NAGISING ako dahil sa pagkalam ng sikmura ko. Mayroon akong naaamoy na pag-kain na siyang nagpabangon saakin at nakita ko ang gulat na expression ng mga kasama ko. Teka nasaan ako? “Mommy!” Tumakbo papunta saakin ang kambal at sumampa sila sa kinahihigaan ko't niyakap ako ng mahigpit. Doon ko lang nailibot ang paningin ko at nasa ospital ako? Naalala ko na! Hinimatay ako sa opisina dahil sa pagkahilo. “Mommy are you feeling better now? We are so worried.” Tinging sabi saakin ni Asher kaya ngumiti ako at ginilo ang buhok niya. “I’m feeling better now, lalo na yakap niyo akong dalawa.” Nakangiti kong sabi ngunit napansin ko na umiiyak si Amari kaya nag-alala ako dito. “Amari, stop crying na. Mommy is okay now okay?” pag-aalo ko sa kaniya. Sa kanilang dalawa kasi si Amari talaga ang pinakang soft hearted, parang ako na ako talaga siya habang si Asher ay kuhang-kuha ang kaniyang ama pati ugali. “Mommy natakot po ako! Noong nakita ka namin na nakahiga sa hospital bed akala ko po

“MALAYO naman ang Cebu sa Manila.” Ilang beses ko na bang nasabi ‘yan sa sarili ko? Siguro isang daang beses na. Nandito ako ngayon sa kwarto ko at nag-eempake ng ilang damit na dadalhin ko papunta sa Cebu. Hindi ko alam kung ilang araw ako magtatagal sa Pilipinas. Araw nga ba o buwan? “Sabi ko naman sa’yo Anastasia, kahit malayo pa ang Cebu sa Manila, oras na malaman nilang andoon ka pupunta ‘yun.” Tinignan ko ng masama si Serene na andito sa kwarto namin ng kambal. Dito na ‘rin kasi namin siya pinatuloy sa bahay dahil bukas na ang flight namin papunta sa Pilipinas. Isang linggo na simula nang matapos ang event na nagpabuhay lalo sa aming kumpanya. Tulad ng inaasahan ay bumalik ang mga umalis na ka-negosyante ko pero mahigpit talaga ang bilin ko na hindi pwede. Nagsagawa ‘din kami ng isang private party sa kumpanya biglang celebration ng pagkapanalo namin. Lasing na lasing ako ng gabing ‘yun, mabuti nalang anjan si Kevi—siya kasi ang escort ko. Hindi alam ng mga employees ko

“NICE to finally meet the owner of Blue Moon Clothing,” Wala sa sarili akong napatayo dahil na ‘rin sa pagtulak saakin ni Serene. Malamang dahil nakatitig lang ako kay Tanner. Napatingin ako sa kamay niyang nakalahad na saakin ngayon at napipilitang iniangat ko ang kamay ko’t nakipag shake-hands sa kaniya. Sana hindi niya ramdam ang panlalamig ng kamay ko! Walang emosyon lang siyang nakatingin saakin kaya napapaso kong inalis ang kamay ko sa kamay niya lalo na ng pisilin niya iyon. Nakaramdam na ‘din kasi ako ng kakaiba—parang may spark. Teka! Anong spark ang sinasabi mo jan Anastasia! “Nice to meet you.” Ginawa ko ang lahat upang hindi ako mautal at agad na bumalik sa pagkakaupo ko upang hindi na humaba ang usapan. “Finally we are complete! We can now have our lunch.” Rinig kong sabi ni Ms.Valine ngunit mas naririnig ko pa ‘rin ang sobrang lakas ng tibok ng puso ko lalo na ng aksidenteng magtagpo ang mata namin ni Tanner na siyang nakaupo pala sa katapat ko! “Are you okay

TUMAYO si Ms.Valine upang salubungin si Tanner na taimtim lang ‘din na nakatingin saakin. “Siya ang sinasabi ko sa’yo na katulong mo hija, si Tanner kasi ang mas nakaka-alam ng lugar dito sa Cebu dahil na ‘rin dito siya nanirahan dati.” Dati? Hindi ko ata alam ang part na ‘yan ah? Mukang hindi ako ganon kagaling na stalker. Umiling nalamang ako dahil sa isiping iyon at nagpaskil ng malaking ngiti sa aking labi at tumayo upang salubungin ‘din ito. “Ikaw pala ang makakasama ko kuya Tanner,” nakita ko ang pagtalim ng tingin niya saakin ngunit hindi ko ‘yun pinansin at malaking ngiti pa ‘rin ang ibinibigay ko sa kaniya. “’Kuya Tanner’? Wait, magkakilala ba kayong dalawa?” hindi makapaniwalang tanong ni Ms.Valine na ikinatigil ko. Bakit nga ba hindi ko naisip na maaaring tanungin saakin ‘yun? Sh*t! Anong sasabihin ko? “Yes, she’s my girlfriend little sister.” Gulat na napatingin ako kay Tanner sa sinabi nito. Ramdam ko ang libo-libong mga karayom ang tumarak sa puso ko ng marinig

KINABUKASAN ay anong oras na ako nagising dahil hindi ako nakatulog ng maayos matapos ang pag-uusap namin na iyon ni Tanner. I’m thinking kung tama ba ang ginawa ko or am I being selfish? Kapag naiisip ko ang nakaraan ay malakas ang sigaw ng isip ko na tama lang ang ginawa ko dahil sa mga pinaggagagawa nila saakin. Hay! Sobrang complicated talaga. Kunot noo kong itinapon ang pinilas na papel mula sa aking sketchpad at nilamukos iyon. Nakakailang ulit na ba ako sa pag-sketch ng mga designs ko? Wala dito ngayon si Serene dahil kasama ito ni inang Ica sa bayan, nabanggit niya ‘daw kasi kay Serene na pa-bayan ito para mamili at dahil wala naman gagawin si Serene ay sumama na. Okay lang naman saakin para makapag-focus ako sa pag-sketch kaso wala! Hindi ako makatapos kahit isang damit. “Nakakainis naman!” nailapag ko sa center table ang hawak kong sketch pad at lapis dahil sa frustration. Kanina pa ako dito pero hindi pa ‘rin nagana ang utak ko, kaya nga ako pumwesto sa labas ng verand