"MOMMY, is this grandpa's house?" Usisa ni Calista na katulad niya ay umiikot ang paningin sa kabuuan ng mansion na kinaroroonan nila. Nakaupo silang dalawa sa isang settee sa living room, si Servant Kim ay naiwan sa labas "Yes, baby," aniya at nginitian ang anak. Nalukot ang mukha ni Calista, for a moment she saw herself in her at hindi niya maiwasang mapangiti. "But, mom. It's so dark here and quiet. It's like Im into a horror house," komento ni Calista sa mansion. Pinigilan ni Charity ang sarili na matawa sa observation ng anak sa mansion. Halos kaunti lang kasi ang mga ilaw na bukas, may mga antigong kasangkapan at mga painting na tila napaka dark ng mga pinoportray. Sobrang tahimik ng paligid na akala mo ay walang nakatira. Idagdag pang napakalaki nun na mas lalo mong ramdam na mag-isa ka, ibang klase talaga ang taste ni Senior Silvestre. Patay at matamlay ang paligid na hindi niya nanaising tumira roon. Pinigilan din niya ang sariling sabi

HAPON na ng matapos si Charity sa paglilinis sa living room ng mansion na sobrang laki. Kahit anong alok na tulong ni Ms Salve ay tumatanggi siya para walang masabi si Cameron at isa pa, baka mapatalsik pa ang mga kasambahay dahil sa kaniya. Iniba niya ang lahat ng pwesto gaya ng sinabi ni Cameron at nagdagdag siya ng ibang decorations para kahit paano ay mabuhay ang matamlay na living room. Ramdam niya ang pagod at gusto na lamang niyang mahiga. Sa isip niya ay kinukulam na lamang niya si Cameron para kahit paano ay maibsan ang kaniyang inis dito. "Mommy, are you not done yet?" Hindi na alam ni Charity kung makailang beses na tinanong na 'yon ni Calista sa tuwing bumababa ito. "Finally, anak. Mommy is done na!" aniya at niyakap ito nang lumapit sa kaniya. "Really? Are we going to play na?" Kita ang excitement sa mukha ni Calista nang itanong iyon. Gustuhin man niyang makipaglaro sa anak pero pagod na pagod na siya sa paglilinis maghapon.Sabik

NABIGLA si Charity nang nagtungo sila sa isang malaking mall. Napatingin siya kay Cameron na may pagtataka sa mukha. Tinignan din siya nito. "She told me na gusto niyang mag-mall," tukoy nito kay Calista na nakatulog sa byahe "And pinagbigyan mo?" Hindi makapaniwalang tanong niya kay Cameron. Nag-iwas ng tingin si Cameron na tila nahiya dahil wala sa bokabolaryo niya ang magpupunta sa mall o pagbigyan ang kapiratso ng iba, lalo na ng bata. But, damn. Calista is different, she is his daughter. Lihim na napangiti si Charity. "Why are you smiling?" Masungit na tanong ni Cameron. Itinikom ni Charity ang bibig at nagkibit balikat. Binalingan niya si Calista na nakaunan sa kandungan niya. "Wake up, baby. We're here," untag niya sa anak na agad naman nagising at sabik na napatingin sa labas ng sasakyan. "Mall!" Anito sa sabik na tinig. Kita niya ang ning-ning sa mga mata nito. Inabot ito ni Cameron at bumaba ang lalaki habang karga-karga

GABI na ng makabalik sina Calista at Charity sa mansion ni Cameron matapos nilang inihatid si Stef kina Madam Ada. Siya na rin ang gumamot sa mga sugat ni Stef. Hindi niya makalimutan ang hitsura ni Madam Ada nang malaman ang nangyari. Kung magagalit ba o hindi, dahil para rito parehong anak nito ang dalawa at naipit ito. Bagay na naiintindihan niya. "Paki-akyat na po si Calista sa kwarto," aniya kay Servant Kim na siyang sumama sa kanila sa maghapon. Tinapunan niyang tingin si Sharlot na nakaantabay lang. "Ikaw na ang bahala muna kay Calista, may kakausapin lang ako," sabi naman niya sa babae na tumango at sinamahan na si Servant Kim na iakyat si Calista na himbing ang tulog sa mga bisig ng matandang lalaki. Nagtungo muna siya sa kusina at uminom ng malamig na tubig upang kalmahin ang sarili. Nais niyang kausapin si Cameron para kumustahin din ito. Ngayon lang kasi nag-sink in sa utak niya ang mga naganap at kung ano ang posibleng naramdaman ni Cameron sa nangyari

HANGANG kinabukasan ay naguguluhan si Charity sa inasta kagabi ni Cameron. Iniisip pa nga niya ang tagpo kagabi habang nakahiga sa kaniyang kama. Wala sa loob na hinawakan niya ang pendant ng kaniyang kwintas. Gusto niyang kausapin si Cameron, pero bigla siyang nawalan ng lakas ng loob. Baka wala na ang tama ng alak sa sistema nito at balik na naman ito sa dati. Napabuntong hininga siya at bumangon na. Tinignan niya ang orasan sa bed side table, alas otso na ng umaga, ibabaling na sana niya sa iba ang paningin nang may mapansin na isang papel, nakaipit ito sa flower vase na nasa table, katabi ng orasan. Kinuha niya iyon at binasa ang nakasulat. "From now on, don't wear the maid's uniform." -Cameron Napaawang ang labi ni Charity at hindi makapaniwala sa nabasa. Kinusot pa niya ang kaniyang mga mata upang siguraduhing hindi lamang siya nanaginip o ano. Pero iyon at iyon pa rin ang nababasa niya. Galing na si Cameron sa kaniyang sili