Nangingiti man, ramdam kong hindi okay kay Marl ang nasabi ni Miss Aguirre. I just laughed about it halfheartedly, hindi na inungkat pa ang tungkol doon. Alas nuebe na ng gabi nang mapagpasyahan ni Miss Aguirre na umuwi na. Hinatid namin siya hanggang entrada ng resort at gaya ng sinabi niya, naroon nga si Ryu na nakahilig sa kanyang gray Montero Sport.Hanggang makabalik kami ng Manila, napansin ko ang pagtagal ng pananahimik ni Marl kahit pa nakapag-Club na kami kasama si Michaela noong Sabado ng gabi. Napansin din iyon ni Michaela pero gaya ko, nanahimik din siya.I woke up early on Monday morning, excited to start my day productively. But to my surprise, Marl was nowhere to be found. Sinuyod ko na ang buong condo, hindi ko siya mahanap. Sa huli, mag-isa akong pumasok ng LEC nang mag-alas sais na at dahil wala pa siya, ginamit ko na ang baby Limo niya. I was walking down the hallway with my nude tube top pencil dress, beige pumps, and Chanel handbag as everyone greeted me. Nginiti

Marahas akong pinaharap ni Ryu sa kanya. The way his dark eyes bore on mine made me tremble and hitched my breath. He clenched his jaw as his grips on my arms tightened. Na tila hindi pa sapat ang diin ng pagkakahawak niya kahit alam niyang nasasaktan na ako."Let me go.” Kinakabahan man, deretso kong nasabi pa rin iyon sa kanya ng walang emosyon.His jaws moved. And his eyes still pierced on mine intently, like he was digging my soul through my eyes and ripping it ragingly. Naiiling niyang pinakawalan ang mga braso ko, tila napapaso at nandidiri sa pagkakalapat ng mga daliri niya sa balat ko."Why are you doing this to me?!" he shouted angrily.As a quo, nagkukumahog na nagsilabasan ang mga ka-team niya at walang pag-aalinlangan na iniwan ako kasama ang isang demonyong handang manlamon ng kaluluwa. As if na kailangan ko nga ng tulong nila. Well, I didn't. Kahit sinong Poncio Pilato pa ang kaharap ko, hinding-hindi ako matatakot at tatakbo palayo na parang isang duwag na kuting.No a

No one in this world could stop me from doing my revenge. Kahit pa sabihin ni Marl na mahal niya ako. Kahit pa sabihin niyang maninirahan kami nang matiwasay sa abroad. Kahit ano pa man ang matatamis niyang ipangako. Hinding-hindi ko titigilan ang tatlong iyon.I'm nearing the end line---my triumph. Ngayon pa ba ako aatras kung napabagsak ko na si Ryu? Mapapaikot ko na si Ren? At higit sa lahat, madudurog ko na si El Sandra?No way! Hinding-hindi ako aatras.Tanghali na akong nagising kinabukasan. Hindi ako nakatulog nang maayos dahil sa iniwang tanong sa akin ni Marl nang umagang iyon. Kahit nalibot ko na ang buong resort kahapon, laging sumasagi pa rin iyon sa isip ko. Bakit kaya niya sinabi iyon? Is he really love me? Seryoso ba talaga siya roon? I don't think so! Kilala ko si Marl, at ang isang gaya niya ay imposibleng mahalin ang isang tulad ko.With my robe and a white two-piece string swimsuit inside, I decided to take a dip for at least ten minutes under the blazing sun. Mamay

Agad bumuhos ang luha sa aking mga pisngi nang matanaw ko sina Marl at Michaela sa hindi kalayuan---both in their corporate attire---na tila hindi pa sapat ang mga luhang naiyak ko na nang nasa Isla pa para sa frustration kong inabot doon: para sa pagkamatay ni Miss Aguirre at sa pag-aakusa sa akin nina El Sandra at Beverly.“Sean!” Marl called worriedly. “What’s wrong?”Agad niya akong sinalubong at niyakap. Mas lalo akong napahagulgol sa higpit ng yakap niya, na tila isa akong batang nagsusumbong sa kaniyang tatay dahil napagkaisahan ng mga kalaro. What the heck! Bumabalik ba ako sa dating Akemi? As I remembered, the last time I cried hardily was when I woke up in the hospital five years ago.“It’s okay, Sean. It’s really okay,” marahan niyang sabi habang hinihimas ang likod ko.Pero himbes na huminahon, mas lalo akong napahikbi sa dibdib ni Marl. Hindi ko alintana ang ibang mga pasaherong naiintrigang nilalagpasan kami.I shook my head and looked at his calm eyes. “N-no. Feeling k

"Ayos ka lang, Akemi?"Napatingin ako kay Ryu, habol ang hininga at malakas ang pagkalabog ng puso ko dahil sa bangungot na iyon.Nasa kotse pa rin kami at bumabyahe. Tumigil lang saglit dahil sa biglaan kong pagsigaw sa gitna ng tulog ko."W-wala," sabay iwas ko ng tingin sa kaniya at tinanaw ang paligid. Kumunot ang noo ko nang mapansin na halos puro puno ang nakikita ko sa labas. Ni walang bahay at ibang sasakyan!"Come on, Akemi. I know, you're not okay.""Nasaan tayo?" sabay tingin ko sa kaniya at iwas sa topic.As if I was still okay after that nightmare. Pero bakit ganoon ang naging panaginip ko? Do I have a split personality? Kaya ba wala akong alam na nakagawa na pala ako ng isang krimen? I doubting it! Wala sa lahi ng pamilya namin ang may psycho. Well, maybe El Sandra.Kumunot ang noo ni Ryu at nagsalubong ang mga kilay. His dark hooded brown eyes became even darker as he looked at mine intently. Tila binabasa kung anong iniisip ko. Iiwas na sana ako ng tingin pero nauna na