All Chapters of ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Chapter 2781 - Chapter 2790

ชิงเสวียนใช้จังหวะนี้ช่วยจัดอาภรณ์ให้หยางรั่วหลานแล้วลงจากเตียงตามไปด้วยนางรินน้ำให้หลิงอวี๋ จากนั้นก็เอ่ยด้วยความรู้สึกขอบคุณ “ฮูหยินอู่ช่วยรั่วหลานไว้ ชิงเสวียนเองก็รู้สึกซาบซึ้งใจอย่างหาที่สุดมิได้! ภายภาคหน้าหากมีสิ่งใดต้องการให้ชิงเสวียนช่วย ก็ขอฮูหยินอู่สั่งการอย่าได้เกรงใจ!”หลิงอวี๋ยิ้มเล็กน้อย และมิได้เก็บมาใส่ใจ เมื่อเรื่องปากั๋วโจวสิ้นสุดลง นางกับพวกเซียวหลินเทียนก็ยังต้องมุ่งหน้าไปที่เมืองหลวงแดนเทพอีกเป็นดังที่นางว่าไว้ ตำราบันทึกของฮูหยินหยางนั้นเพียงพอที่จะตอบแทนบุญคุณที่นางช่วยชีวิตรั่วหลานไว้แล้ว นางมิเก็บคำพูดของชิงเสวียนมาใส่ใจหรอก“ฮูหยินหยาง อาการป่วยของท่าน เมื่อวานนี้ข้ายุ่งอยู่กับการศึกษาโรคของรั่วหลานจึงยังมิได้ศึกษาเรื่องของท่าน รอให้ผลออกมาแล้วข้าจะบอกท่านในทันที!”หลิงอวี๋อธิบายไปเล็กน้อย“มิรีบ แม้ว่าตอนนี้ท่านจะยังมิพบ ก็หาได้ต้องรู้สึกผิดหรอกไม่!”ฮูหยินหยางเอ่ยอย่างใจกว้าง “ข้าศึกษาอยู่หลายปีก็ยังมิรู้ผล ข้าปล่อยวางแล้ว มีชีวิตอยู่ได้นานเท่าใดก็เท่านั้นเถิด!”ขณะที่ทั้งสองคนกำลังสนทนากัน จู่ ๆ หยางรั่วหลานที่อยู่บนเตียงก็ลืมตาขึ้นมา นางมองเพดาน

ฮูหยินหยางกับชิงเสวียนฟังถึงตรงนี้ต่างก็รู้สึกกังวลแทนหยางรั่วหลานหยางรั่วหลานจึงเอ่ยขึ้นมาอย่างโกรธเคือง​ “ครานั้นไป่เฉียวกับไป๋อวี้ก็ยังห้ามข้าไว้มิให้ข้าเข้าไป​ บอกว่ามิได้รับอนุญาต​จากอ๋องซู่​ หากข้าเข้าไปโดยมิบอกล่วงหน้า​ จะต้องทำให้อ๋องซู่กริ้วเป็นแน่!”“แต่ตอนนั้นข้าคิดว่า ข้ากับหลงซู่ก็ใกล้จะแต่งงานกันแล้ว เขามิน่าจะโกรธข้าหรอก!”“ข้าจึงมิสนใจการห้ามปรามของไป๋อวี้กับไป๋เฉียว แล้วฝ่าเข้าไปเลย!”“เส้นทางลับนี้เป็นเส้นทางมุ่งไปยังห้องของหลงซู่ ข้าให้ไป๋เฉียวกับไป๋อวี้รอข้าอยู่ที่ปากทางเข้าทางลับ แล้วข้าก็เข้าไปคนเดียว!”“กระทั่งมาถึงสุดเส้นทางลับ ข้ากำลังคิดจะหากลไกเปิดเข้าไป แต่ก็ได้ยินเสียงยั่วยวนน่าละอายจากเหนือศีรษะ!”หยางรั่วหลานพูดแล้วก็หน้าแดงอย่างอับอาย และเอ่ยด้วยสีหน้ารังเกียจ “แล้วก็แว่วเสียงครางของสตรีคนหนึ่งดังมาอีก… บอกว่าพี่ซู่เร็วอีกอะไรสักอย่าง!”“ข้าได้ยินเพียงครู่เดียวก็รับมิได้แล้ว จึงพุ่งเข้าไป… แล้วข้าก็เห็นพวกเขาทั้งสองเปลือยกายกอดรัดกันอยู่บนเตียง!”“ยามนั้นข้าตกตะลึง แล้วเหม่อมองพวกเขาโดยที่พูดอะไรมิออก… หลงซู่เห็นข้าก็ชะงักไปเช่นกัน!”“แต่เขา… แ

ฮูหยินหยางมองไปทางหลิงอวี๋ พลางครุ่นคิดแล้วก็เอ่ยออกไปว่า “ท่านเคยอ่านตำราบันทึกทั่วไปที่ลุงซินเขียนใช่หรือไม่?”“บันทึกทั่วไปสองเล่มนี้คือบันทึกที่ลุงซินเห็นข้าบันทึกเครื่องยาสมุนไพรแล้วเขียนไว้ให้ข้า เขาบอกว่าให้จดเอาไว้ ภายหลังเมื่อพวกเราล่วงลับไปแล้ว คนในใต้หล้าจะได้ประโยชน์!”“เขามิได้เอ่ยถึงสมบัติสามชนิดไว้ในนั้นหรือ?”หลิงอวี๋ส่ายหน้าฮูหยินหยางจึงเอ่ยว่า “เช่นนั้นก็แสดงว่าเขายังมิทันได้เขียนลงไปเป็นแน่!”“ข้าขอบอกท่านก็แล้วกัน ไข่มุกวิญญาณแห่งจิ้งจอกเพลิง บัวศักดิ์สิทธิ์แห่งมารและน้ำนมศักดิ์สิทธิ์แห่งแก่นพิภพก็อยู่ที่ป่าหมื่นอสูรเช่นกัน!”“ลุงซินเคยบอกไว้ในขณะที่บันทึกว่า ในป่าหมื่นอสูรนั้นมีป่าทึบและหุบเหวมากมาย สมบัติสามชนิดนี้ก็อยู่ในหุบเหวมืดมิดในป่าหมื่นอสูรนั่น!”“สถานที่แห่งนี้คือการมีอยู่ที่น่ากลัวราวกับปีศาจ ว่ากันว่าจนถึงบัดนี้ หากเข้าไปแล้วก็ไม่มีใครออกมาได้ทั้งนั้น!”หลิงอวี๋รู้สึกถึงความผิดปกติ นางครุ่นคิดแล้วก็เอ่ยว่า “ฮูหยินหยาง นี่มิถูกต้อง หากไม่มีใครออกมาได้ เช่นนั้นเหตุใดจึงมีคนรู้ว่าสมบัติสามชนิดนี้เติบโตอยู่ในหุบเหวมืดมิดเล่า?”ฮูหยินหยางหัวเราะร่า

หลิงอวี๋แปลงโฉมตนเองเรียบร้อยแล้ว จึงเดินออกจากห้องของหยางรั่วหลานทันทีที่นางก้าวพ้นประตูเรือนก็พบกับหยางหนาน หลงซู่และท่านหมอชราผู้มีร่างเตี้ยผู้หนึ่งที่กำลังเดินมาก่อนหน้านี้หลิงอวี๋มัวแต่วุ่นอยู่กับการปรุงโอสถถอนพิษให้หยางรั่วหลานในห้องข้าง ๆ จึงมิได้พบหน้าท่านหมอชราผู้นี้หลิงอวี๋คาดเดาได้แล้วว่าท่านหมอชราผู้นี้ก็คือเจี่ยงชิงที่ปลอมตัวมายามนี้นางแต่งกายเป็นสาวใช้ จึงทำเพียงก้มศีรษะลงต่ำหลบไปด้านข้าง ปล่อยให้คนทั้งสามเดินผ่านไปดูเหมือนคนทั้งสามจะพบบรรดาสาวใช้บ่าวไพร่ในจวนตระกูลหยางจนชินตา จึงมิได้ใส่ใจอันใดและเดินผ่านหน้าหลิงอวี๋ไปทว่าหลิงอวี๋กลับสัมผัสได้อย่างชัดเจนว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องอยู่ที่ร่างของตนนางมิได้เงยหน้าขึ้นมอง เพียงรู้สึกว่าสายตานั้นจับจ้องนางอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงละไปเมื่อเห็นทั้งสามเดินเข้าไปข้างในแล้ว หลิงอวี๋จึงรีบร้อนจากไปคนที่มองนางเมื่อครู่ย่อมต้องเป็นเจี่ยงชิง หลงซู่มีฐานะสูงศักดิ์ ย่อมมิสิ้นเปลืองเวลามาจับจ้องสาวใช้เพียงผู้หนึ่งหลิงอวี๋เอ่ยปากถามบ่าวรับใช้ผู้หนึ่ง จนสืบรู้ความว่าหยางเฉิงอยู่ที่ศาลาว่าการ นางจึงรีบรุดตามไปทันทีเมื่อไปถึง

ยามนี้ เซียวหลินเทียนและข้าหลวงหยางได้เดินทางมาถึงยอดเขาเกาหลิ่งแล้วเซียวหลินเทียนปลอมตัวเป็นองครักษ์ใต้บังคับบัญชาของข้าหลวงหยางติดตามมาด้วยข้าหลวงหยางนำกำลังคนกลุ่มหนึ่งมา และผู้ที่ติดตามมาด้วยยังมีแม่ทัพเซวียวัยสี่สิบกว่าปีผู้หนึ่งแม่ทัพเซวียผู้นี้มีรูปร่างสูงใหญ่กำยำ เขาและข้าหลวงหยางเป็นสหายพี่น้องร่วมเป็นร่วมตายกันเซียวหลินเทียนรู้ดีว่าแม่ทัพเซวียผู้นี้ก็รับผิดชอบดูแลกองกำลังหน่วยหนึ่งของอ๋องซู่เช่นกัน เซวียกวงบุตรชายของเขา หยางหนานและหยางรั่วหลานล้วนเติบโตมาด้วยกันแบบสหายวัยเด็กเพียงแต่ว่ามารดาของอ๋องซู่ได้จัดการหมั้นหมายระหว่างอ๋องซู่และหยางรั่วหลานไว้ก่อนแล้ว แม้ว่าเซวียกวงจะหลงรักหยางรั่วหลานเพียงใด แต่ด้วยภูมิหลังตระกูลมิอาจเทียบอ๋องซู่ได้ จึงทำได้เพียงเก็บงำความรักนั้นไว้ก้นบึ้งหัวใจเซวียกวงเองก็ได้ตำแหน่งถึงรองแม่ทัพ นั่นย่อมหมายความว่า สองพ่อลูกตระกูลเซวียต่างก็ถูกพิษแล้วหลังจากหยางเฉิงล่วงรู้ว่าโอสถที่อ๋องซู่มอบให้มีพิษ เขาก็รู้สึกผิดต่อสหายพี่น้องผู้นี้ของตนที่สุดเขามิได้นอนทั้งคืน ครั้นรุ่งเช้าก็รีบไปยังศาลาว่าการ เชิญแม่ทัพเซวียและเซวียกวงมาพบเมื่อทั