MIREYA'S POV"I hate liars," sagot ko sa asawa ko."Okay, love." Matipid na sagot niya sa akin kaya tumingala ako para tingnan ang mukha niya."Kahit gaano ka pa ka-gwapo. At kahit sabihin mo pa sa akin na mahal na mahal mo ako. Kapag ako niloko mo o nagsinungaling ka sa akin ay hindi kita mapapatawad." Nakatingin ako sa kanya pero hindi ko kayang isinatinig ang nasa isipan ko. Si Xandro ang lalaki na hindi ko kayang basahin ang ekspresyon ng mukha niya. Kaya hinahanda ko ang sarili ko dahil baka saktan niya ako bigla."Bakit ganyan ka makatingin? May dumi ba ako sa mukha?" Tanong niya sa akin."Wala po, ang gwapo mo kasi. Kaya alam ko na marami akong kaagaw sa 'yo." Nakangiti na sabi ko sa kanya."Loyal lang ako sa 'yo." Nakangiti na sabi ko sa kanya."Tsk! Sinasabi mo lang 'yan ngayon." "Ano ba ang gusto mong gawin ko para maniwala ka na ikaw lang?" Nakangisi na tanong niya sa akin."Oops.. matulog na tayo alam ko na naman ang iniisip mo. I need to rest na," saad ko sa kanya.Alam

MIREYA'S POVHindi ko na lang pinansin ang text message na nakita ko. Ayaw kong makialam lalo na sa mga personal na gamit niya. Lumabas ako at nakita ko siyang nagsisibak ng kahoy kasama ang mga ibang taga-rito."Good morning, love." Nakangiti na bati ko sa kanya."Good morning," nakangiti na sagot niya sa akin.Lumapit ako sa kanya at pinunasan ko ang pawis sa mukha niya. Ganoon rin sa mga braso niya. Napasarap pala ang tulog ko sa biyahe kaya hindi ko namalayan. Nang matapos ko na siyang punasan ay pumunta ako sa mga ginang na busy sa paghahanda ng mga gulay."Good morning po sa inyo." Masigla na bati ko sa kanilang lahat "Good morning rin sa 'yo, ganda.""Mukha pong busy po ang lahat. May okasyon po ba?" Tanong ko sa kanila."Wala namang okasyon. Gusto lang namin magluto ng kaunting salo-salo dahil bumalik kayo. Nag-ambagan ang mga taga-rito. Masaya kami na bumalik kayo dito. At higit sa lahat masaya kaming malaman na asawa mo na pala si Xandro." Sagot sa akin Aling Teresa."Sabi k

MIREYA’S POVLumipas ang maraming oras o baka mga araw na. Dahil hindi naman ako sigurado kung anong araw na ba. Paulit-ulit lang ang mga nangyayari sa akin dahil nandito pa rin ako sa lugar kung saan nila ako ikinulong. Hindi na muling bumalik si Dahlia kaya nag-alala ako bigla sa kanya. Halos bago na ang lahat ng mga pumunta sa akin dito. Walang may gustong kumausap sa akin. Lahat sila ay tahimik maliban sa lalaki na sa tingin ko ay tauhan ni Gavin.“Loewi, sa tingin mo nasaan na si Dahlia?” Tanong ko sa alaga kong pusa.Simula noong napadpad ako dito ay itinuturing ko ng pamilya si Loewi. Siya ang karamay ko, siya ang nakakaalam sa sakit na nararamdaman ko at sa pangungulila ko sa asawa at pamilya ko. Walang gabi na hindi ako umiiyak, matapang ako pero unti-unti ng humihina ang pananalig ko na makakaalis ako dito. Pinipilit kong paniwalain ang sarili ko na makakaalis pa ako dito. Nang may marinig akong yabag ay inayos ko ang sarili ko. Kagaya ng laging nangyayari ay iniiwan lang ni

MIREYA’S POVNapabalikwas ako dahil naalala ko ang nangyari sa akin kanina. Wala na ako sa kulungan at nasa isang silid na ako. Hindi ko alam pero nasa maayos na akong lugar. Unang hinanap ng mga mata ko si Loewi. Nasaan kaya siya? Sana ay wala silang gawin sa pusa ko. Bumukas ang pintuan at pumasok si Axel. Masamang tingin kaagad ang ibinigay ko sa kanya. Pero para siyang walang pakialam sa akin.“Bakit niyo pa ako nilipat dito? Diba gusto niyo na mahirapan ako? Sana hinayaan niyo na lang ako doon.” Galit na saad ko sa kanya.“Kumain kana, kung talagang gusto mong makaalis dito ay sundin mo ang mga sinasabi ni Kuya.”“Huwag mo ng bilugin ang ulo ko. Dahil alam ko na papahirapan niyo lang ako,” saad ko sa kanya.“Kumain kana dahil baka makita ka pa ni mommy na ganyan at malalagot na naman kami. Sana magpasalamat ka na lang dahil nasa maayos ka ng kalagayan.”“Wala akong dapat ipagpasalamat sa inyo. Dahil kinamumuhian ko kayong lahat! Lalo na ang kuya mo! Mga h*yop kayo!” Sigaw ko sa k

WARNING: READ AT YOUR OWN RISK! MULI PO AY PINAPAALALA KO NA ANG STORY PO NA ITO AY KATHANG-ISIP LAMANG PO. MAY MGA EKSENA PO NA MAAARING HINDI PO NINYO MAGUSTUHAN. MAARI PO NINYO ITONG I-SKIP. THANK YOU PO.MIREYA'S POVNanatili akong nakaupo sa tapat ng bintana. Simula kagabi ay nandito lang ako. Tahimik ang buong paligid at nakatulala lang ako. Hindi ko magawang tumayo. Hindi ko magawang humiga sa kama. Dahil wala akong lakas na kumilos. Sobrang bigat ng pakiramdam ko. Napalingon ako sa pintuan dahil biglang bumukas ang pintuan at pumasok si Xandro na may dalang pagkain."Kumain kana," utos niya sa akin pero hindi ko siya pinansin ibinaling ko ulit sa labas ang tingin ko. Pero hindi siya tumigil at paulit-ulit siyang nagsasalita.Blankong tingin ang ipinukol ko sa kanya nang tumingin na ako sa kanya.. Tuwing nakikita ko siya ay umaahon ang lahat ng galit sa dibdib ko pero pinipilit ko lang na maging mahinahon. Naglakad siya palapit sa akin at pwersahan niya akong pinatayo."Ano ba?