NANG mga sumunod na araw ay naging abala si Cameron kaya hinayaan na muna ni Charity. Namimiss nga niya ito dahil madalas wala ito sa mansion. Pero hindi naman niya ito maaring sabihan na manatili na lamang ito sa tabi niya. Ang importante ay alam niya ang na okay silang dalawa. Makukuntento na muna siya sa ganoon. "Next week, I will going back to Italy." Mula sa malalim na pag-iisip ay napatingin si Charity kay Gab na kasama niya ngayong umaga sa terrace ng mansion habang umiinom ng kape. "Aalis ka na agad?" Usisa niya na hindi maitago ang biglang lungkot na naramdaman. Nasanay na rin kasi siya sa presensya ni Gab sa mansion. "I need to. Marami akong business na naiwan sa Italy, hindi naman iyon lahat kayang asikasuhin ng mama ko." Tumingin ito sa kaniya at ngumiti. "Kailan ulit ang balik mo rito?" Hindi niya napigilang itanong. "Hindi pa nga ako nakakaalis, balik na agad ang topic?" Sabay tawa ito. "Kidding aside, siguro mata

TATLONG araw matapos ang tagpo sa bar ay hindi na nila muling napag-usapan ni Cameron ang tungkol doon. Basta nabalitaan na lang niya na pinasara ni Cameron ang nasabing Bar and lounge na pinangyarihan. Nakaka-trauma man ang nangyari sa kaniya pero pinipilit na lamang niyang kalimutan. Nakaalis na rin pala ng bansa si Gab at hindi nila alam kung kailan nila ito muling makakasama. "Mommy, I'm ready!" Napatingin si Charity sa anak niya na lumabas mula sa silid nito. Dala-dala ang maliit nitong bag. Ngayong araw kasi ay ipapasyal nila ito kay Senior Silvestre. Siyempre kasama si Cameron. "Tara na, hinihintay na tayo ng daddy mo sa baba." Hinawakan niya sa kamay ang anak at pinuntahan si Cameron na nasa sasakyan na. "Hindi yata si Servant Kim ang magd-drive?" Usisa niya kay Cameron nang makapasok sa bullet proof Van. Iba kasi ang driver ngayon. "He's not feeling well. Baka bukas pa siya makakabalik dito," ani Cameron sa kaniya. Napata

IKATLONG araw na at hindi pa rin nagkukrus ang landas nila ni Cameron. Lagi itong maagang aalis at gabing-gabi na uuwi. Nasasaktan siya sa ginagawa nito, pero nanatili siyang walang kibo at hindi kinokompronta ang lalaki. Hinahayaan na muna niyang magpalamig ito. Balak niyang magtungo kina Madam Ada ngayon, hindi na muna niya isasama si Calista. Balak din niyang dalawin si Milet at yakagin itong mamasyal para ma-refresh ang isipan niya. Ngunit wala si Madam Ada nasa importanteng meeting, paalis na sana siya nang dumating naman si Stefano na nabigla nang makita siya roon. "You're here..." "Yeah." "Paalis ka na agad?" Anito na bakas ang panghihinayang sa mukha. "Nasaan si Calista?" "Umm, yah. Dadalawin ko sana si Tita Ada, pero wala pala siya, so, aalis na ako. And about Calista, hindi ko siya isinama," sagot niya sa lalaki. "Ganoon ba? Sayang at wala si Calista, matagal ko na rin siyang hindi nakikita. By the way, ihahatid na kita, s

NATARANTA si Charity nang may mga nurses at doctor na nagmamadaling nagtungo sa room ni Servant Kim. Napatayo siya sa kaba, dahil bilang isang doctor kapag ganoon ay alam mo na ano ang nangyayari. Nakita niyang lumabas si Cameron sa silid at bagsak ang balikat nito. Agad niya itong sinalubong."Cameron-"Nagulat siya nang bigla na lamang yumakap ito sa kaniya. "He's gone..."Ilang saglit pa ay naramdaman niya ang tahimik nitong pag-iyak na tila nilalabas ang lahat ng nararamdamang bigat. Ginantihan niya ang yakap ni Cameron at hinayaan lamang niya ito sa ganoong ayos. For the first time, she saw him vulnerable. Malayong malayo sa Cameron na laging walang emosyon at sa oras na iyon, alam ni Charity na sobra itong naapektuhan sa pagkawala ni Servant kim. Hindi na rin niya napigilan ang sariling luha at sinabayan niya ang pagbuhos ng luha ni Cameron.Paalam Servant Kim, salamat sa lahat at makakaasa ka pangako kong hinding-hindi ko iiwan si Cameron...*****NAIRAOS naman ng payapa ang la

NANG hindi makatulog si Charity dahil sa dami ng iniisip, nagdesisyon siyang bumaba na muna sa may hardin at magpahangin, baka sakaling dalawin siya ng antok. Tinignan niya muna ang mahimbing na pagtulog ni Calista at bago dahan-dahang tumayo upang hindi ito magising. Tahimik na ang buong mansion at mukhang tulog na ang lahat, agad siyang nagtungo sa hardin at umupo sa mga naroong upuan, tumingala sa maaliwas na kalangitan. Nais na naman niyang maluha nang magbalik sa isip niya ang mga tagpong naganap kanina. Parang ang bilis lang ng lahat ng pangyayari. Para bang noong isang araw lang at bago sila magtungo rito sa mansion ni Madam Ada ay okay na okay pa sila ni Cameron, pero sa isang iglap ay ganoon na lamang ang naganap sa kanila."Dinalhan kita ng kape." Boses iyon ni Stefano, pero hindi niya nilingon at nanatiling nakamasid sa kalangitan na pinamumugaran ng mga nagkikislapang bituin. Narinig niya nang ilapag ni Stefano ang mga tasa ng kapeng dala nito sa lamesang nasa lik