-=Jayden's Point of View=-"Pangako, dadating ang Mommy mo." pinigilan kong magtagis ang mga ngipin ko habang sinasabi ang bagay na iyon, ilang ulit ko na bang sinasabi sa anak ko iyon, and I hate lying to him, dahil alam kong hindi naman mangyayari iyon, pero ito lang ang makakapagkalma dito, na hindi na masyadong nagiging effective sa pagdaan ng mga araw."Gusto ko na pong umuwi." nakita ko ang pangingilid ng mga luha sa mga mata ng anak ko habang sinasabi ang bagay na iyon, hindi ko naman maiwasang hindi masaktan dahil alam kong nahihirapan ito, pitong araw pa lang ang nakakalipas at mukhang hindi na effective dito ang mga empty promises ko."But son, this is your home already, ako ang Daddy mo, gusto mo ba bilan kita nang maraming laruan." pilit kong pinapakalma ito, kahit na nga ba maski ako ay hindi mapigilan hindi magpanic."Uwi na lang po ako kay Mommy." tuluyan na itong umiyak, hindi ko naman alam kung paano aaluin ito, kaya naman mahigpit ko lang itong niyakap, na para bang

-=Jayden's Point of View=-"Shit!" sa loob loob ko, pinilit kong huwag maapektuhan pero parang nananadya naman na tila silang plaka na nagpleplay sa isip ko ang sakit na pilit na tinatago ni Gabby ng malaman nitong hindi ko siya isasama.Hindi dapat ako maapektuhan lalo na't iyon naman talaga ang gusto ko, ang masaktan si Gabby, pero bakit ganoon parang nasasaktan din ako.Kahit anong pagtatago ni Gabby kanina, ay agad kong napansin ang pinipigilan nitong mga luha.I tried to stay focus sa ginagawa kong pagdadrive pero patuloy pa ding sumasagi sa akin ang reaksyon ni Gabby, masyadong malalim ang iniisip ko na hindi ko namalayan na tinatawag na pala ako ng anak ko, kaya nagulat na lang ako ng maramdaman ko ang pangangalabit ni Caleb sa akin."Sorry, Caleb, what's wrong?" tanong ko dito, sandali kong tinitigan ito nang saktong mag red light naman."Gusto ko pong kasama si Mommy." kita ko ang paglungkot ng itsura nang anak ko, kaya naman agad kong minaobra ang sasakyan ko, nag u turn ako

-=Gabby's Point of View=-Lumipas ang mga araw hanggang naging linggo, mula nang mangyari ang pamamasyal namin ng anak ko kasama ni Jayden ay naging maayos na naman ang lahat, ngunit napansin ko ang tila ba pag-iwas sa akin ni Jayden.Pilit kong sinasaksak sa isip ko na mabuti na iyon, na hindi na kami nagkikita, maiiwasan ko pa ang masaktan sa mga maaring sabihin nito o iparanas sa akin, pero bakit ganoon? Dapat makahinga na ako ng maluwang ng dahil sa nangyayari pero mas nasasaktan ako. "Good morning, baby, almusal na tayo." nakangiti kong aya sa anak ko, mukhang wala pang balak itong bumangon, kaya naman naisipan kong kilitiin ito sa tagiliran at ilang sandali nga lang ay napuno na ang kuwarto nito ng hagikgik nito.Matapos ko itong mapabangon ay agad kong inayos ang higaan nito, at agad kaming dumiretso sa dining room, kung saan nakahanda na ang almusal namin, katulad ng dati ay kaming dalawa lang ni Caleb sa hapag kainan, hinayaan ko itong pumili ng gusto niyang kainin at kahit

-=Jayden's Point of View=-"This can't be happening." I keep muttering to myself, pero kahit na anong pagtangging gawin ko ay nasa kamay ko na mismo ang katibayan.Muli ay tinignan ko ang pinadalang mga reports ni Arman na para bang mababago non ang katotohanan."Bryan is Jared." nakumpirma ang hinala ko sa mga dokumentong pinadala ni Arman, ayon sa nakalap nito ay may mag-asawang Australyano ang nakakita kay Jared ng makatakas ito sa pumatay sa mga magulang namin, ayon din sa impormasyon na nakalap ni Arman ay dinala nang mag-asawa ang kapatid ko sa Australia at doon na ito lumaki.Ayon sa testimonya na iniwan ng mag-asawa sa mga pulis ay mukhang walang maalala ang kapatid ko marahil dala ng trauma.Sobrang tagal kong pinanabikan at pinangarap na makita ang kapatid ko, pero parang hati ang nararamdaman ko ng mga oras na iyon.Hindi ko mapigilan ang panginginig ng kamay ko ng kuhanin ko ang cellphone sa bulsa ng pantalon ko, at agad kong dinial ang number na nakasave sa phone ko."Wha

-=Jayden's Point of View=-"I love you too, Jayden. I never stopped loving you." para akong natulala nang marinig ang mga salitang iyon kay Gabby, mabigat man sa loob ko ay nilayo ko ang mga labi ko dito.I felt my heart jump while looking at the beautiful woman in front of me. I tried to look straight into her eyes, and what I saw made my heart beat faster.I'm afraid that it might cause me a heart attack, which I will gladly accept, dahil sa likod nang mga mata nito ay nababasa ko ang katotohanan."Ang babaeng pinakamamahal ko ay mahal din ako." sa loob loob ko, wala pa din ako sa sarili ko habang patuloy lang na nakatingin sa mukha ni Gabby."Magsalita ka naman." ang natatawang sinabi nito sa akin, ngunit kabila noon ay nararamdaman ko ang walang kasiguraduhan sa boses na nakapagbalik sa wisyo ko.Sa dami kong gustong sabihin dito ay wala ni isa man na lumabas sa bibig ko, kaya naman mahigpit ko itong kinulong sa mga bisig ko na tila ba natatakot akong mawala pa ito sa akin."How c