All Chapters of Montefalco Series 2: One Night Mistake: Chapter 21 - Chapter 30

“Malaking pera ang utang ko sayo kaya hindi ako lalayo,” iyon nalang ang taging nasabi ko dahil nalulunod ako sa mga titig niya. Saglit siyang natigilan at nangunot ang noo. Kumikibot ang kanyang mapulang labi bagaman hindi niya maisatinig ang kanyang nais sabihin. Umiwas ako ng tingin at pinagpatuloy ang paghugas ng mga plato. Bakit kailangan niyang magmakaawa? Hindi ko naman siya pagtataguan. Ang akin lang dumistansya siya sa akin dahil ayaw ko ng issue. Alam ko rin na medyo nakakahalata na ang mga kasama ko pero hindi lang sila nag komento. “Nakaharap dito ang CCTV.”Doon lang siya natinag. Ako naman ang natigilan nang kuhain niya ang mga plato na tapos ko ng sabunan at binanlawan iyon. Umawang ang labi ko. May saltik yata siya sa utak. “A-Ako na. Ano ka ba!?”“Nakaharap dito ang CCTV,” pang gagaya niya nang akma kong agawin sa kanya ang plato na hawak niya. “Bilisan mo mag sabon. Ang bagal mo.”Napasinghap ako ng malakas. Aba’t feeling close ang gago! Nagpapa-empress, akala

Hindi ako nag iinarte. Hindi ako nagpapakipot kay Ethan. Sadyang hindi lang talaga kami pwede sa isa’t isa. Siguro kung yaman niya ang habol ko, ako na mismo ang lumandi sa kanya. Ako na ang gagawa ng way para maging malapit kami sa isa’t isa, pero hindi kasi iyon ang habol ko. I mean..wala akong habol sa kanya maliban nalang sa pera na gusto kong bayaran.Wala naman siyang sinabi sa akin noon na bayaran ko iyon. Tulong niya raw iyon kay nanay. Ako lang talag itong mapilit sa sarili na babayaran ko siya pagdating ng panahon na mag cross ang landas naming dalawa. Pero napa aga ang pagkita namin..ay mali..hindi napa aga ang pagkita naming muli, sadyang hindi ko pa talaga na buo ang pera na binigay niya sa akin noon kaya hanggang ngayon hindi ko parin iyon maibabalik sa kanya.Gusto ko ng matapos ‘to. Ang ugnayan naming dalawa. Ang pangako ko sa sarili ko na isauli ko ang pera niya. Ayaw ko na siyang makita. Balak kong mag resign kapag nasauli ko na sa kanya ang pera

What the fuck is he saying? Inignora ko ang sinabi niya. Umiwas ako ng tingin at sapilitang binaklas ang braso ko na hawak niya. Laglag ang kanyang balikat sa ginawa ko. Puno ng emosyon ang kanyang mukha, nagmamaka-awa ngunit wala siyang naring na sagot mula sa akin. Pinatili kong maging kalmado, huwag magpakita ng kahit anong emosyon kahit pakiramdam ko mahihimatay na ako sa kinatayuan ko. He tried to reach my hand pero umiwas ako. A strong emotion crossed his eyes. Agad na tinalikuran ko siya at pumasok sa loob ng banyo. Ini-lock ko kaagad iyon nang makapasok ako.Nanghihina na dumausdos ang katawan ko sa likod ng pinto. Impit akong napahikbi sa samo’t saring emosyon. Masaya, nasasaktan, nalilito ngunit lamang ang takot sa puso ko. Natatakot sa lahat na mangyari pagkatapos nito. Ito ang pangyayari na hindi ko pinaghandaan dahil hindi ko naman inakala na magkita sila ng anak ko.Tumayo ako at inayos ang sarili. SInikap kong taposin ang trabaho ko kahit gusto ko ng tumakbo palabas. N

Kontento ako ngunit may kulang sa pagkatao ko. Dala ko ang apelyedong Sandiego ng tatay ko pero hanggang doon lang, wala na akong ibang impormasyon tungkol sa kanya. Kagaya ng naramdaman ng anak ko, nahirapan din ako na lumaking walang tatay. Tinutukso ako ng mga kaklase ko. Naiinggit ako tuwing family day dahil ako lang ang hindi kompleto ang pamilya. "May kaibigan ako dati.. nag iisang kaibigan, at dito sa kina upuan natin, dito kami nakatambay. Tuwing hapon nagkikita kami dito, nag ku-kwentuhan, food trip, pero iniwan ko siya, kasi kailangan," humugot siya ng isang malalim na paghinga at nilibot ang tingin rito sa park." Kagaya mo, hindi ko rin na enjoy ang pagiging dalaga ko, hindi dahil na buntis ako ng maaga, kundi dahil sa buong maghapon ako na nagtatrabaho. Maliit palang ako namulat na ako sa pagtatrabaho upang may makain ako, para mabuhay dahil mag isa na lang ako. Kaya malaki ang pasasalamat ko sa kaibigan ko dahil nakilala namin ang isa't isa. Nang dahil sa kanya hindi

My eyes widened in shock nang makitang nasa aming dalawa ang tingin ng lahat na narito sa canteen. Agad akong nagbaba ng tingin at inignora iyon. Si Ethan sa aking tabi, prenteng naka upo na para bang walang ibang tao sa paligid na malisyosong nakatingin sa amin.Parang dinaanan ng multo ang paligid sa subrang tahimik. Parang hindi nila ako pinagtsismisan kanina nang wala pa si Ethan dito. Pinaparinggan pa ng masamang salita at walang katotoran. “May paper plate ka pa ba?” ang kanyang baritonong boses ang nagpa angat ng ulo ko.“Ha? Ah, wala na. Nakalimutan ko maglagay kanina,” humina ang boses ko nang makita si Rose na nagpipigil ng ngiti. Tinaasan ko siya ng kilay. Umiiling na umiwas siya ng tingin. Nilapag ni Ethan ang tupperware na baunan gitna namin. Binuksan niya iyon pati ang tupperware na pinaglagyan ng ulamm. “Kumain ka na,” aniya at sumandok ng ulam, inilagay niya iyon sa ibabaw ng kanin. Isubo na sana niya iyon nang mapansin niyang nakatingin ako sa kanya. Binitawan niya