"MASAKIT PA BA ang sugat mo?" tanong ni Elvin kay Shanelle habang marahan nitong nililinisan ang sugat niya.Hindi umimik si Shanelle bagkus ay tumingin lang siya sa guwapo nitong mukha. Nakayuko ito habang abala sa paglalagay ng betadine sa sugat niya. Kahit nakayuko ito, kitang-kita pa rin niya ang kaguwapuhan nito. Nakakakilig!"H-hindi na naman. Maayos na ako kaya huwag ka nang mag-alala," nangingiti niyang sagot.Hindi na umimik pa ang binata bagkus ay nang matapos itong maglagay ng betadine sa hindi naman niya kalakihang sugat, kaagad nito iyong tinapalan ng gasa. At nang matapos, may ngiti sa mga labi nitong nag-angat ng mukha sa kaniya."Are you sure, Lane? Sure ka bang maayos ka na? If not, I can bring you to the hospital to check your wound."Bahagya siyang umiling. "Ano ka ba? Maayos na ako, oo. Hindi mo na ako kailangan pang dalhin sa hospital para ipagamot, Elvin."Tumango-tango ang binata saka tumayo mula sa kinauupuan at naglakad patungo sa dulo ng balkonahe. Nang makar

KINAUMAGAHAN, NAGISING SI Shanelle nang biglang kumirot ang ulo niya. Nakangiwi niyang iminulat ang mga mata at inaantok na umupo sa kaniyang kinahihigaan. Inikot niya ang kaniyang mga mata sa kapaligiran. Nasa loob siya ng isang malaking kuwarto. Pumikit siya at inalala ang nangyari kagabi.Hindi lang isa, dalawa, o tatlo ang pag-iisa nila ni Elvin. Hindi na niya iyon mabilang dahil halos madaling-araw na silang natapos. Medyo mahapdi ang pagkababae niya ngayon pero hindi iyon alintana— hindi naman nakakasagabal sa kaniya. Iyon lang ang naalala niya bago siya tuluyang lumupagi sa kama.Nasaan na kaya si Elvin? Iyon ang naging tanong niya sa sarili at binalingan ang katabi. Wala. Malawak ang espasyo. Nag-iisa lang siya at walang siyang kasama. Doon ay nakaramdam siya ng lumbay. Talagang tinupad ng binata ang gusto niya— ang makita ang mga magulang niya. Ito na iyon, ibinigay na ni Elvin ang gusto niya.Malalim siyang huminga kapagkuwa'y tumayo para magtungo sa banyo. Ang akala niya'y

NAGISING NA LAMANG si Shanelle nang maramdaman ang panlalamig ng likod niya. Kaagad niyang iminulat ang mga mata at kisame ang kaagad niyang nakita. Gagad siyang umupo saka pinakatitigan ang kapaligiran. Nasa kusina pa rin siya at dahil yata sa tindi nang paghagulhol niya, nakatulog na siya ng wala sa oras.Kahit na inaantok, kaagad siyang tumayo at uminom ng isang basong tubig bago lumabas ng kusina at tinungo ang kuwarto ng mga magulang niya. Nang hawiin niya ang kurtina, nakita niya ang mama niyang mahimbing na natutulog habang yakap-yakap ang litrato ng asawa nito— ng papa niya.Iyon na yata ang ibinigay na pagkakataon sa kaniya parang lapitan niya ang kaniyang mama. Kinakabahan siyang lumapit dito at umupo sa sahig saka hinawakan ang kamay nito at marahang hinimas-himas habang nakatingin sa maamo nitong mukha."Ma," aniya sa malumbay na tono. Muli, unti-unti na namang tumutulo ang luha sa kaniyang mga mata. "Ma, gusto ko lang pong sabihin na mahal na mahal ko po kayo. Hindi po ak

HABANG NAGMAMANEHO PATUNGO sa presinto, ang isipan ni Elvin ay umiikot sa babae kanina. He must be dreaming! That woman is just a ghost or something! He can't take that. He's just dreaming!"Fuck!" sigaw niya saka hinampas ang manibela.That woman— ran! At nang hinabol niya, nawala kaagad ito. No— he was just dreaming at all. All of that was just a dream, all of that was just a shit! It can't be and how could it be that a dead person would be alive? Argh!Muli na naman niyang nahampas ang manibela dahil sa tindi ng inis. Hindi na niya namalayan na nasa presinto na siya. He stepped out and went inside the police station to report what happened to Lane. After reporting, he immediately stepped in and maneuvered his car towards Levin's house. He promised, so he won't make it a bubble. At nang makarating sa bahay ng kapatid, he saw Levin sitting on the couch while clenching his fists. When Levin saw him, he stood up and walked towards him with a dark face.He was confused that time not un

PAKIRAMDAM NI SHANELLE ay para siyang binuhusan ng isang timbang tubig nang makaramdam siya ng lamig sa buo niyang katawan. Iminulat niya ang kaniyang mga mata at namataan niya ang sarili sa damuhan. Tumayo siya mula sa pagkakahiga sa damuhan at pilit na inalala ang nangyari.Natandaan na niya. Iyong pag-aaway nila ni Trixie. Hindi niya rin namalayan na sa gitna ng pag-iyak niya, nakatulog na rin siya sa kinauupuan niya— sa damuhan. Nagngalit siya nang maalala ang rebelasyong kanina lang din niya nalaman. Si Trixie— ang babaeng iyon ang may gawa ng sulat. Sa bibig na nito nanggaling na ito ang gumawa ng sulat na nabasa ng mga magulang niya na naging mitsa ng pagkamatay ng papa niya.Pinagpagan niya ang sarili bago naglakad pauwi sa kanilang bahay. Kahit na medyo mahapdi ang ulo, nagpatuloy pa rin siya dahil gusto na niyang makita ang kaniyang mama na halos isang linggo na niyang hindi nakita.Nang makakita ng taxi, pumara na siya at nang tumigil ito sa harap niya, sumakay na siya. Nag