Semua Bab Indebted: Bab 11 - Bab 20

One week nang comatose si Tita at hanggang ngayon ay hindi pa rin siya gumigising. One week na rin akong hindi muna pumapasok. Kahit alam kong malapit na yung finals ay mas pinili kong bantayan na muna yung Tita ko. Wala rin naman kasi akong pera pang gastos don sa school. Buong magdamag akong nagbabantay at baka sakaling gumising na siya.Kahit na sabihin kong hindi ako nabigyan ng magandang buhay ng tita ko ay mahal ko pa rin siya kahit papaano. Natatakot rin ako na baka mawala siya sa akin. Siya na lang yung meron ako. Kahit paulit-ulit pa niyang sinumbat sa akin na ako ang naging dahilan ng pagkamatay sa kapatid niya ay mahal ko pa rin siya. Hindi ko pa rin nanaising iwan ako ng tita ko kaya sana naman ay magising na siya.Ilang araw na rin akong pabalik-balik sa tinatrabahuan ng tita ko. Balik na naman ako sa sideline ko. Balik na naman ako sa pagiging entertainer sa club na iyon pero di pa rin sapat yung kinikita ko para matustusan yung bayarin sa hospital. B

"Yes. Just take care those papers. Just do everything and pay everything that is needed." Narinig ko ang boses na yun kaya napamulat ako ng mata. Tiningnan ko ang buong paligid. Naalala kong hindi ko pala ito kwarto. Madilim pa sa labas at napakalamig din ng simoy ng hangin. Ramdam ko ang pagdampi ng hangin sa balat na di natabunan ng kumot. I am still naked under this sheet. Wala akong ni isang saplot na natitira. I can still feel the throbbing pain between my legs. Pinilit ko na lang na ipikit ang mata ko nung nagsimula na namang naglaro sa isip ko ang nangyari sa amin ni Jimenez. Pakiramdam ko ay ang sama-sama ko na dalhin isinugal ko ang aking katawan para lang sa pera. "Just do everything." minulat ko ulit ang mata ko nung narinig ko na naman ang boses niya. Wala na siya sa tabi ko nung nagising ako. Umupo ako para hanapin kung saan nagmumula ang boses na iyon. Nakita kong hawak niya ang phone niya. May kausap siya sa kabilang linya. Pasimpleng nakatayo lang

Agad kong hinawakan yung labi ko matapos ang saglit na halik na yun. Pinamulahan ako hindi dahil sa kinikilig kundi sa galit. Pinaningkitan ko siya ng mga mata. Nakatitig lang siya sa akin. Mabuti na lang at walang estudyante dito dahil hindi kadalasan sa mga nag-aaral doon ay rich kid at ayaw sa mga ganitong klaseng lugar. Wala naman sigurong nakakita sa amin maliban na lang sa mga taong nandito ngayon dahil kung meron man, paniguradong uulanin na naman ako ng batikos. Palagi naman kasing ganyan, kapag sino yung nakitang kasama niya ay tiyak pagchichismisan talaga. Ang daling kumalat ng balita pag si Jimenez na yung kasama sa topic. Wala lang naman 'to sa kanya dahil sanay na siyang maging laman sa mga issue. Sanay na siya na sa kanya yung spot light."Masarap na yung pagkain ko Jimenez pero na--" he cut me off. "Pero mas masarap yung halik ko." pagpapatuloy pa niya sa sinabi ko. "Nasusuka ako sa halik mo. Bibili na lang ako ng maiinom!" padabog ko pang sabi at t

I sighed deeply as I finished answering all the subject's questionnaire. After the two days examination, sa wakas ay makakahinga na ako ng maluwag. Yung result na lang yung hihintayin ko. I massage my temple when I feel a little dizziness which leads into throbbing pain instead. Huminto pa ako sandali sa paglalakad at pilit na itinukod ang isang kamay sa posteng nadaanan. Maya-maya pa nung hindi ko na naramdaman yung pagkahilo ko ay nagsimula na rin ako ulit sa paghakbang.Natatakot pa rin akong kumpermahin sa sarili ko na buntis ako. Baka kasi ay stress lang ako. Baka kasi kung ano-ano na yung pinag-iisip ko. Shit! I am not yet ready to be a mother. At mas lalo nang hindi pa handa yung Jimenez na yun para maging ama. Ang engot pa mag-isip nun kahit sabihin nating matalino siya. Baka sakaling hindi niya ako mapanagutan kung sakali ngang buntis talaga ako.But I still vividly remember that I'm just a thing whom he called his property. Malamang ay malabo ng

"Uwaa! Uwaa!" Nagmulat ako ng aking mga mata nung narinig ko ang aking anak na umiiyak. Kahit dinadalaw pa rin ako ng antok ay mas nanaig ang pagkalinga ko sa baby para patahanin siya. Mula sa crib ay inaakay-akay ko na siya sa aking bisig. "Sssshh." pagpapatahan ko pa. "Stop crying baby, mommy's here." pakiusap ko pa sa kanya na animoy maiintindihan niya ako. He is just ten months old. Tulog na siya kanina nung nakauwi ako galing sa trabaho. Si Tita lang ang nagbabantay sa kanya. Kakabalik ko lang mula sa aking trabaho dahil pagkatapos kong manganak ay nag-stay pa ako ng ilang buwan para ako na mismo ang magbantay sa kanya. "Baby, mommy's here." Maya-maya pa ay nakahinga na ako ng maluwag nung tumigil na siya sa kakaiyak. Nagmistula siyang isang anghel na nakapikit ang mga mata. Napangiti ako habang nakatitig sa kanyang mukha. He really is a replica of his father. Paulit-ulit ngang sinasabi sa akin ni Tita na ang