano nga kung makatuluyan ni Yvonne si Connor? Mapapahamak lang ang bata."I was three years old when she got me from an orphanage. She was so lovely that day, but very sad," kwento nito.Napasandal siya sa upuan at maliit na nanguso. Bigla siyang naging interesado sa buhay ni Yvonne sa abroad."Really? Wasn't she scary?""Of course not! She adopted me and let me call her Mommy. I love her, and I hope that Uncle Connor will treasure her."Ngumiti ito pero alam niyang hindi abot sa mga mata.Nanliit ang mga mata niya, "Why do I feel like you don't really want Connor for her?" pang-i-intriga niya."What? It's not like that. Connor loves Mommy, but I am still hoping that My M