"Tara na Ma'am." Ani Kuya Alex. Tumango lang ako kay Kuya Ales saka sumunod na. Pinagbukas niya ako ng pintuan ng sasakyan. Pumasok ako doon at naupo. Hindi na ako nag-inarte pa. Nakakahiya na kay Kuya Alex. Nagmamadali si Kuya Alex na umikot sa driver's side pagkatapos may kinuha itong envelope sa upuan sa likuran at inabot sa akin. "Ma'am pinapabigay po pala ni Sir Knoxx." Nagtataka man pero tinanggap ko ang envelope na inabot niya sa akin at ganun nalang ang pagkagulat ko ng makita ko ang laman nito. Ticket to Maldives for two. Kasama ang passport ko at passport ni Knoxx doon. Meron pang card doon na nakapangalan sa akin. Tiningnan ko si Kuya Alex, nagtatanong pero nagkibit balikat lang ito. Muli kong binalik ang tingin sa loob ng envelope at kinuha ang maliit na note at may nakasulat. Much needed vacation for both of us, Baby. Don't worry about Nanay and Tatay, I got them. By the way, I arranged this card for you for your personal needs. The card has no limit, buy anythi

Hindi ko alam kung anong pag-uusapan namin pero may kakaiba akong naramdaman sa aking dibdib. Pakiramdam ko bigla nalang itong nanikip na hindi ko maipaliwanag. Nagmamadali akong kumuha ng hoodie dahil pakiramdam ko lalagnatin ako. Sobra akong nilalamig pati talampakan ko sobrang lamig din. Pagkatapos pumunta na ako sa silid ni Nanay at Tatay. Nadatnan kong tahimik silang dalawa. Si Tatay ay nasa kama nila nakaupo habang si Nanay ay nasa tabing upuan sa gilid nito. Maliit lang ang silid ng mga magulang ko, maliit lang din itong bahay namin. "Ang laki na ng anak natin, Mildred." Nakangiting sabi ni Tatay pero ang mga ngiti niya ay hindi man lang umabot sa mga mata niya. Lumapit ako at umupo sa tabi niya. Inabot niya ang ulo ko at marahang hinaplos ito. Pag-angat ko ng tingin sa kanya nakita ko ang agad ang pag-ulap ng mga mata niya pero agad itong ngumiti sa akin. "Parang kailan lang nung hinahabol habol ka pa namin ng nanay mo dahil naliligo ka sa ulan ng o di kaya sa tuwin

In my entire life, I never experienced any pain as much as I do now. Akala ko sagad na yung sakit pero may isasakit pa pala. Pakiramdam ko ang puso ko sobrang durog na. Hindi ko na alam kung paano ko pa ito pupulutin isa-isa. Ang nag-iisang lalaking nagmamahal sa akin ng totoo ay iniwan na rin ako. Wala na ang tatay Ador ko. Hindi ko na matutupad ang mga pangako kong ipapasyal sila nanay sa mga lugar na gusto nila. Hindi na niya matitikman ang mga mahahaling pagkain na gustong-gusto kong ipatikim sa kanila. Hindi niya na maisusuot ang mga gamit na gusto kong ipasuot sa kanya. Hindi niya na makikita kung paano ko pagsisikapan ang lahat para matupad lahat ng mga pangarap nila ni nanay para sa akin. Hindi na nahintay ni tatay na makamit ko ang tagumpay. Wala na ang tatay. Tuluyan niya na kaming iniwan. Nadala pa namin siya sa ospital pero dead on arrival na. Cardiac arrest.Ang lungkot at sobrang sakit sa pakiramdam na sa ganito magtatapos ang lahat.Nangako pa ako sa kanya na kahit

"And please do me a favor. Don't show your face to me, ever again. That's the least you could do for the last time."Humakbang siya palapit sa akin.Sinubukang abutin ang mga kamay ko pero mabilis akong umatras palayo sa kanya. "I won't leave you, Ysabelle. I can't wife. Please hear me out for the last time." He said with eyes full of tears, begging but I just looked at him. Then, he slowly lowered his body, kneeling in front of me and my tatay's casket. The mighty and ruthless Knoxx Wolfert Sarmiento is kneeling in front of me but I feel nothing. Narinig ko ang bulung-bulungan ng mga tao sa paligid. Lumapit si Nanay Mildred sa kanya."Senyorito, tumayo po kayo." Pero sunod-sunod siyang umiling ng hindi inaalis ang tingin sa akin. "Nay please, help me...""Wag muna ngayon senyorito, palamigin niyo muna ang isa't-isa.""I can't Nay, p-please I can't afford to lose my wife." his voice broke and the tears won't stop streaming down his face. He looked at me pleading. "Please tell me wh

Knoxx never gave up on me but he respected my decisions. Though hindi ko siya nakikita pero nararamdaman ko ang presensya niya. Minsan naman bigla nalang siyang pumapasok sa isipan ko at kapag ganun para akong sinasakal. Nahihirapan ako, naninibago pero pilit kong nilalabanan. Ganun siguro talaga kasi nasanay akong palagi kaming magkasama. Pero masasanay din ako, malalagpasan ko rin lahat ng 'to dahil ito ang nararapat kong gawin. May mga pagkakataon pang hindi ko namamalayang umiiyak nalang ako. Hindi ko talaga napipigilan at bigla nalang tumutulo ang luha ko. Lalo't wala pa akong kilala dito sa bagong tinitirahan namin. Nakaka-miss din pala ang mga maiingay at chismosa naming kapitbahay. Nakaka-miss din pala ang panlilibak nila sa akin. Hindi lang din naman puro negatibo ang hatid nun sa akin dahil ginawa ko itong motivation para pag-igihan at baguhin ang aking sarili. Mabuti nalang at nandito si nanay. Siya ang nagpapatahan sa akin kapag nakikita niyang umiiyak ako. Siya ang