Pagdating niya sa banyo, sumuka kaagad si Carmina nang sunod sunod na duwal.Bukod sa sobrang pagod na niya sa paglalakad sa pamimili ng ilang oras, at ngayon na sumusuka siya ng ganito ay halos mawalan na ng lakas ang buong katawan ni Carmina.Nang matapos siyang sumuka ay naramdaman na niya ang masakit at mahapdi na ang kaniyang lalamunan at nangangasim na rin ang kaniyang sikmura dahil wala na itong mailabas. Maya maya lamang any may nag-abot na sa kaniya ng isang papel.Walang tingin-tingin at ito ay kaagad ni inabot ni Carmina at sinabing, “Thank you.” Gamit ang kaniyang mahinang boses.Nang bahagya niyang pinunasan ang kaniyang bibig, saka lamang siya tumingala at lumingon at nakita niya ang mukha ni Rebecca kaya natigilan siyang saglit, “Ikaw?”“Nag aalala si Enrico para sa’yo, napansin niyang parang maputla ang mukha mo at sinabi sa’kin. Hinayaan niya akong pumunta rito para tingnan ka.” Paliwanag naman ni Rebecca."Talaga?" Ngumisi si Carmina.Kung talaga ngang nagmamalasakit

Ang lugar na kanilang kinatatayuan ay parang isang makitid na daan para sa mga kaaway, makikita mo sila sa kahit na saan.Sa pagsulyap niya kay Enrico at Rebecca sa may pinto ay medyo sumama ang kaniyang loob.‘Andito na ako, eh. Nauna ako rito. Akala ko pa naman relaxing ang ambiance pero bakit ang bilis naman ata akong sundan ng stress? Hays.’Pagtingin sa masasarap na pagkain sa mesa, biglang nawalan ng ganang kumain si Carmina. Ngunit hindi pwedeng ang kaniyang sarili lamang ang dapat niyang isipin, sa pag-aalaala tungkol sa sanggol sa kaniyang tiyan, wala siyang ibang magawa kundi ang kumain pa rin ng marami.Lalo na ang mga masusustansyang tulad ng hipon at isda. Bagama't medyo malansa ay kinain pa rin niya ang mga ito at mukha naman nasiyahan ang loob ng kaniyang tiyan.Pagkatapos naman niya kumain, tumingin si Carmina sa lalaking nasa tapat niya, “Mang Tony, pwede ko bang tanungin kung gaano mo na siya katagal na nakakasama?”“Uhm, ibig n’yo po bang sabihin ay si Sir Enrico?”

"Besides, since there is no divorce yet, akin pa rin ang pera ng asawa ko. Hindi ba reasonable na gumastos ako ng kahit kaunti?" Pagpapatuloy pa niya. “Hindi naman pera mo ang ginamit ko, Rebecca. Are you too lenient? My husband didn’t say anything?”Halos mamula si Rebecca sa mga sinasabi ni Carmina sa harap niya. Hindi niya kayang iabsorb ang mga ito. She’s spitting facts for like a whole damn minute.Sa ilang kadahilanan, nang marinig ito, nakaramdam ng kaunting saya si Enrico sa kanyang puso. Maging siya ay hindi rin niya maipaliwanag kung bakit siya nakaramdam ng ganito.“Well, don’t bother anymore, Rebecca total aalis na rin naman ako.” Nakakalokong ngiti ni Carmina. She’s being playful sa araw na ito. Parang sa isang iglap, ang tahimik at hindi ganoon na palaban na Carmina ay biglang nagkaroon ng lakas ng loob upang sabihin ang mga salitang ito kay Rebecca. Noon naman ay sumasagot na rin siya dito pero kadalasan ay pinapabayaan na lang niya si Rebecca. Ngunit ang araw na ito, h

Tumingin ng diretso si Enrico kay Carmina at maikling tumugon, “Okay.” His voice was calm as usual, at para bang walang pag aalinlangan sa boses nito. “But what about the certificate? And si Lolo, napag isipan mo na ba?” Pagtatanong naman ni Enrico. Tumango si Carmina: “Pupunta ako kay Lolo at sasabihin ko sa kaniya about the certificate, and later on baka ibigay na rin siya sa akin ni Lolo. You want to go there with me?” Nag isip pa muna saglit si Enrico bago siya sumagot, “Well, then. Okay, I’ll come with you.” Pagkatapos ng almusal, kanya-kanya silang nag-impake ng mga gamit at sumakay sa kotse para pumunta sa lumang bahay ng mga Dela Muerte kung saan nananatili ang kanilang lolo. Habang nasa byahe ay tahimik lamang sila at halos walang kibo. Wala naman itong problema kay Carmina dahil marami siyang iniisip sa buong paglalakbay nila. Nang makarating sila sa lumang bahay ay agad nilang nakita si Altair at Rosella na tuwang-tuwa. “Ma’am Carmina, alam n’yo ho ba na wala pong ibang

“Lolo! Tama na po, ang dami na pong dugo sa katawan ni Enrico! Please…tigilan n’yo na po.” Halos mangiyak na rin si Carmina sa sitwasyon nila ngayon habang pinagmamasdan si Enrico.Matapos tumingin ni Lolo Dante kay Carmina, sa wakas ay kumalma ito at parang nanlambot ang kaniyang puso.Ibinaba niya ang kanyang saklay, huminga siya ng malalim: "Ilayo mo siya agad, ayoko muna siyang makita.”"Opo, Lolo." Agad na tumango si Carmina, pagkatapos ay tumingin sa kanyang gilid: "Tito Altair, tulungan n’yo po ako."Pagkalipas ng limang minuto, tinulungan nina Carmina at Altair si Enrico pabalik sa silid."Sobrang masakit ba, Enrico?" Nang magtanong si Carmina, nanginginig ang boses niya. At grabe ang pag-aalala nito.Paanong hindi masakit pagkatapos ng labis na pagdurugo.“Be patient, I--I’ll treat you right away, Enrico.” Pagkatapos magsalita ni Carmina, dali-dali niyang hinanap ang kahon ng gamot.Dahil na rin siguro sa sobrang pagkabalisa, naghanap siya ng ilang lugar bago mahanap ang kaho