Lahat ng Kabanata ng LOCK ME IN YOUR HEART : Kabanata 11 - Kabanata 20

CHERRY'S POV"Love, I think we need to stop now." Mahinang sabi niya sa akin at timigil na sa paghalik sa akin. Aaminin ko na nawala ako sa sarili ko. Pasimple kong sinuklay ang buhok niyang nagulo.Medyo nahiya naman ako. Nakatingin kasi ito ng diretso sa mga mata ko. Nakikita ko ang kakaibang pagnanasa sa mga mata niya. Pero kaagad rin napalitan. Tingin na para bang ako lang ang nakikita niya. Parang katulad ng tingin ni Kuya Luke kay ate Caye."Tama ka, kailangan na nating tumigil." Mahinang sabi ko sa kanya.Pagkasabi ko ay kaagad niyang pinausad ang kotse. Hanggang sa makarating kami sa tapat nang gate. Akmang lalabas na ako ng pigilan niya ako."Tatawag ako mamaya love, sana sagutin mo." Nakangiting sabi niya sa akin.Parang tumalon naman ang puso ko sa ngiti niya. Ito ang unang beses na hindi kami nagtalo. Pareho kaming mahinahon. Ngumiti ako sa kanya at tumango."Sige, 'wag lang masyadong late. May pasok pa ako bukas. Ingat ka sa pagdadrive," paalala ko sa kanya.Ngumiti naman

CHERRY’S POVHindi ako dapat maniwala kay Carmie alam ko naman na hindi totoo ang mga sinasabi niya. Nagbihis ako at nagpaalam kay Ate na aalis ako. Ramdam ko na m*****a ang Carmie na ‘yun. Ako ang puputol sa sungay niya. Wala akong balak na ipamigay ang pulis na ‘yun. Dahil sinabi niya na mahal niya ako kaya panindigan niya.“Love,” hindi makapaniwalang tawag sa akin ni Rico.“Kumusta na ang pakiramdam mo love?” Tanong ko sa kanya. Nakita ko na nagulat ito pero ngumiti lang ako.“Bakit ganyan ka makatingin sa akin love? May dumi ba ko sa mukha?” Tanong ko pa ulit sa kanya.“W-Wala naman love,” nauutal na sagot niya sa akin.“Carmie, puwede kana umuwi. Ako na ang mag-aalaga sa boyfriend ko.” Nakangiting sabi ko sa babaita. Habang ang katabi niya ay parang naenkanto.“Hindi pa naman kayo ah,” saad pa nito sa akin.“Oo-kanina, pero ngayon kami na kasi…. Sinasagot ko na siya. Rico, sinasagot na kita love.” Nakangiting sabi ko sa kanya na may kasamang lambing.Napaubo pa ito dahil hindi ni

CHERRY'S POV"Bakit ka nandito?" Tanong ko sa kanya. "Love," tawag na naman niya sa akin."Anong ginagawa mo dito? At puwede ba 'wag mo nga akong tawagin na love." Naiinis na sabi ko sa kanya."Love, alam ko nagkamali ako. Alam ko kasalanan ko. I'm here para makabawi sa 'yo. Hindi ko kaya na hindi ka makasama." aniya sa akin."Ang dami mong sinasabi. Mas maayos ako na wala ka sa buhay ko kaya please lang. Umalis ka na lang." Sabi ko sa kanya at kaagad na isinara ang pinto. May nakita akong lungkot sa mga mata niya pero binalewala ko 'yon.Bumalik ako sa pagluluto. Hindi ko na inalam kong nasa labas pa ba siya. Nagulat ako dahil biglang lumakas ang ulan. Nang isara ko ang bintana ay nakita ko siyang nakatayo pa rin sa labas ng pintuan at hinahayaan ang sarili niya na mabasa ng ulan.Sa inis ko ay lumabas ako. Hindi ko rin matiis na makita siyang nakatayo habang hinahayaan ang sarili. Kapag nagkasakit pa ito ay ako rin ang mahihirapan."Bakit ka ba nagpapaulan? Ang tigas talaga ng bungo

CHERRY'S POV "R-Rico, anong ginagawa mo?" Kinakabahan tanong ko sa kanya."Wala pa naman akong ginagawa love. Panagutan mo ako love, binuhay mo ang hindi dapat binubuhay." Saad niya sa akin habang may ngiti na nakakaloko."Wala akong ginagawa sa 'yo. Tinutulungan pa nga kita eh, at bakit kita pananagutan? Hinihilot ka lang, ikaw itong panay ungol." Kahit kabado ay mas pinanindigan ko pa rin ang pagiging mataray ko."Love, puwede mo naman siguro akong pagbigyan ngayon?" Nakangiting tanong niya sa akin."Tigilan mo akong tanders ka ha! Baka mataga kita," pagbabanta ko sa kanya."Love, 'wag naman ganyan.""Kung ayaw mo na tagain kita. Matulog ka na lang d'yan. Itutulad mo pa ako sa mga naging babae mo," pananakot ko sa kanya."Sabi ko nga love, matutulog na ako. Good night love, love you." Nakangiting sabi niya sa akin pero inirapan ko lang siya.Puro kalokohan talaga siya. Siyempre kailangan ko siyang pagbantaan dahil baka bumigay ako sa kanya. Iniingatan ko ito kaya hindi puwedeng mais

RICO’S POVLalo akong napamahal kay Cherry. Ayoko na makita siyang umiiyak. Alam ko na malungkot ang naging buhay niya simula noong namatay ang mga magulang niya sa aksidenti. Kapag naiisip ko na mag-isa lang siya noon ay nakaramdam ako ng lungkot. Hindi ko kayang mangako na mananatili ako sa tabi niya. Hindi ko hawak ang buhay ko lalo sa uri ng trabaho ko. Pero habang nasa tabi ko siya ay ipaparamdam ko sa kanya ang pagmamahal na para lang sa kanya. “Love, paki-ayos naman ng payong natin.” utos niya sa akin.“Okay love,” nakangiting sagot ko sa kanya. Hindi ko akalain na nagtitinda kami ng halo-halo. Business minded pala ang mahal ko at natutuwa ako.“Love, baka inaantok ka. Matulog ka na lang sa loob, kaya ko naman mag-isa dito eh.” Sabi niya sa akin habang nag-aayos ng mga tinitinda namin.“Sasamahan na lang kita dito love. Sorry, love kung taga-sukli lang talaga ang ambag ko sa ‘yo. Hindi ko—”“Okay lang love, malaking bagay na nasa tabi kita. Alam ko na hindi ka sanay sa ganito.