Semua Bab Montefalco Series 2: One Night Mistake: Bab 31 - Bab 40

"Bait-baitan, nasa loob naman ang kulo," himutok ko. Masama ang tingin sa adviser ni Zaylon na nasa loob ng classroom habang nagtuturo sa mga bata.Nasa labas kami ng kanilang classroom naka upo. Ayaw ni Ethan umalis. Gusto niya raw bantayan ang anak baka tuksuhin na naman at pagtawanan. Kahit naka usap na namin ang mga teacher’s hindi parin siya kampante. Sana pumasok na lang ako sa trabaho kanina sayang ang isang araw na absent ko.Hindi ako mapakali sa kinaupuan ko. Gusto ko nang tumayo at umuwi kaysa ang manatili rito wala namang gagawin. Si Ethan, hindi mawalay ang tingin sa anak na nasa loob. Kulang nalang puntahan niya doon at tabihan. Nagpakitang gilas naman ang bata sa kanyang ama, panay ang taas ng kamay kapag nagtatanong ang haliparot niyang teacher."Liel?” nilingon ko ang pinanggalingan ng boses, napatayo sa pagkabigla nang makilala siya. “Hi. Long time no see.""Hi, Jack.” Anong ginagawa mo dito?” pinaghalong tuwa at kaba na tanong k

Tahimik akong umiiyak nakakulong sa mga bisig niya. Dinig ko ang mabilis na tibok ng puso niya at ang malalim niyang paghinga. Hindi ko itatanggi na sa paraan ng pagyakap niya ramdam kong may karamay ako sa loob ng matagal na panahon na nahihirapan ako na mag isa.Matalinong bata si Zaylon. Namangha ako sa paraan ng pagsalita niya na para bang isa na siyang matanda kung magsabi ng kanyang naramdaman. Siguro dahil matagal na niya iyon tinatago kaya’t naipon lahat sa puso niya ang dapat niyang sabihin na hindi niya maisatinig sa akin at kay nanay o kung kaninoman.HIndi ko man lang inisip na mas masaktan ang anak ko. Na mas nahihirapan siya sa sitwasyon naming dalawa. At mas lalo siyang nahihirapan ngayon dahil komplekado ang sitwasyon niya kasama kami. Nahihirapan siya kung kanino sasama, kung kanino manatili, kung kanino susunod.Mahirap rin sa akin. Kasi kahit gusto ng anak ko, kahit gusto ko, hindi pwede ang nais niya. Hanggang dito lang ang kaya kung ibigay sa kanya, ang makilala

Umaga na pero dilat parin ang mata ko. Hindi ako nakaramdam ng antok, naglalaro sa isipan ko ang panaginip ng anak ko. Mahimbing ang tulog nilang mag ama. Yakap ang isa’t isa. Habang ako dilat ang mata na nakatitig lang sa kanila.Nang mag alas singko, dahan-dahan akong bumangon at bumaba ng kama baka magising ang mag ama sa mahimbing na tulog. Naghilamos ako at nag toothbrush. Nag palit rin ako ng damit, iyong damit na sinuot ko noong araw na pumunta kami dito.Hinalikan ko sa pisngi si Zaylon bago lumabas ng silid. Tahimik pa ang buong paligid. Kaya dahan-dahan ang bawat paghakbang ko pababa ng hagdan nang hindi makalikha ng ingay.“Hey. Good morning. Aga mo, a.” bati ni Enrico sa akin ng makababa ako ng tuluyan. Naka sandal ito sa couch, sumisimsim ng kape.“Good morning. May trabaho kasi ako. Kailangan ko na umuwi.”“Ohh. Bakit hindi ka nagpahatid kay kuya?”“Mahimbing pa ang tulog nila. Baka magising ang bata na wala kami sa tabi niya.”Inilapag niya ang tasa na hawak. “Ihatid n

Hindi ko akalain na na-survived ko ang anim na araw na walang tulog. Akala ko mamamatay na ako sa kapabayaan ko sa sarili ko. Nakaka-idlip naman ako ng mga ilang minuto pero hindi na ako makatulog ulit kapag nagising ako.Palaging pumapasok sa isip ko ang umiiyak kong anak sa tuwing pipikit ako at iyon ang ayaw ko dahil nadudurog ang puso ko. Nanghihina ako lalo at gusto ko siyang puntahan. But, I made a promise kaya tiniis ko iyon kahit hindi maganda ang naidulot sa akin.Gayunman, may maganda namang naidulot iyon sa anak ko. Ang isang linggo na wala siya sa akin. Tama nga si Ethan, kaya na niyang asikasuhin ang sarili niya. Hindi na niya kailangan tumawag para magpatulong siya sa gagawin niya.Naghahalo ang emosyon na nararamdam ko habang tinitingnan ang anak ko nang lagyan niya ng pagkain ang aking plato. Mula nang makarating kami sa mansyon todo alalay siya sa akin. Kahit ang pagpunta ko ng banyo naka alalay siya kahit sinabi ko na kaya ko.Paglabas ko nakahanda na rin ang damit n

Nakatulala ako habang nakatitig sa taong nasa harapan ko. Naghahalo ang kulay itim at puti niyang buhok. Ang kanyang almond eyes na kagaya sa akin. His pointed nose and his heart shape face. Tama nga si nanay, kamukhang-kamukha ko si tatay. I was about to hug him nang marinig ang matinis at iritableng boses i nanay.“Lieliane sino ba iyang door bell nang door bell ‘bat ayaw mong buksan nang tumigil–Alfred?!” ang matinis at iritableng boses niya napalitan ng gulat at panginginig nang makita kung sino ang kaharap ko. “Alfred!” patakbo siyang lumapit at agad na sinalubong siya ni tatay ng isang mahigpit na yakap. Umiiyak si nanay habang mahigpit na yakap ang isa’t isa. She cried out loud. For happinies. Because of longing for the love of his life. Siguro dahil hindi niya inaasahan na sa mahabang panahon makikita niya ulit ang lalaking mahal niya, mayakap, at muling makasama.“Patawad, dahil ang tagal kong bumalik,” humihikbing sambit ni tatay yakap ng mahigpit si nanay na para bang