Semua Bab ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Bab 2081 - Bab 2090

“ท่านพ่อ เหตุใดท่านมิบอกเสด็จปู่เรื่องที่มหาวัตถุศักดิ์สิทธิ์ของเสด็จทวดอี้หลุดออกไปภายนอกเล่าเพคะ?”หลงเพ่ยเพ่ยเอ่ยออกมาด้วยเสียงเรียบนิ่ง “เมื่อก่อนเป็นเพียงตำนานมิได้ถือว่าเป็นจริง ทว่ายามนี้เนื่องด้วยมหาวัตถุศักดิ์สิทธิ์ทั้งสามชิ้นนี้หลุดออกไปทำให้ข่าวลือกระจายทั่วยุทธภพแล้ว ถึงอยากจะปกปิดก็ปิดมิอยู่หรอกเพคะ!”“แม้ว่าท่านลุงเจ้าแห่งทะเลจะต้องการปกปิดทุกอย่างไว้ เขาก็ปิดมิได้เช่นกัน มิช้าก็เร็วเสด็จปู่ก็จะรู้เรื่อง!”เจ้าแห่งทิศใต้ยิ้มเยาะ “ข่าวลือคืออะไรเล่า? คือเรื่องที่มิได้รับการยืนยันมิใช่หรือ!”“เจ้าบอกว่ามหาวัตถุศักดิ์สิทธิ์สามชิ้นหลุดออกไป เช่นนั้นเจ้าเคยเห็นมหาวัตถุศักดิ์สิทธิ์สามชิ้นนี้หรือไม่?”“เมื่อสิบกว่าปีที่แล้ว มีข่าวลือว่าหยกหล้าสุขาวดีหลุดออกไป แต่ผ่านมาสิบกว่าปีแล้ว เจ้าเคยเห็นหยกหล้าสุขาวดีหรือไม่?”“เพ่ยเพ่ย ข่าวลือเหล่านี้เจ้าคิดว่าเสด็จปู่ของเจ้าจะมิรู้หรือ? แต่เนื่องจากไม่มีหลักฐาน ดังนั้นท่านลุงเจ้าแห่งทะเลของเจ้าจึงสามารถปกปิดความจริงหลอกลวงเสด็จปู่ของเจ้าได้!”“หากพวกเราใช้เรื่องที่มิได้รับการยืนยันไปกล่าวหาท่านลุงเจ้าแห่งทะเลของเจ้า เสด็จปู่ของเจ้

เย่ซื่อเจียงสอนการต่อสู้ให้เย่หมิงและคนอื่น ๆ เย่หรงเองก็อยากเรียนเช่นกัน แต่เย่ซื่อเจียงบอกว่าเขาไร้ซึ่งพรสวรรค์ และไล่เขาออกจากหอฝึกยุทธ์เมื่อลูก ๆ ของตระกูลเย่ไปหออักษรเขาก็ตามไปด้วย แต่ก็ไปได้มิกี่วัน เนื่องจากเขามาสายกลับเร็ว และทะเลาะวิวาทในหออักษรจึงถูกครูไล่ออกใครจะสนใจความจริงในเรื่องนี้เล่า?เขามาสายเพราะถูกคนรับใช้ใส่หมาฝู่ส่านลงในน้ำ จึงหลับเกินเวลาและที่กลับเร็วก็เพราะว่าเย่ซวินใส่ยาระบายลงในอาหารของเขา ทำให้เขาขับถ่ายรดกางเกงส่วนการทะเลาะวิวาทที่ว่าก็เพราะเย่ซวินตัดผมของเขา เขาโกรธมากจึงทะเลาะกับเย่ซวิน!และเพราะไม่มีใครปกป้องท่านแม่ของตน ความอยุติธรรมที่เขาต้องทนทุกข์เหล่านี้จึงไม่มีใครตัดสินให้เขาลูกชายที่มิเอาไหนของตระกูลเย่จึงถูกตัดสินเช่นนี้!เมื่อผู้คนเอ่ยถึงเขา ก็ล้วนเป็นน้ำเสียงดูถูกว่าเขาเป็นลูกชายที่เกเรของตระกูลเย่!ในครอบครัวนี้ นอกจากท่านอาสามที่จริงใจต่อเย่หรงแล้ว คนอื่น ๆ มีใครบ้างที่สนใจเขา?ความโกรธที่สะสมมานานของเย่หรง ก่อนหน้านี้ไม่มีเป้าหมายใดและเพียงแต่ใช้ชีวิตไปวัน ๆทว่ายามนี้เขามีแผนการที่สามารถช่วยท่านแม่ออกมาได้แล้ว อีกทั้งยังได้พ

“ท่านผู้นำตระกูลเย่ อย่านะเจ้าคะ!”หยางหงหนิงได้ยินเช่นนั้นก็ตะโกนขึ้นมาทันที “เย่หรงทำกระไรผิดท่านลงโทษเขาก็พอแล้ว อย่าไล่เขาออกจากตระกูลเย่เลยนะเจ้าคะ!”“พี่หรง ท่านยอมรับผิดต่อหน้าท่านพ่อสิ แล้วก็ขอโทษ…”เย่หรงจ้องมองหยางหงหนิงอย่างรังเกียจ แล้วตะคอกตัดบทนางอย่างโกรธเคือง “ข้ามิได้ผิด อย่าว่าแต่เขาจะตัดชื่อข้าออกจากตระกูลเย่เลย ต่อให้จะสังหารข้า ข้าก็มิขอโทษ… แค่ก…”ทันทีที่เขาโกรธก็กระอักเลือดไหลลงมาตามมุมปากจนย้อมเสื้อตรงอกเป็นสีแดงฉานหลิงอวี๋ด่าทอออกมาด้วยความโกรธ “หุบปากไปเสีย คนอื่นมิสนใจเจ้า แล้วเจ้ายังจะมิสนใจร่างกายของตนเองอีกหรือ?”“ใจเย็น ๆ วันนี้มีเรื่องสำคัญ มิคุ้มที่จะเอาชีวิตตนเองไปเสี่ยงหรอก!”หลิงอวี๋หยิบผ้าออกมาแล้วเช็ดเลือดที่มุมปากให้เย่หรง จากนั้นนางก็เอ่ยออกมาอย่างหนักแน่น “ก็แค่ออกจากตระกูลเย่มิใช่หรือ? มิต้องกังวล แม้ว่าจะไม่มีตระกูลเย่ ก็ยังมีพี่หญิงที่ยังรับเจ้าอยู่!”“ในภายภาคหน้ามิว่าจะไปที่ใด พี่หญิงก็จะอยู่กับเจ้าเสมอ!”พี่หญิงหลิงหลิง!ดวงตาของเย่หรงมีน้ำตาคลอขึ้นมาทันทีนี่ต่างหากที่เป็นครอบครัว!มิว่าเขาจะถูกหรือผิดก็ยืนอยู่เคียงข้างเขาเส

เย่จูก็เอ่ยขึ้นมาด้วยใบหน้ารังเกียจเช่นกัน “เย่หรง เจ้านี่นับวันก็ยิ่งใช้มิได้จริง ๆ ปกติมิทำงานแล้วไปก่อเรื่องอยู่ข้างนอกก็ยังมิเท่าไร บัดนี้ถึงกับมาทะเลาะวิวาทในบ้านเชียว!”“กล้าใช้กริชทำร้ายพี่ใหญ่กับพี่สามอีก หากให้เจ้าก่อเรื่องต่อไปเช่นนี้ เจ้าก็คงกล้าสังหารท่านพ่อเป็นแน่!”“ท่านปู่ คนเช่นนี้มิคู่ควรที่จะเป็นคนในตระกูลเย่ของเรานะเจ้าคะ ท่านยอมให้ท่านพ่อเปิดหอบรรพบุรุษแล้วไล่เขาออกไปเถิดเจ้าค่ะ!”เย่จูวิ่งไปตรงหน้าท่านผู้เฒ่าเย่แล้วเขย่าของท่านผู้เฒ่าเย่อย่างออดอ้อนหยางหงหนิงมองเย่หรงแล้วรีบเอ่ยออกมาอย่างรวดเร็ว “ท่านผู้เฒ่า ข้าเชื่อว่าเย่หรงมิใช่คนเช่นนั้นเจ้าค่ะ เขาคงจะอารมณ์มิดี จึงได้หุนหันพลันแล่นไปสักหน่อย!”“ขอร้องท่านผู้เฒ่าให้โอกาสเขาสักครั้งเถิดเจ้าค่ะ เขาจะต้องเปลี่ยนแปลงได้อย่างแน่นอน!”เย่จูเอ่ยขึ้นมาอย่างดูถูก “พี่หญิงหงหนิง จนถึงตอนนี้แล้วเหตุใดท่านยังพูดเพื่อเขาอยู่อีกเล่า? ข้ามิเข้าใจท่านเลยจริง ๆ ท่านดูเอาเถิดว่าเขามีดีตรงที่ใดกัน มิทำงานทำการ ทั้งยังขัดคำสั่งและอกตัญญูอีก คนเช่นนี้ท่านแต่งงานกับเขาไปก็ไม่มีความสุขหรอก!”“หากออกจากตระกูลเย่ไป แม้แต่ตนเองก็

เมื่อถูกหลิงอวี๋เตือน เย่หรงก็เล่าเรื่องที่ตนกลับมาถึงบ้านแล้วพบเย่หมิงและเย่ซวินที่หน้าประตูให้ฟัง“ท่านก็ทำเหมือนเลี้ยงสุนัขสักตัว ขอเพียงเขามิก่อปัญหาให้กับตระกูลเย่ ก็เลี้ยงเขาไปก็พอ!”เมื่อเย่หรงพูดถึงการดูถูกของเย่ซวินที่ทำต่อตน ใบหน้าของท่านผู้เฒ่าเย่ก็มืดมนลง เขามองไปทางเย่หมิง แล้วเอ่ยถามเสียงแข็ง“เย่ซวินได้พูดประโยคนี้หรือไม่?”เย่หมิงอยากจะส่ายหัวโดยมิรู้ตัว แต่เย่หรงก็หัวเราะเยาะแล้วเอ่ยออกมา “เจ้าปฏิเสธได้ ถึงอย่างไรข้าก็แบกรับคำด่าทอมากมายมานานแล้ว เพิ่มมาอีกสักเรื่องก็มิสนใจหรอก!”“ส่วนท่าน ผู้นำตระกูลเย่ในอนาคต หากท่านไม่มีแม้แต่ความกล้าที่จะพูดความจริง ก็ใช้ชีวิตอยู่กับคำโกหกไปตลอดชีวิตเสียเถิด!”ถึงอย่างไรเย่หมิงก็มิได้ไร้ยางอายถึงเพียงนั้น ภายใต้สายตากดดันของเย่หรงและท่านผู้เฒ่าเย่ ในที่สุดเขาก็พยักหน้าอย่างหนักแน่นเย่หรงจึงเอ่ยออกมาด้วยเสียงทุ้ม “ตอนนั้นข้าทนรับน้ำเสียงดูถูกของเย่ซวินมิได้ จึงโต้แย้งไปว่าตระกูลเย่มิได้เลี้ยงดูข้า หลังจากที่ข้าอายุเจ็ดขวบก็มิเคยใช้เงินของตระกูลเย่สักแดงเดียว!”ทันทีที่พูดคำนี้ออกมา ฮูหยินเย่ก็หัวเราะเยาะแล้วเอ่ยออกไป “เย่หร