Third Person's Point of View Tahimik na pinagmamasdan ni Alana ang anak habang kasama nito ang kaibigan. Masayang tumatakbo ito habang patuloy sa paghabol si Syn. Ngayon na lang niya muling nasilayan ang ganoong ngiti ng anak niya. Inaamin niyang hindi niya gaanong nasubaybayan ang paglaki nito dahil sa trabaho niya. Ngunit kung hindi niya gagawin iyon ay wala silang magiging buhay ng kanyang anak. Kinaya niya na siya lang ang naging magulang sa anak at kakayanin din niya sa hanggang sa dumating pa ang maraming taon. Tumingin siyang muli sa dalawa bago muling ipinikit ang mga mata. Kailangan niya ng pahinga pa dahil mamayang gabi ay magsisimula na muli ang trabaho niya. May gaganaping party mamaya kaya kailangan niyang dumalo. Bilang isang dakilang amain ng anak niya ay nagpresinta si Syn na siya nalang ang pupunta. Bukod sa ayaw nitong makita si Shera ay tila walang gana talaga itong pupunta mamaya. Mabuti na din iyon para hindi siya mag-alala sa anak. Mas magiging panatag ang loo

Alana Amoire's Point of View"Ang kapal ng mukha niya! Sa oras na makita ko talaga ang lintek na lalaking iyon ay sasampalin ko siya!" Nanggigil na wika ni Syn.Pagkatapos ng pag-uusap namin ni Azva kanina ay kaagad kaming bumalik ni Mixi. Saktong dumating din si Syn at nagkwento ako sa kung ano ang nangyari kanina. Kaya naman sobra ang galit ni Syn ngayon kay Azva."Hayaan na natin siya. Ang mahalaga ay hindi siya maghihinala tungkol kay Mixi." Ani ko."Sa susunod talaga na ako ang makakita sa kanya ay sisiguraduhin kong masasampal ko siya!"Natatawang tumingin ako sa kanya. "Talaga ba? Baka naman matigil ka kapag nakita mo siya. Dakilang malandi ka pa naman."Akma niya akong hahabalusin ng yumakap sa kanya si Mixi kaya napatigil ang kamay niya sa ere. Nakahiga kaming tatlo ngayon sa kama at nasa gitna namin si Mixi."Pasalamat ka at nandito ang anak mo kung hindi ay isasama kitang sasampalin kasama ng ex mong makulit!"KINABUKASAN ay nakita ko nalang na mag-isa nalang ako sa room. N

Alana Amoire's Point of View Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako makapaniwalang nasa harapan ko siya ngayon. Mariin ang mga tingin niya sa akin habang tahimik lang. Habang ako ay hindi makahakbang mula sa kinatatayuan ko. "How come?" I silently asked. "Long time no see my doll." Daddy King said, isang tipid na ngiti ang iginawad niya. "Is this true? Ikaw ba talaga yan, Daddy?" Hindi makapaniwalang tanong ko. Daddy King nodded, "I am." My tears fell while looking at him. I silently thankfully right now. Nakita ko na ang isa sa mga taong naging malapit sa akin simula ng bata pa ako. "Iniwan mo ako, Daddy. Iniwan mo ako sa puder nila. Diba sabi mo noon isasama mo ako? Pero bakit bigla ka nalang nawala?" Umiiyak kong ani. Bunsong kapatid siya ng tunay kong ama. Siya yung totoong nag-alaga sa akin noong panahong kailangan ko ng kalinga ng magulang. Siya ang nagtatanggol sa akin kapag sinasaktan ako noon ng tunay kong ama. "Bakit ngayon lang kita ulit nakita. Bakit ngayon lang ikaw

Third Person's Point of View "What do you think you're doing, Azvameth!" Mariing tanong ni King na ama-amahan ni Alana. "Bakit mo sapilitang dinala ang anak ko sa islang ito! Ang usapan natin ay hindi natin siya pipilitin." "I never force her. She came here peacefully here." Malamig na sagot nito. King gritted his teeth. "You took her here without her consciousness." Kahit pa alam niyang kakampi ang binata ay hindi maiwasan ng ginong na magalit sa dito. Hindi niya gusto ang ginawa nito. "It's already done." Pagak na natawa ang ginoo. "Kung hindi lang dahil sa kaligtasan ni Alana ay hindi ako papayag na lumapit ka sa kanya." Seryosong aniya. Azvameth looked at him. "With or without you. I can get her again in my arms." "Don't full of yourself, young man. Alam nating pareho kung gaano kagalit sayo si Alana. Kahit pa malaman niya ang totoo ay hindi magbabago ang ginawa mong sakit sa puso niya." "Don't try to provoke me, Old man. I'll just considerate you because you took care of

Alana Amoire's Point of View Habang nakaupo sa buhanginan ay nakatulala ako habang nakatingin sa malawak na karagatan. Hanggang ngayon ay hindi ko pa din lubos maisip ang katotohanang nalaman ko. Halos kainin ko ng sobrang hiya at sakit ngayon. Napahikbi nalang ako. "I'm sorry... I'm sorry... I'm sorry." Paulit-ulit kong paghingi ng tawad. Kung sana pwede kong ibalik ang nakaraan ay gagawin ko. Sana, sana kung hindi nangyari iyon ay baka maayos ang lahat. Sana, panay sana nalang. "Are you alright?" Inangat ko ang ulo ko at tumingin sa kung sino man iyon. Nakatulala ako habang nakatingin kay David. Umupo siya sa tabi ko at ngumiti sa akin. "Bakit umiiyak ka at nag-iisa lang dito?" Tanong niya. Hindi ako sumagot. Nakatingin lang ako sa kanya kaya naman napatawa nalang siya. "I guess you already knew the truth, right?" I just nodded. "I know what you feel right now." Lumungkot ang boses niya. "Malaki din ang pagsisisi ko. Alam mo ba iyon? I wasn't there when she needed me. Inst