บททั้งหมดของ Midnight Rain: บทที่ 31 - บทที่ 40

          NAALIMPUNGATAN si Luisa nang umagang iyon at nagising na nasa isang estrangherong silid na siya. Malamig ang loob ng silid dahil sa malamig na hangin na pumapasok sa loob ng nakabukas na pinto ng terrace. Mula doon ay naririnig ni Luisa ang huni ng mga ibon.          Maingat siyang bumangon saka tumingin sa paligid. Agad siyang nakaramdam ng lungkot nang bumalik sa kanyang alaala ang mala-paraisong lugar sa gubat kung saan naroon ang dampa ni Levi. And the birds chirping reminds her so much of that place. Luisa slowly closed her eyes.          “Levi… hindi na ba talaga kita makikita? I missed you so much, Mahal,” pagkausap niya dito sa isipan.          Biglang napadilat si Luisa nang bumukas ang pinto at pumasok doon si Lydia. A

          LUISA’S body is shaking as she took steps closer to that closed white door. Nang tuluyan manlambot ang kanyang tuhod at muntikan mitumba, inalalayan siya ni Ian at Lydia sa paglalakad habang walang patid sa pag-agos ang luha mula sa kanyang mga mata. Just few days ago, they were all screaming to her face saying Levi is already dead. Ngayon, sasabihin naman ng mga ito na buhay ang kanyang asawa.          She’s nervous and scared at the same time. Paano kung pinaglalaruan lang ng mga ito ang kanyang damdamin? Paano kung hindi naman totoo ang sinabi ng mga ito? Paano kung umasa na naman siya at sa huli ay mabigo? Maraming tanong ang bumabagabag sa kanyang puso’t isipan, ngunit sa mga sandaling iyon, sa gitna ng lahat ng nangyayari. Isa lang ang sigurado ni Luisa, gusto niyang muling masilayan si Levi.      &

          “KUMUSTA na si Nanay Elsa?” tanong ni Luisa kay Tere habang naroon sila sa ospital at nagbabantay. Pauwi na ito at siya naman ang papalit.          “Ayun, isip ng isip sa’yo. Nag-aalala.”          “Wala ka bang sinasabi?”          Marahan itong umiling. “Mahigpit na bilin ni Sir Ian na ilihim ang kinaroroonan mo. Lalo ngayon at magkasama na kayo ni Kuya Levi,” sagot nito.          Huminga ng malalim si Luisa. “Nagi-guilty ako, Tere. Pakiramdam ko nagsisinungaling ako sa kanya. Pagkatapos akong alagaan ni Nanay Elsa noong may amnesia pa ako.”          “Sino ba? Lalo na ako. Imagine,

          “KELAN pa kayo umalis doon sa dating bahay n’yo?” tanong ng kaklase ni Luisa na si Joan.           “Matagal na, siguro mag-aanim na buwan na.”           “Kaya pala pinuntahan kita noong isang gabi sabi ng kapitbahay n’yo wala na daw kayo doon. Hindi mo man lang sinabi,” tila nagtatampo na sabi pa nito.           Ngumisi siya at malambing na niyakap ang matalik na kaibigan.           “Sorry na, akala ko kasi nasabi ko sa’yo.”           “Eh saan na kayo nakatira ngayon?”      &nb

           MABILIS na dumaan ang panahon. Tatlong taon na ang nakalipas mula nang manirahan si Luisa at ama sa mansion ng mga Serrano. Sa lumipas din na mga taon na iyon ay mas naging malapit si Luisa at Levi sa isa’t isa. Maliban sa mga nakatira sa mansion na ang tingin sa kanila ay parang magkapatid o magpinsan na sobrang close at madalas nag-aaway. Sa mga kaibigan, maging sa ibang tao, madalas ay napagkakamalan sila na may relasyon.           “Ano? Wala pa ba ‘yong sundo mo?” tanong sa kanya ni Joan.           Uwian na nila sa mga oras na iyon at nangako si Levi sa kanya na susunduin siya nito.           “Wala pa nga eh.”           “Himala, na-late