Their life was back to normal when they got back to the Philippines. Naiiwan siya sa bahay samantalang si Lazarus naman ay pumapasok sa opisina lalo pa at maraming mga gawaing naghihintay sa kaniya roon kahit pa dalawang araw lang naman siyang nawala. "Manang, ano po bang paboritong ulam ni Lazarus?" Tanong niya sa kasambahay nang maisip niyang sorpresahin ito. Nagbilin kasi ito na late siyang makakauwi mamaya dahil sa workload sa opisina na kailangang habulin bago ang deadline. Napangiti muna ang matanda bago ito sumagot sa tanong ni Almirah. "Wala naman talagang paborito iyong si Senyorito, Mirah. Kahit anong ulam naman ang ihain mo sa lamesa ay kakainin ng batang iyon," nakangiti nitong sinabi. Lihim siyang napangiti. "Magugustuhan niya po kaya kapag sinigang at kare-kare?" "Ay oo naman, hija. Matutuwa iyon kapag nalaman niyang nilutuan mo siya ng pagkain!" Anang mayordoma sa tonong nasasabik. Wala pa man pero tila ba nakikita na nito ang magiging reaksyon ni Lazarus kapag naka

"Are you in Italy right now, Mirah? Hindi ka na kasi nagagawi rito sa bahay. The last time you called I was busy so I wasn't able to talk to you over the phone, pero nagbilin ka raw kay Bonny?" It was Arthur who's on the other line. Kahapon pa ito tumatawag sa kaniya pero ngayon lang siya nagkaroon ng oras para sagutin iyon. "Ah, oo. I'm sorry kung hindi na ako nakakauwi riyan. Nasa Pilipinas lang din ako actually pero may inaasikasong importante. Dadalaw ako this week kung walang biglaang errands," ani Mirah dahil medyo guilty na rin siya na matapos siyang tanggapin sa bahay ng mga ito nang nangangailangan siya ay basta na lang siyang aalis. Arthur chuckled. "Ayos lang, ano ka ba? Unahin mo iyang mga kailangang tapusin. Alam ko naman kung gaano ka ka-busy na tao. Kaya ko pa rin namang i-handle iyong mga kailangang asikasuhin sa site. Tumatawag din naman ang Papa mo para mangamusta sa progress," he explained. Sa dami ng kaniyang iniisip, halos makalimutan na niyang mayroon silang

"Manang, pakiakyat po muna si Almiah sa kaniyang silid," bilin ni Almirah sa kasambahay na nagbabantay sa kanilang anak pagkatapos niya itong lapitan at mahalikan sa noo. "Who's outside, Mommy, and why is she shouting?" inosenteng tanong ng kaniyang anak. Almirah caressed her daughter's hair before shaking her head. "Let Mommy and Daddy handle it baby, okay? Just go to your room with Manang and we'll be there in a while," bilin niya sa anak na kahit nalilito man ay tumango na lang. Nang nawala na sa paningin niya ang kaniyang anak ay saka lamang siya nagpasyang lumabas para daluhan si Lazarus na nauna na sa kaniya sa paglabas para awatin sa panggugulo si Dessa. "Why can't you just love me back, huh? Okay lang sa akin ang may kahati basta ambunan mo lang din ako ng pagmamahal mo," the girl desperately said as she was kneeling down in front of him. Iyon kaagad ang naabutan niya nang nakalabas siya sa mansion. "Dessa, how many times do I have to tell you that I don't have any feeli

They both slept well that night. Walang mapagsidlan ang tuwang nararamdaman ni Lazarus dahil paulit-ulit na umalingawngaw sa kaniyang isip ang lahat ng sinabi ni Almirah sa kaniya nang nakaraang gabi. "Good morning..." malapad ang ngiting bati niya kay Almirah kinabukasan. Kanina pa talaga siya gising pero hindi siya bumangon dahil wala siyang ibang gustong gawin kung hindi ang pagmasdan si Almirah habang mahimbing itong natutulog sa kaniyang bisig. To hear her confess her love for him is a dream come true for Lazarus dahil sa wakas ay hindi na lang siya hanggang panaginip. "Hmm..." It was the only response Almirah could give to him, mas isiniksik pa nito ang kaniyang sarili sa mga braso at dibdib ni Lazarus. Masyado siyang kumportable sa pagkakayakap dito na hindi na niya namalayang tumataas na ang sikat ng araw sa labas. Kahit pa makapal ang mga kurtinang tumatabing sa kanilang silid, alam ni Almirah na kailangan na nilang bumangon para simulan ang kanilang araw. "We need to ge

Palubog na ang araw nang nakauwi si Almirah. Sunod-sunod din ang tawag at text sa kaniya ni Lazarus nang sa wakas ay mabuksan niya ang kaniyang telepono. Hindi muna siya umuwi nang manggaling siya kanina sa bahay ng mga magulang ni Lazarus dahil natatakot siya na baka sa mag-ama niya maibaling ang kaniyang emosyon, she didn't want that to happen so she told her driver to driver her at a nearest shore. Nagpalipas siya ng ilang oras doon to reflect on what she said and did. Wala siyang anumang pinagsisisihan doon. Sinabi niya lang ang laman ng kaniyang puso, ang mga hinanakit na ilang taon niya ring kinimkim. Bakas din ang pag-iyak sa kaniyang mga mata ngunit wala siyang magagawa dahil kapag hinintay niya pa iyong mawala, baka pa mas hanapin siya ni Lazarus o ng anak nila. "Si Lazarus po?" iyon ang kaagad niyang tanong sa isang kasambahay nang may nakasalubong siya pagkauwi.The house help looked at her with pure worry in her eyes. Siguro ngayon ay napansin na nito na kagagaling niy