บททั้งหมดของ ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: บทที่ 2801 - บทที่ 2810

เซียวหลินเทียนคือยอดขุนพลผู้ช่ำชองการศึกจากการนำทัพออกรบเช่นเดียวกัน หยางเฉิงเองก็เป็นแม่ทัพผู้เคยกรำศึกมา วาจาของเซียวหลินเทียนพลันทำให้หยางเฉิงสงบสติอารมณ์ลงได้เพราะห่วงใยจึงได้สับสน!ก่อนหน้านี้หยางเฉิงเคยสนับสนุนหลงซู่ช่วงชิงบัลลังก์ ทั้งยังอบรมสั่งสอนและถ่ายทอดประสบการณ์การนำทัพกรำศึกทั้งหมดของตนให้แก่หลงซู่อย่างมิปิดบังหลงซู่นั้นหลักแหลมและเรียนรู้ได้ว่องไวเขาย่อมล่วงรู้ความคิดของหยางเฉิง ไฉนเลยจะไม่มีวิธีรับมือหยางเฉิงหลงซู่คุ้นเคยกับตำแหน่งที่ตั้งของยอดเขาเกาหลิ่งยิ่งกว่าหยางเฉิง เมื่อได้รับข่าวเขาก็รู้ได้ทันทีว่าความลับของตนแตกแล้วเช่นเดียวกัน เขาย่อมคาดเดาปฏิกิริยาและแผนการรับมือของหยางเฉิงได้เช่นกันการที่ยังมิลงมือโจมตีในทันทีนั้นก็เพื่อคิดจะล่อหยางเฉิงให้ออกมาเพียงแค่ซุ่มโจมตีอยู่กลางทางก็สามารถสังหารหมู่คณะของหยางเฉิงจนสิ้นซากได้อย่างง่ายดายทำเช่นนี้ มิเพียงแต่จะรักษาทรัพย์สินเงินทองที่ยอดเขาเกาหลิ่งไว้ได้ แต่ยังสามารถรักษาความลับของตนต่อไปได้อีกด้วยเมื่อหยางเฉิงคิดตก ก็หัวเราะเย็นเยียบ “หลงซู่คิดจะล่องูออกจากถ้ำ เช่นนั้นข้าก็จะตั้งรับนิ่งรอดูท่าที! เร

ฮูหยินหยางเล่าเรื่องที่หยางเฉิงและเซียวหลินเทียนเดินทางไปยังยอดเขาเกาหลิ่งให้ฟังจนจบอย่างใจเย็นสุดท้ายฮูหยินหยางจึงกล่าวว่า “รั่วหลาน เจี่ยงชิงและหลงซู่มีอำนาจล้นฟ้า ทั้งยังมีหูตาทั่วทุกแห่งหน เรื่องที่ท่านพ่อของเจ้าไปยังยอดเขาเกาหลิ่ง พวกเขาย่อมรู้ในมิช้า!”“เมื่อถึงเวลานั้น เพื่อปกปิดความลับของตนเอง หลงซู่ย่อมมิคิดออมมือให้ท่านพ่อของเจ้าแน่!”“ส่วนพวกเรา หากถูกหลงซู่จับตัวได้ ก็จะกลายเป็นเครื่องมือให้มันใช้ข่มขู่ท่านพ่อของเจ้า!”เมื่อหยางรั่วหลานฟังจนเข้าใจ ก็โกรธจนตัวสั่นไปทั้งร่างนางกับหลงซู่ก็นับว่าเติบโตมาด้วยกัน นางนึกว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองลึกซึ้ง แต่กลับคาดมิถึงว่าเพียงเพราะนางบังเอิญล่วงรู้ความลับของเขา หลงซู่ก็ถึงกับลงมือสังหารนางอย่างเลือดเย็นมาบัดนี้ แม้แต่ตระกูลหยางที่สนับสนุนเขามาโดยตลอด เขาก็ยังมิคิดละเว้น!“ท่านแม่ ข้ากับพี่หญิงชิงเสวียนไปแล้ว เช่นนั้นท่านกับท่านพี่เล่าเจ้าคะ?”หยางรั่วหลานคว้าแขนฮูหยินหยางไว้ พลางเอ่ยอย่างร้อนรนว่า “พวกท่านมิไปพร้อมพวกเราหรือเจ้าคะ?”ฮูหยินหยางตบที่มือนางเบา ๆ เพื่อปลอบโยน “พี่ชายของเจ้ายังต้องรับมือพวกนั้นอยู่ที่ด้านหน้

เมื่อฮูหยินหยางเห็นว่าหยางหนานเปลี่ยนเรื่อง ก็มิได้พูดอะไรอีก ก้มหน้าครุ่นคิดถึงแม่ทัพฟางผู้นั้นขึ้นมาแม่ทัพฟางมีนามว่าฟางหาว ปีนี้อายุใกล้จะห้าสิบแล้วแม่ทัพฟางใช้ชีวิตอยู่บนหลังม้ามาตลอดชีวิต นิสัยก็เช่นที่หยางหนานว่าไว้ เป็นพวกไม้อ่อนก็มิเอาไม้แข็งก็มิรับ เป็นคนที่มีทั้งด้านดีด้านร้ายหากนำเรื่องที่หลงซู่ใช้ผู้บาดเจ็บมาบำเพ็ญวิชามารไปโน้มน้าวเขา แม่ทัพฟางอาจเห็นว่ามิใช่เรื่องใหญ่โตอะไรอย่างไรเสีย พวกผู้บาดเจ็บเหล่านั้นก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส มีชีวิตอยู่ได้อีกมินานแล้วก่อนตายสามารถช่วยให้หลงซู่ฝึกวิชาได้ ก็ถือว่าคุ้มค่าหากใช้เรื่องโอสถที่เจี่ยงชิงปรุงนั้นมีพิษไปโน้มน้าวแม่ทัพฟาง ก็มิแน่ว่าจะได้ผลขอเพียงแม่ทัพฟางสามารถเพิ่มพูนพลังฝึกตนได้ มิว่าด้วยวิธีการใดก็พร้อมจะลอง ไหนเลยจะสนใจว่าโอสถนั้นจะมีพิษหรือไม่ฮูหยินหยางก็รู้สึกขึ้นมาในบัดดลว่า หากจะให้แม่ทัพฟางมาอยู่ฝั่งเดียวกับนาง เห็นทีจะยากดุจเข็นครกขึ้นภูเขาแล้ว “ท่านแม่ ข้าคิดออกแล้ว!”จู่ ๆ หยางหนาน ก็เอ่ยขึ้นเบา ๆฮูหยินหยางมองไปพลางเลิกคิ้ว “เจ้าคิดอุบายดี ๆ อันใดออกหรือ?”หยางหนานกล่าวด้วยความตื่นเต้น “โน้มน้าวแม่

หลิงอวี๋ได้ฟังแล้วดวงตาพลันเปล่งประกายขึ้นมา “โจรสลัดที่คลองใหญ่ก็คือคนของกลุ่มไร้บ้านกลับนั่นเอง!”“ฟางเจ๋อได้รับบาดเจ็บจากมือพวกเขา หากฟางเจ๋อมีเลือดนักรบจริง ย่อมไม่มีทางช่วยเหลือคนของกลุ่มไร้บ้านกลับอีกเป็นแน่!!”ฮูหยินหยางพยักหน้ารับ “เพียงพิสูจน์ได้ว่าเจี่ยงชิงกับหลงซู่คือหัวหน้าของกลุ่มไร้บ้านกลับ จากที่ข้ารู้จักฟางเจ๋อ เขาย่อมมิอาจกลืนความแค้นนี้ลงได้เป็นแน่!”ทั้งสองจึงยิ่งมีความมั่นใจมากขึ้นในภารกิจครั้งนี้เมื่อมาถึงจวนตระกูลฟาง หยางหนานยืนอยู่หน้าประตู ทว่าประตูบานใหญ่นั้นกลับปิดแน่นสนิทฮูหยินหยางเห็นแล้วก็ชะงักไป “เจ้าเข้าไปมิได้หรือ?”หยางหนานหัวเราะเย็นชา “แม่ทัพฟางอยู่ในจวน ข้าให้คนนำจดหมายที่บิดาเขียนส่งเข้าไป เขาอ่านแล้วก็เพียงสั่งให้คนออกมาบอกข้าว่า เขาจะสนับสนุนเพียงหลงซู่เท่านั้น!”ฮูหยินหยางเข้าใจทันที การปิดประตูมิรับแขกเช่นนี้ ก็คือท่าทีของแม่ทัพฟางนั่นเอง“แล้วฟางเจ๋อเล่า?”ฮูหยินหยางถามต่อ “เขามีท่าทีเช่นไร?”หยางหนานตอบอย่างขุ่นเคือง “บ่าวรับใช้บอกว่า ฟางเจ๋อสั่งไว้ว่าห้ามมิให้ใครรบกวน เขาจึงช่วยไปแจ้งให้ข้ามิได้!”ฮูหยินหยางขมวดคิ้วทันที เรื่องนี

หลิงอวี๋กับฮูหยินหยางมิได้มีท่าทีจะห้ามปรามหลิงหว่านที่ตำหนิฟางเจ๋อเลยแม้แต่น้อยหยางหนานกลับเห็นว่าพูดแรงเกินไป แต่เมื่อคิดตามก็รู้ว่าที่หลิงหว่านพูดนั้นมีเหตุผล จึงมิได้เอ่ยปากออกมาครานี้ฟางเจ๋อมิอาจรักษาใบหน้าเยียบเย็นเช่นภูผาน้ำแข็งไว้ได้อีกเขามิรู้จักเถาจื่อที่หลิงหว่านกล่าวถึง ทว่าเมื่อลองคิดในมุมของอีกฝ่าย หากตนเองเป็นเถาจื่อ เขาจะมีความกล้าที่จะเผชิญหน้ากับความเกลียดชังของผู้คนทั้งหลายแล้วมีชีวิตอยู่ต่อไปได้หรือไม่?คำตอบคือมิอาจทำได้!คำตอบเดียวที่เขาคิดได้ คือเขาคงยอมตายเพื่อชดใช้ความผิดนั้นดีกว่ามีชีวิตอยู่อย่างอัปยศเช่นนี้คำตำหนิของหลิงหว่านทำให้ฟางเจ๋อรู้สึกละอายอย่างรุนแรงบิดามารดายังอยู่ก็ควรอยู่ใกล้ ๆ ท่านเข้าไว้!ทว่าเขาหลบซ่อนอยู่ในที่นี้ มิได้ปรนนิบัติบิดามารดา มิได้เลี้ยงดูบุตรสาวทั้งหลายของตนเขาในฐานะบุตร เป็นบุตรก็เหมือนมิได้เป็น!เขาในฐานะบิดา เป็นบิดาก็เหมือนมิได้เป็น!การที่เขามีชีวิตอยู่ มีความหมายอันใดต่อพวกเขากันเล่า?หรืออาจเป็นดังที่หลิงหว่านกล่าว หากเขาตายไป พวกเขาคงเสียใจอยู่ชั่วครู่หนึ่ง แล้วก็คงสามารถดำเนินชีวิตตามปกติต่อไปได้สีหน้าข