TADEO is smiling from ear to ear while watching Andrei picking the fruits in the apple plantation. Niyaya niya itong mag-date at gusto niyang maranasan nito ang buhay niya para maintindihan nito lalo ang mga katulad niya. Gusto niyang unti-unti itong mamulat sa perspektibo ng mga magsasaka. Alam niyang kapag naintindihan nito ang mga magsasaka ito na mismo ang magbibigay ng mga kailangan nila para mas lalong mapalago ang ani ng hacienda. Una nilang pinuntahan ay ang apple plantation, kasama nila ang mga fruit picker ng hacienda. Halata sa mukha nito na hindi natutuwa sa ginagawa lalo at nadudumihan ang kamay nito. But he knows that when the time passes by she will love what she is doing right now. Tulad niya, may pasan itong malaking basket sa likod. May damit na nakapandong sa ulo. Naka-long camisa de chino at nakabota din. Natawa siya nang mapangiwi ito dahil nahulog ang pinitas na mansanas."My gosh, why I am doing this?" reklamo nito. "Kaya

"INGAT HO kayo, Boss Andrei," bilin ng lalaking nagtawid sa kanya. Hindi siya nakasagot. Kanina pa ito nakikipag-usap sa kanya at palaging may paggalang iyon. Hindi na siya sanay na may taong tumatawag sa kanya ng gan'on. Isang simpleng mamamayan nalang siya ng Pilipinas at wala na siyang maipagmamalaki tulad noon. Tiningala niya ang mataas na welcome logo ng Isla De Kastilyo. Nalalanghap na niya ang preskong hangin na wala sa Maynila. Pamilyar pa rin ang pakiramdam na iyon sa kanya. Gumaan ang loob niya sa kabila ng mga iniisip. Perpekto talaga ang lugar para pagbakasyonan, kung isa siyang bakasyonista siguradong mag-eenjoy siya. Mas naaappreciate na niya ngayon ang simpleng buhay ng mga tao. Isinukbit niya sa kanyang braso ang dalawang bag, naglakad papasok sa isla. Halos lahat ng nakikita niya ay kulay berde, nagtataasang mga puno at patag na mga palayan. Walang katao tao sa entrada ng lugar. She take her time savoring the peace that welcome her. Kay tagal na n'ong huli niyang

NAKAAKBAY SA kanya si Tadeo habang naglalakad sila sa tabing dagat. Malapit na ang dapit hapon at nagpasya silang umuwi na. Makulimlim ang kalangitan at hindi pa man sila nakakalayo sa batong kanilang kinauupuan kanina ay nagsimula nang umambon. Hinubad nito ang kamesang suot, ipinandong sa kanyang ulo. Pinoprotektahan siya nito upang hindi mabasa. Natatawa nalang siya, kahit anong pagsecure na gawin nito nababasa pa rin dahil palakas ng palakas ang ulan. "Tumakbo nalang kaya tayo?" aniya. Pumayag naman ang binata. "Pagbilang ko ng tatlo sabay tayong tatakbo."Bumilang nga ito at nang marating ang pangatlo ay sabay silang tumakbo. Mas lalong lumakas ang ulan. Nagtatawanan sila habang tumatakbo patungo sa tricycle na dala nila. Dahil tago ang lugar wala silang ibang masisilungan. Pinauna siyang pumasok ni Tadeo sa tricycle. Mabilis nitong ibinaba ang mga tabing na plastik na siyang nagsisilbing protektsyon para hind

"MAKASALANAN," sigaw niya. Hindi niya alam kung tatalikod o tititig nalang sa grasyang nasa kanyang harapan. Bakit parang mas lumaki? Mariin niyang nakagat ang labi at tinakpan ang mga mata, ngunit ang pilyo niyang isipan ay naglaan pa rin ng siwang sa kanyang daliri kaya nakikita niya pa rin. "Takpan mo 'yan," sigaw niyang muli. "Ikaw ang magtakip ng mata mo. Kung makasigaw ka akala mo di mo 'to nahawakan noon." Tinalikuran siya nito. Nakatitig lamang siya sa matambok nitong pwet habang naglalakad patungo sa walk in closet. Kinapa niya ang pisngi niyang nag-iinit at napapadyak sa inis. "Hindi naman gan'on kalaki 'yon noon." Umiwas siya ng tingin nang makita niya ang hawakan ng lampshade na nasa bedside table. Ang likot ng imagination mo. Pinagdadampot niya ang mga paperbag at basta inilagay sa sahig upang maalis agad ang mga iyon sa kama. Hingal na hingal siya ng matapos, nakaupo siya sa sahig habang hinihintay na lumabas ulit si Tadeo.

NAPAHILAMOS ito sa sobrang frustration. Hindi niya alam kung bakit ito sumunod, kitang kita sa mukha nito na galit na galit ito na ngayon niya lang nakita ngunit ang boses ay nasa normal pa ring lakas, mas lalo lamang dumiin ang mga salita at puno ng hinanakit. "Bakit palagi mong pinapamukha sa'kin na kailangan kong maghabol?" tanong nito. Natigilan siya. Pinili niyang hindi ito tignan. "Hindi ko sinabing maghabol ka, ikaw ang naglalagay ng sarili mo sa ganyang sitwasyon.""Napakatanga ko. Sa laki ng kasalanan sa'kin nagawa pang kumawag ng buntot ko n'ong malaman kong parating ka." Pigil ang kanyang hininga, nararamdaman mangyayarj na ang komprontasyon na matagal na niyang iniiwasan. Natatakot siya. "Umasa ako na sa pagbabalik mo maiisip mo manlang na suyuin ako, nahumingi ng tawad sa mga nagawa mo pero wala sa dalawang 'yon ang ginawa mo. Umasta kang tila walang nangyari, umalis at bumalik ka kung kelan mo gusto.""Wag na na'ting pag-usapan ang