All Chapters of Two Playful Hearts(R-18): Chapter 71 - Chapter 80

NAPABITAW ako sa kaniya at bahagya siyang itinulak."K-Kasal agad?""Oo." Hinawakan niya pa ang baba ko at iniangat ang aking mukha. "O, bakit parang nawala ang tapang mo?"Napalunok ako at akmang mag-iiba ng tingin pero pinihit niya ang ulo ko."Ano? And what did you say again? Ang hirap kong...?"Napapikit ako. Nakakahiya. Ano ba'ng pumasok sa kukote ko at nasabi ko iyon? Anlandi kasi!"Yes!" malakas na sigaw ko habang nakapikit pa rin. Bahala na. Ang gusto ko lang ay ang matapos ang awkward moment na ito."Yes?""Yes, I will marry you. 'Di ba nagtatanong ka?"Matagal bago siya nakapagsalita kaya nagmulat na ako. "Sigurado ka?" Seryoso pa rin pala siyang nakatingin sa akin. Tumango ako. "O-Oo." 'Di ba't siya nga dapat ang tinatanong ko? Ang bilis ng desisyon niya. Wala pa kaming label pero kasal agad? Kanina niya lang ako tinawag na girlfriend. Pero ako kasi gusto ko siya. Alam ko 'yon sa sarili ko. Ilang gabi na ba akong hindi nakakatulog kakaisip sa kaniya? Kakapantasya kung an

"WHERE have you been?" sa halip na sagutin ang tanong ko ay nagbalik-tanong pa si Francisco. Saglit siyang tumingin sa maletang hawak ko saka sa akin."Sabi ko, ano'ng ginagawa mo rito?" Pero wala akong balak sagutin 'yon. Pakialam ba niya? Pinilit kong makipagtagisan ng tingin sa kaniya ngunit unti-unting nanghihina ang loob ko. Bumalik na naman sa alaala ko ang sakit na dinulot niya three years ago. At parang nagbabadya pa ngang bumagsak ang mga luha ko. Hindi pa ako handang makita siya."I just came back..." Ang ikinaiinis ko pa, hindi man lang kababakasan ng kahit ano'ng guilt ang mga mata niya. Na parang wala siyang atraso sa akin. Na parang wala lang ang lahat. "Umalis ka na, wala akong pakialam." Binuksan ko pa ang pinto para sa kaniya. Nagbawi na ako ng tingin at sa peripheral vision ko na lang tiningnan kung kumikilos na ba siya o hindi.Matagal bago siya natinag sa kinauupuan niya ngunit hinintay ko iyon. Nanatiling tikom ang aking mga labi habang magkadikit sa loob ang ak

NAGPALIPAT-LIPAT ang tingin ni mama sa aming tatlo. Kay France, kay Mike at panghuli ay sa akin. Alam kong naguguluhan siya sa nangyayari at ibig magtanong. Siniko ko si Mike. "Magandang araw ho," bati niya kay mama sabay nagmano. Nanatiling nakatayo sa likod si France ngunit walang pumupuna sa kaniya. Madaanan ko man ng mata ay parang wala akong nakita. Alam kong nang-uuyam siyang nakatitig sa akin."M-Magandang araw din, iho." Halatang nag-aalangan ang mama ko. Wala nga pala siyang alam na hiwalay na kami ni France. Ang hayop na 'to, ano'ng pinaggagawa sa buhay at... pinaayos itong bahay nang hindi ko alam?"Ma, kailan pa pinaayos itong bahay?" Muli, hindi ko siya binigyan ng atensyon. Kahit kita ko sa gilid ng mga mata ko na umalis si Francisco at bumalik sa kusina. Nakapulupot ang mga braso ni Mike sa beywang ko."N-Noong isang taon pa 'to sinimulan. Ngayon lang natapos." Mailap din ang mga mata ni Mama."I-Isang taon pa?" Biglang gawi ng mga mata ko sa kusina. "M-May isang lala

DAYS passed at naging abala na nga kami sa pag-aasikaso para sa kasal. It would be a church wedding kaya puspusan ang paghahanda.They even hired a professional bridal gown maker para sa isusuot ko para sa araw na iyon. Almost two weeks akong hindi nakapasok sa school. Noon ko lang din nalaman na pati pala wedding ceremony ay kailangang pagpraktisan o i-rehearse. I should have been excited para sa pagsapit ng espesyal na araw na hinihintay namin ni Mike. Pero paano ba kung palagi kong nakikita si Francisco everytime may aasikasuhin kami about the wedding? Palagi siyang present lalo na noong nagre-rehearse na kami sa simbahan. Wala naman siyang role doon dahil ang pinsang si Raf ang kinuha ni Mike bilang bestman niya. Madalas nandoon lang siya sa isang sulok at nanonood sa amin. Palagi tuloy akong lutang at nawawalan ng gana sa ginagawa. Ni-request ko na nga kay Mike na sabihan itong huwag nang pupunta pero kahit nakailang sabi na, parang wala raw pakialam.Gusto ko sanang komprontahin

GABI na pero hindi pa rin ako lumalabas ng aking kuwarto. Nakatulog na lang ako kanina kakaisip kay Mike. Gusto kong umalis dito. Tatakas ako.Kaya lang iniisip ko, paano? Sumasakit pa 'tong paa ko, "Buwisit!"Wala man lang din akong cellphone, walang pera. Wala kahit ano.Kailangan ko ng escape plan siguro? Dahil alam kong hindi naman madadala ang hayop na 'yon sa pakiusapan. Nagwawala na nga ako kanina, wala man lang pakialam. Sa tingin ko kahit sunugin ko 'tong bahay niya, hindi siya manghihinayang. Sandamakmak ang pera ng puta, alam kong kayang-kaya niyang magpagawa kahit ilang ganito. Naalarma ako nang marinig ko ang pag-click ng pinto. Itatago ko bali ang sarili ko pero huli na. Nakita na ako ng demonyo at basta-basta na lang pumasok sa loob. Sanay na sanay talagang manghimasok nang walang pasabi."Bakit?" inunahan ko na ng tanong. "Buti naman gising ka na." Inirapan ko siya."So?""Kumain ka na."Iyan pa ang ikinaiinis ko. Ang mga 'kidnapper' 'di ba, malulupit sa mga dinuduk