Sandra's POVMADILIM na ang palingid, nanatili pa rin akong nakatayo sa lugar kung saan huling nakita ang naaksidenteng kotse ni Lucas. Hanggang ngayon, hindi pa rin sila nahahanap ng mga taong inatasan ko.Ilang buwan na rin ang lumipas simula nang araw na iyon. Matagal ang hinintay ng kanyang abugado upang magdesisyong ibigay kay Levi ang wil and testament ni Lucas na noon pa nito hinanda. Hindi ko akalain na mararamdaman ni Lucas na mangyayari ang bagay na ito sa kanya, sa mismong araw ng kasal pa. Sana pala, noong nakita kong ginagawa niya ang wil and testament na ito, pinigilan ko siya, baka sakaling hindi ito natuloy.Naputol ang mga bagay na aking iniisip nang maramdaman ko ang paggapang ng luha sa aking pisngi. Agad ko itong pinahiran saka muling pinigilan ang paghikbi."Sandy, let's go. Mahamog na rito at malapit nang lumalim ang gabi. Baka mahirapan tayong makabalik," sunod-sunod na paalala sa 'kin ni Gab habang naghihintay sa kotse.Mabuti na lang ay nandito pa rin ang lala

Sandy's POVLumipas na ang dalawang gabing nandito si Lucas sa mansion, ngunit tila wala pa rin ang nagbago sa pagitan naming dalawa. Halos hindi niya ako kinakausap at hindi rin sumasabay sa pagkain. Nais kong maalala niya ako ngunit tila ayaw niya. Pakiramdam ko ay hindi niya ako nais maalala.Nang gabing iyon, nagdesisyon akong magdala ng pagkain sa silid ni Lucas. Gusto ko siyang makausap nang masinsinan at kung ano ba ang plano niya sa aming dalawa."Salamat po, manang," saad ko matapos kunin ang tray ng pagkain na pinahanda ko sa kasambahay.Binuhat ko ito at lumakad patungo sa silid ni Lucas. Pilit kong ningiti ang aking labi upang sa oras na makita ako ni Lucas, mapapangiti rin siya. Ngunit hindi ko akalain na ako ay magugulat sa mga bagay na maririnig ko mula sa kanyang silid.Nang makarating ako sa pinto ng silid ni Lucas, akmang kakatok na ako rito ngunit agad akong napahinto nang marinig ang tinig ng isang babae na nagmumula sa loob ng silid na ito."Lucas, alam kong hindi

Sandra's POVKUMUNOT ang aking noo nang maramdaman ang isang maliit na katawan sa aking tabi. Mula sa malalim na pagkakatulog, dahan-dahan kong binuksan ang mabigat na talukap ng aking mata. Pilit kong inaninag kung sino ang taong nasa tabi ko, saka unti-unting sumilay ang ngiti sa aking labi nang makita ko ang natutulog na si Levi.Hindi pa man nakalilipas ang ilang minuto, dahan-dahang minulat ni Levi ang kanyang mga mata."Good morning, Levi," pagbati ko sa aking anak habang nababakas ang ngiti sa labi."Good morning, mommy," tugon naman niya."Dito ka ba natulog kagabi?" tanong ko."Hindi po. Nagising ako dahil sa bad dreams at pumunta ako rito, saka natulog sa tabi nyo," aniya.Hindi ko alam kung ano ang mararamdaman ko. Nadadalas na rin kasing nananaginip si Levi nang hindi maganda. Naaawa na rin ako sa anak ko at kung minsan, gusto ko na ring manatili muna siya sa parents ko. Sa tingin ko, hindi na kinakaya ng murang isipan ni Levi ang mga nangyayari ngayon sa mansion at isa it

Sandra's POVISANG lagok pa ng alak ang aking ginawa habang naririnig ang dagundong ng musika."Sandy, tama na 'yan. Kanina ka pa umiinom, nakarami ka na."Lumingon ako sa babaeng kasama ko ngayon sa lamesa habang nandito kami sa loob ng bar. Isang mapait na ngiti ang binigay ko sa kanya, saka muling humagulgol nang iyak."Jennie, hindi ko na talaga alam ang gagawin ko. Gusto ko nang sumuko. Gusto ko nang sukuan ang lahat ng ito," sunod-sunod kong saad.Mahigpit akong niyakap ni Jennie. Naramdaman ko naman ang paghagod niya sa aking likod upang ako ay pakalmahin."Tahan na, Sandy. Naiintindihan kita, alam kong kailangan mong ilabas ang lahat ng sakit pero isipin mo rin ang anak mong si Levi. Kung nasasaktan ka, mas nasasaktan siya," aniya.Tila isang libong karayom ang tumusok sa aking puso nang sabihin ni Jennie ang bagay na iyon. Hindi ko lubos maisip kung ano ang nararamdaman ni Levi ngayon. Ayokong magtanim siya ng sama ng loob sa kanyang ama, ngunit dahil sa ginagawang ito ni Luc

Sandra's POVISA SA mga bagay na nagpapakirot sa ating puso ay ang masasakit na salitang binibitiwan ng mga taong mahalaga para sa atin. Sa tuwing sasaktan nila tayo, tila isang tiwala ang nawawala at mahirap nang ibalik.Hindi na ako muling bumalik sa opisina, dumiretso ako sa aking bahay at doon nagpahinga. Bagsak ang aking balikat nang pumasok ako sa loob. Maging ang mga magulang ko ay hinayaan na lang akong tumungo sa aking silid at hindi na tinanong pa. Marahil ay alam na rin nila ang mga bagay na nangyari. Alam na rin nila na ikakasal na si Lucas at hindi sa akin.Nakita ko rin ang lungkot sa mga mata ni nanay kanina at sa palagay ko, sa oras na yakapin ko siya, hindi ko na mapipigil ang sarili na humagulgol sa pag-iyak.Nang makarating ako sa aking silid, doon ko binuhos ang aking luha. Agad akong humiga sa kama at mahigpit na niyakap ang aking unan."Mom?"Natigilan ako nang makarinig ng isang tinig mula sa pinto. Agad kong pinahiran ang aking luha at umayos nang upo. Bumungad