Lahat ng Kabanata ng The CEO's Personal Maid: Kabanata 141 - Kabanata 150

"'Wag mo nang alamin! Tigilan mo na ako!" sagot ko at akmang papatayin na iyon nang magsalita siya. "I have the things you needed. You called me instead of Gavin," dagdag pa niya, na-estatwa naman ako. "I'm here in front of your school. How about you?" "Pupuntahan na lang kita r'yan." "I'll come to you. Nakapasok na ako." Sa huli ay sinabi ko na ang daan papunta sa comfort room kung nasaan ako. Bigla ko tuloy naalalang siya rin ang bumili ng underwear at napkin ko dati sa NPU. "Ririka?" Napalunok ako nang marinig ang boses niya at pinihit ang cubicle para buksan. "What happened?" tanong niya at pumasok sa loob para i-abot sa akin ang paperbag. "Nabasa lang," paliwanag ko at muling pumasok sa cubicle. "Umuwi ka na. Salamat dito." Narinig ko ang yapak niya palayo kaya tinapos ko na ang pagbibihis. Black pants iyon at puting t-shirt. Niladlad ko ang basang buhok at mas komportable na ngayon. Akma kasi sa mga palagi kong isinusuot iyong pinili ni Brandon. Kasalungat ng mga damit k

Nanubig na rin ang mga mata ko. "Para saan pa ba iyon, senyorito? Huwag mo na sanang banggitin iyon lalo na sa harap ni Erika. Hindi biro ang pinagdaanan niya para makalimutan 'yon!" "Ririka begged for that name when I forced to kiss her."Nanlaki ang mga mata ko dahil sa isinagot niya. Hindi dahil may hinalikan siyang iba kun'di dahil kay Ririka. Gano'n na ba karaming kapangalan ang demonyong Nico na iyon?"That's why I asked Ririka's classmates about him but it's Franz who knew who is Nico!"Umiling ako. Pinilit na kumbinsihin ang sariling magkaiba ang Nico na binabanggit ni senyorito."Anak..." bulong ko at hinaplos ang buhok niya habang mag-isa siyang nakahiga rito sa kama. Wala sa tabi niya si senyorito dahil nagpaalam itong pupuntahan si Ririka.Biglang kumirot ang puso ko para sa anak. Mukhang iba na ang iniibig ng senyorito. Paano na ang anak ko? Ang apo ko?Nakatulugan ko ang pagbabantay sa anak. Naalimpungatan lang ako nang may marinig na ingay. "Kainis! Dito pa nga natulog

Ipinikit ko ang mga mata at nanatili sa ganoong posisyon para makapagpahinga. Masakit pa rin ang ulo ko. Dumagdag pa ang mga tanong sa isip ko."Brandon!" Ramdam ko ang excitement sa boses ng babaeng iyon. Hindi ko maaninag ng maigi ang mukha niya sa isip ko pero may hawak siyang natutulog na sanggol sa bisig niya. "Miss ka na namin!""Ms. Fernandez..." isang nakakakilabot na mababang boses ng lalake. "Do you really miss Brandon? Come and see him before you miss him forever.""S-sino ka? Nasaan si Brandon?!"Humigpit ang pagkakapikit ko habang palakas nang palakas ang pagtibok ng nga ugat ko sa sentido. "You really want to know? Sure, dear. I'll send you an address, we'll see you there!"Biglang bumilis ang pangyayari. Narinig ko ang iyak mula sa isang sanggol at ang boses ni Tita Karina na pinipigilan ang anak niya... si Erika."Rika, kumapit ka!""Kuya Rommel!" Nabalikwas ako mula sa pagtulog nang marinig ang sunod-sunod na pagtunog ng phone ko. Hinihingal akong umayos ng upo sa ka

Nang hapong iyon ay napatingin ako kina Rhianne. Mas pormal ang suot niya kumpara sa sinusuot niya rito sa bahay at may dala siyang bag. "Aalis ka?""Hindi ba obvious?" pagtataray niya sa akin. "May lakad kami out of town. Since may pasok ka bukas, 'di ka muna namin isasama. Ang dami mo na kasing absent!"Tumango ako dahil ayos iyon. "Sige. Lahat ba kayo pupunta?""Yup, so ikaw muna ang magbabantay rito. Gusto namin, malinis kapag bumalik na kami, maliwanag ba? And don't you ever let someone step on my house, even Brandon, do you get it?""Opo," mabilis na sagot ko at tinulungan siyang dalhin ang mga gamit niya. Sumunod na lumabas ang mga kasama niya, kaunti lang sila ngayon dito kaya iisang kotse lang ang ginamit nila palabas. Tahimik nang bumalik ako sa loob. Wala ang malalakas na tawanan at hiyawan nila at wala ring makabasag tengang tugtog. Medyo nakakapanibago.Umupo ako sa couch at muling nag-online. Bumungad sa akin ang poster ng mga kaklase ko bukas. Punta kaya ako? May pera

May iniabot na bag si Erika kay Regine bago ito umalis. Pinanood ko siya at agad na yumuko nang tumingin siya sa banda ko... sa banda ng mga audience. Nang muli ko siyang tignan sa pwesto niya ay wala na siya roon. Bigla akong nakaramdam ng takot. Lalo na nang maalala ang tangka niyang pagpatay sa akin noon. Bumalik rin sa akin ang panay na pagsabi sa akin kanina ni Tita Karina na mag-ingat ako lagi. Matalas ang pagpapakiramdam ko sa mga taong nakakasalubong ko habang paalis sa venue. Balak kong mag-check in muna sa Hotel at bumiyahe ng madaling araw. Pero natatakot na ako ngayon na mag-isa. Habang pakonti nang pakonti ang mga taong kasabay kong maglalakad ay siya ring palakas na palakas na kabog ng dibdib ko. Sa huli ay napagpasyahan kong pumunta sa Children's Park. May mga bata pa rin roon at mga magulang nila. Maraming bukas na ilaw sa paligid at may guwardya. Ligtas naman siguro ako rito? Pagod akong umupo sa bakanteng bench. Niyakap ko ang bag pack at handa nang sumandal roon n