Share
Indebted 16
Related chapters
Indebted Indebted 17
I sighed deeply as I finished answering all the subject's questionnaire. After the two days examination, sa wakas ay makakahinga na ako ng maluwag. Yung result na lang yung hihintayin ko. I massage my temple when I feel a little dizziness which leads into throbbing pain instead. Huminto pa ako sandali sa paglalakad at pilit na itinukod ang isang kamay sa posteng nadaanan. Maya-maya pa nung hindi ko na naramdaman yung pagkahilo ko ay nagsimula na rin ako ulit sa paghakbang.Natatakot pa rin akong kumpermahin sa sarili ko na buntis ako. Baka kasi ay stress lang ako. Baka kasi kung ano-ano na yung pinag-iisip ko. Shit! I am not yet ready to be a mother. At mas lalo nang hindi pa handa yung Jimenez na yun para maging ama. Ang engot pa mag-isip nun kahit sabihin nating matalino siya. Baka sakaling hindi niya ako mapanagutan kung sakali ngang buntis talaga ako.But I still vividly remember that I'm just a thing whom he called his property. Malamang ay malabo ng
Indebted Indebted 18
Walang bahid nang emosyon ang mga mata ko habang nakatitig sa kanya. Naglalaro ang diwa ko sa kung saan-saan at di na inaaalala ang mga sinasabi niya ngayon. Wala akong ni isa na naintindihan sa mga lumalabas sa bibig niya. Basta ang alam ko lang, nagsasalita siya sa harap ng maraming estudyante, nakatitig ako sa kanya, menimemorya ang bawat parte ng mukha niya dahil sa tingin ko ay ito na ang huling beses na muli ko siyang mapagmamasdan ng ganito katagal at makikita sa malapitan. Our Suma cumlaude is now delivering his speech. Dominique Winter Jimenez is our Suma Cumlaude. I should be happy that it is already my graduation day but instead I feel the other way around. Pinagsisihan kong kumapit ako sa mga salita ng isang Jimenez. Jimenez will always be Jimenez. Kaya ako nasasaktan ng ganito dahil nagpakatanga ako sa lalaking nasa stage ngayon at nagsasalita."Sometimes in life, we need to bid goodbyes even if you don't want to. Some things in life are mea
Indebted Indebted 19
"Uwaa! Uwaa!" Nagmulat ako ng aking mga mata nung narinig ko ang aking anak na umiiyak. Kahit dinadalaw pa rin ako ng antok ay mas nanaig ang pagkalinga ko sa baby para patahanin siya. Mula sa crib ay inaakay-akay ko na siya sa aking bisig. "Sssshh." pagpapatahan ko pa. "Stop crying baby, mommy's here." pakiusap ko pa sa kanya na animoy maiintindihan niya ako. He is just ten months old. Tulog na siya kanina nung nakauwi ako galing sa trabaho. Si Tita lang ang nagbabantay sa kanya. Kakabalik ko lang mula sa aking trabaho dahil pagkatapos kong manganak ay nag-stay pa ako ng ilang buwan para ako na mismo ang magbantay sa kanya. "Baby, mommy's here." Maya-maya pa ay nakahinga na ako ng maluwag nung tumigil na siya sa kakaiyak. Nagmistula siyang isang anghel na nakapikit ang mga mata. Napangiti ako habang nakatitig sa kanyang mukha. He really is a replica of his father. Paulit-ulit ngang sinasabi sa akin ni Tita na ang
Indebted Indebted 20
Sumilay sa mga labi ko ang isang napakatamis na ngiti nung nakita ko ang aking munting anghel na karga ni Tita. Nagkataong papalabas sila ng bahay nung nakarating ako. Namumugto pa ang mata ng aking anak na halatang galing lang sa kakaiyak. Inilapag ang mga binili at agad akong lumapit sa gawi nila at inakay si Ash. May naririnig pa rin akong hikbi mula sa kanya. Kinuha naman ni Tita ang mga pinambili ko at binitbitI looked at my Tita and she finally sighed in relief. Tinitigan muna niya kami ng maigi na halatang masaya sa kanyang nakikita. "Mabuti na lang at nandito ka na, kanina pa kasi yan umiiyak. Hindi ko man lang magawang mapatahan. Naku! Mukhang makikinig lang yan sayo Raine!" litanya pa niya habang inaaliw ko si Ash. "Ash, mommy's here okay?" saad ko pa habang hinahaplos ang makinis at namumula niyang pisngi. Labi lang ata ang minana ng anak ko mula sa akin."Bakit mo naman pinapahirapan si Tita mo?" I smiled when I hear no more sobs. Napatahan
Indebted Indebted 21
My day began like just my daily routine. Yun nga lang ay mas maaga akong nagising dahil sa napanaginipan ko. It was all the memories that Jimenez and I shared. Detalyado ang bawat pangyayari. Para nga iyong hindi panaginip. Rinsing the dishes in the sink and stacking them into the drawer, I was just exactly finished doing the chore when I heard my tenth months old baby cried for me to know that he was now awake and wanted to be fed. The obvious delight of my baby's eyes as he latched on my breast made me smiled. "Ash." my voice became a mere whisper into the thin air. He is one of the reason to look forward. Winter made a "leave" but then my son fortunately came. And I should be happy. "Raine, pwede mo naman sigurong ikwento ang tungkol sa ama niya. Interesado akong makinig." lumingon ako sa direksyon nung nagsalita. It's my Tita. Maigi kong pinagmasdan ang papalapit niyang pigura. Umupo siya sa isa sa mga stole ng kitchen
Indebted Indebted 22
"Pleased to meet you Mr. Dominique Winter Jimenez." ani ko pa kahit sa totoo lang ay hindi ko ikiginagagalak na makita siyang muli. My hands tremble as he touches it. Sa pakikipagkamay ko sa kanya ay para na rin kaming nagkaroon ulit ng koneksyon. "Raine?" I blink my eyes a lot of times. Halos walang gustong rumihistro sa utak ko kahit ano pang piga ang gawin ko. Kinakabahan ako na kung ano. Being insane is the perfect word to describe it. That is what definitely I am feeling right now. Para akong nakakita ng multo. Para akong ginagambala ako sa matagal na panahon na yun. "Raine, are you okay? Something wrong?" ang mga mata kong nakatitig lang kanina pa kay Ivo nakatuon pa rin doon. Ngumisi siya at tumaas ng bahagya ang gilid ng labi niya. Saka lang ako bumalik sa ulirat. "Huh?" tanong kong naguguluhan sa mga tingin nila pareho saka ko binaling ang mata sa lalaking nasa likuran niya. "Kanina ka pa tulala, may mali ba?" Realization wake me up
Indebted Indebted 23
Agad kong pinahid ang luha kumawala sa aking mata. Hindi ko namalayang nakatakas na pala ang isang butil ng luha mula don. Damned it! Why the effin I am crying?! Nakakabaliw. Umiiyak ako ng walang rason. Nilingon ko ang isang maleta na nakahanda na kanina pa. Kahit ayaw ko man ay kakailanganin kong pumunta doon. Mawawala ako ng tatlong araw. Hindi ko makakapiling ang anak ko. Nalulungkot ako sa ideyang yun. Kanina nga ay napag-isip kong, isasama ko na lang pareho sila ni Tita doon. Kahit sa hotel lang sila tumuloy pansamantala ay okay na yun. Hindi ko na iisipin ang gastos. Subalit naiisip ko rin na baka malaman iyon ng kasama ko na si Jimenez. Kahit na sabihin pa nating maraming hotel doon. Malaki ang mundo subalit ayoko nang sumagal pa ulit. May parte sa aking baka makita niya kami. I directed my warm gaze to my son who is peacefully lying on my bed. May dala siyang stuff toy na maliit lang. Hinahaplos ko pa ang makinis n
Indebted Indebted 24
"Good damned Raine. I missed you so damned much." Mas lalong humigpit ang pagkakahawak niya sa akin kaya humugot na ako ng lakas para ako na mismo ang mag-aalis sa kamay niya. "What is happening to you Winter?! What are you saying all about?"Hindi ko alam kung dapat ba akong pangilabutan sa sinabi niya o dapat ba akong sasaya dahil kahit papaano ay namiss niya ako? Naguguluhan ako sa mga kinikilos niya. Para siyang walang asawa kung makaasta. I should stay away from him. Sana ay wag kong kalimutan na may nagmamay-ari na sa lalaking kaharap ko ngayon. Pamilyado na yung tao. Magkakaanak na siya. Nakita ko ang pagtiim ng kanyang panga. Parang ngayon lang yata siya natauhan sa mga sinabi niya sa akin. "I ---I am sorry. I was just out of control Raine." he run his fingers through his hair in frustration. Inalis niya ang mga titig sa akin at tumungo na lamang. Nakatitig na siya ngayon sa sahig. "But I honestly missed you Raine. I hope you
Latest chapter
