Thankfully, Mr. Belanger didn't ask what happened to Jace's hair. Wala din ito sa mood ng dumating kaya hindi na kinausap ang bata. I really feel bad for the Jace. May mga magulang nga itong maituturing pero hindi ko naman nakikita na pinapadama nilang mahal nila ang bata. Jace is like a decoration. Maayos lang ang pakikitungo nila sa bata kung may ibang tao. Pero kapag kami lang dito parang hindi ito nag-eexist. Nung araw na yun hindi rin bumalik si Mrs. Belanger. Ang sabi nag-out of the country trip ito dahil may titingnan bagong location para sa expansion ng jewelry business nila. Mabilis na lumipas ang mga araw. Naging madalas ang pagta-travel ni Mrs. Belanger. Busy ito sa jewelry business nila at ang asawa naman sa pagte-therapy. Mr. Belanger is more serious now than before. Naging regular na din ang pagpunta ng therapist niya dito sa bahay nila kaya may nakikita na akong ibang tao. May bago ding security ang nakabantay sa gate. Tatlo sila, isa sa likuran at dalawa sa front

Nagising ako na parang may mabigat na nakadagan sa akin. May dalawang kamay na mahigpit na nakahawak sa leeg ko, sinasakal ako. Sinusubukan kong tanggalin pero hindi ko magawa sa sobrang lakas ng pagkakahawak nito. Nahihirapan na akong huminga. Gusto kong idilat ang mga mata pero hindi ko magawa. Sobrang bigat ng mga talukap ko parang naka-glue. Gusto kong sumigaw pero walang lumalabas na boses mula sa akin. Gusto ko siyang labanan pero wala akong lakas. Pilit akong lumalaban, nagpupumiglas, kumakawala sa pagkakasakal niya pero hindi ko magawa. Nahihirapan na akong huminga. Pilit ko ang sariling lumanghap ng hangin pero habang ginagawa ko yun lalo akong nahihirapan, lalo akong kinakapos ng hininga. Nauubo na ako. Parang bumabaon na ang kamay niya sobrang higpit ng pagkakasakal sa leeg ko. Namimilipit na ako sa sakit at nandidilim na ang paningin ko. "I will kill you! I will bring you to hell with me. You stupid monkey you gave me nothing but trouble. You should die! You should ro

"I'm okay Ate Ysa. We made it."Sa namimigat kong mga talukap pinilit ko ang sariling labanan ito. Nilahad ko ang mga kamay sa batang ngayong ay punong-puno na ng luha ang mga mata. Nanginginig ang labi sa pagpipigil sa sariling umiyak pero ng magpang-abot ang mga kamay namin ay tuluyan na itong humagulhol."Ate Ysa, I'm sorry..." Jace sobbed."Jace Baby, thanks God you're safe." I said crying and hugging him more. His little body is shaking while hugging me back.Oh God. Thank you for keeping my baby Jace safe."I'm sorry if Ate Ysa failed to protect you. I'm very sorry,Baby. I'm so sorry.""No Ate Ysa, don't say that. You saved me. You are the reason why I am here alive. I should be the one saying sorry to you."I shook my head as I wiped the tears streaming down his cheek. I want to stop him from crying but I can't. Habang pinupunasan ko ang pisngi niya patuloy na dumadami ang mga luhang nag-uunahan dito.I feel so guilty that I wasn't able to protect him. He is too young for this.

Dahan-dahang akong nagdilat ng mga mata at ilang beses pang kumurap para maka-adjust ang tingin ko sa paligid."I don't know until when we can keep this, Nay. Habang tumatagal lalo akong nasasaktan para sa asawa ko. Natatakot din ako na baka lalo lang siya magalit 'pag naalala niya na ang lahat." Narinig kong may nag-uusap sa labas."Kasalanan ko—""No, don't blame yourself, Nay."Kunot ang noo kong tumingin sa kisame. Hindi ko namalayan na nawalan pala ako ng malay sa sobrang pag-iyak ko sa loob ng sasakyan habang bumabyahe kami kanina. Nagbreak-down ulit ako. Nagising nalang ako ngayon na nasa hindi ako pamilyar na silid."You're awake. Are you feeling alright? Do we need to bring you to the hospital?" I heard a familiar voice of a man sitting beside my bed. I slowly shifted my gaze at him. It was RN. His beautiful pair of green eyes is full of concern. Kung ano ang suot niya sa byahe kanina ay yun parin ang suot niya ngayon. Simpleng puting polo shirt na hapit sa katawan niya. Ang

I followed what Rance Neon and the doctor told me to do. Kahit mahirap na hindi ko maalala ang ibang parte ng nakaraan ko pinilit ko ang sariling lumaban. Pinilit kong bumangon sa araw-araw ng hindi nalulungkot. Kailangan kong gawin ito para bumalik ako sa dating ako. Tama sila walang ibang higit na makakatulong sa akin kundi ang sarili ko. Malaki din ang pasasalamat ko kay Knoxx, sa parents niya, sa kakambal niya, sa mga kaibigan niya, sa mga doktor na tumitingin sa akin at kay Nanay dahil palagi silang nakaalalay sa akin. Palagi nila akong iniintindi. Kahit ang mga bago naming kapitbahay malaki din ang naitutulong nila sa akin. Palagi silang mag nakahandang ngiti, mga palakaibigan. Dito sa bagong lugar namin mababait ang mga tao, I mean mababait din naman ang mga dati naming kapitbahay yun nga lang likas na sa kanila ang pag-usapan ang buhay ng may buhay. Pero kahit ganun paman nami-miss ko din ang kadaldalan nina Aling Mameng, Aling Puking at Aling Berat. May regular session