เวลาสามทุ่ม ลมฤดูใบไม้ร่วงพัดไหว ใบไม้ร่วงหล่นลงสู่พื้นทำให้เกิดเสียงกรอบแกรบ ทันทีที่ฉินอันอันลงจากรถแท็กซี่ เธอก็รู้สึกหนาวสั่นจนสะดุ้ง เธอถือกระเป๋าแล้วรีบเดินไปที่ประตูบ้านตระกูลฝู ในคืนสลัว เธอสวมชุดกระโปรงสีแดงเซ็กซี่และมีเสน่ห์ เมื่อเช้าตอนที่เธอออกไปข้างนอก เธอสวมเสื้อเชิ้ตธรรมดาและกางเกงลำลอง เมื่อคิดว่าเธอแต่งตัวแบบนี้เพื่อเอาใจผู้ชายคนอื่น ฝูสือถิงจึงอดกำนิ้วแน่นไม่ได้ เมื่อฉินอันอันเดินไปเปลี่ยนรองเท้าที่ทางเข้า เธอก็เห็นฝูสือถิงกำลังนั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก เสื้อเชิ้ตสีดำที่เขาสวมวันนี้ทำให้เขาดูเย็นชาละน่าเกรงขามมากขึ้น สีหน้าของเขาเย็นชาและไร้อารมณ์เช่นเคย และเธอก็ไม่กล้ามองนานเกินไป หลังจากเปลี่ยนรองเท้าแล้ว เธอก็ลังเลว่าทักทายเขาดีไหม อย่างน้อยเมื่อเช้าเขาก็ยื่นกระดาษทิชชู่ให้เธอ เธอเดินไปที่ห้องรับแขกอย่างใจจดใจจ่อ พลางมองไปทางเขา คืนนี้บรรยากาศแตกต่างจากปกติเล็กน้อย ปกติเวลาเธอกลับมา แม่บ้านจางจะออกมาต้อนรับเธอ วันนี้แม่บ้านจางไม่อยู่เหรอ? เธอสูดหายใจเข้า หัวใจเต้นแรงราวกับกลอง ในที่สุด เธอก็ตัดสินใจไม่ทักเขา “มานี่” น้ำเสียงเย็นชาดั

ในสายตาของเธอ เขากลายเป็นปีศาจยื่นเขี้ยวอันแหลมคมของเขาเข้าหาเธอ "ทำไม?" ฉินอันอันพูดอย่างยากลำบาก "ฟู่ซือถิง ถึงคุณไม่อยากมีลูก แต่ก็ไม่จำเป็นต้องพูดจาโหดร้ายแบบนี้เลยนะ!" แววตาล้ำลึกของฟู่ซื่อถิงเต็มไปด้วยความเย็นชา "ถ้าฉันไม่ทำให้ชัดเจน แล้วถ้าเกิดเธอทำอะไรบ้า ๆ ออกมาล่ะ" ฉินอันอันแอบถอนหายใจและละสายตาออกจากใบหน้าของเขา เธอกลัวและรู้สึกว่าเธอกำลังจะก้าวเข้าสู่ห้วงแห่งความทรมานไปตลอดกาล ท่าทางของเธอกระตุ้นความสนใจของเขา เขายกริมฝีปากขึ้นแล้วพูดเหน็บแหนมว่า "ฉินอันอัน เธออยากมีลูกให้ฉันจริง ๆ เหรอ?" ดวงตาสีน้ำตาลของฉินอันอันจ้องมองเขา “ฉันขอแนะนำเธอว่าอย่าทำหูทวนลมกับคำเตือนของฉัน เธอก็รู้ว่าฉันเป็นใคร แล้วฉันทำได้มากกว่าที่ฉันพูดซะอีก ถ้าไม่อยากตายก็อย่าขัดคำสั่งฉัน" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาดแล้วหันไปมองที่หน้าต่าง ฉินอันอันกำมือแน่นและพูดด้วยความโกรธ "ไม่ต้องกังวล ฉันไม่มีลูกให้คุณหรอก ฉันเกลียดคุณมากแค่ไหนคุณเองก็น่าจะรู้อยู่แก่ใจดี แล้วที่สำคัญที่สุดในตอนนี้คือ หย่ากันให้เร็วที่สุด! " ลูกไม่ใช่ของเขาคนเดียว ถ้าเธอมีลูกก็เพื่อตัวเธอเอง เมื่อลูกโตขึ้น เธอจะเล

“ฉินอันอัน ใครบอกเธอว่าเขามีผู้หญิงที่เขาชอบแล้ว? เธอไปเอามาจากไหน แล้วเธอรู้ชื่อผู้หญิงที่เขาชอบไหม?” ถังเฉียนเริ่มรู้สึกกระวนกระวายใจ แม้ว่าเธอยังคงเชื่อมั่นว่าฟู่ซื่อถิงไม่มีผู้หญิงคนอื่นนอกจากตัวเอง ฉินอันอันส่ายหน้า “ถังเฉียน สิ่งที่ฉันเพิ่งพูดเป็นแค่สันนิษฐานของฉันเท่านั้น...ฉันไม่รู้จักฟู่ซื่อถิงเหมือนที่คุณรู้จักเขาหรอก” หลังจากสงบลงเล็กน้อย เธอก็กลับคำพูดใหม่ เธอคิดว่าเรื่องของฟู่ซื่อถิงนั้นไม่ใช่เรื่องธรรมดาอย่างแน่นอน และเธอก็ไม่อยากเข้าไปมีส่วนร่วม เธอแค่อยากมีชีวิตที่ดี และให้กำเนิดลูกเท่านั้น “ฉันก็คิดว่าเธอเห็นซื่อถิงอยู่กับผู้หญิงคนอื่นด้วยตาของเธอเองซะอีก! พูดซะฉันตกใจเลย” ถังเฉียนยอมรับคำอธิบายของฉินอันอัน และสบายใจมากขึ้น “ซื่อถิงไม่ใช่ผู้ชายแบบที่เธอคิด เขาไม่ชอบผู้หญิง และก็ไม่ชอบเด็ก” ฉินอันอันถามด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ “เธอรู้ไหมว่าทำไมเขาถึงไม่ชอบเด็ก?” “บอกตามตรงนะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แล้วก็ไม่รู้ด้วย เขาไม่ชอบ ฉันก็แค่ไม่คลอด” ถังเฉียนขมวดคิ้วเล็กน้อยราวกับพูดกับตัวเอง “จริง ๆ แล้วเขาก็ดีกับฉัน” “เธอมีความสุขก็ดีแล้ว” ฉินอันอันยอมแพ้ให้กับการเปลี

“นั่ง” สายตาของเขามองไปที่ร่างของเธอ “อือ” เธอเดินไปที่โซฟาแล้วนั่งตรงข้ามเขา บนโต๊ะกาแฟมีโน้ตบุ๊กตั้งอยู่หนึ่งเครื่อง หน้าจอโน้ตบุ๊กหันเข้าหาเธอ และบนหน้าจอก็มีภาพจากกล้องวงจรปิด ถ้ามองอย่างละเอียดก็บอกได้เลยว่านี่คือภาพจากกล้องวงจรปิดในห้องนอนของเขา จอภาพหันหน้าไปทางเตียงใหญ่ บนเตียงมีเขาและเธอ หลังจากที่ฉินอันอันเห็นภาพบนหน้าจออย่างชัดเจน เลือดในร่างกายก็พลันเดือดพล่านทันที! ทันใดนั้น เธอก็กระโดนยืนขึ้นพลันชี้ไปที่โน้ตบุ๊ก และตะโกนผ่านฟันที่กัด “ฟู่ซื่อถิง! คุณโรคจิตเหรอ?! ติดกล้องวงจรปิดไว้ในห้องนอน!” เธอโกรธมาก! เธอแทบจะลืมไปว่าตัวเองนอนกับเขามาสามเดือนแล้ว ในช่วงเวลาสามเดือนที่ผ่านมา เขาอยู่ในสภาพเจ้าชายนิทรา ดังนั้นเธอจึงไม่ปฏิบัติต่อเขาในฐานะผู้ชายเลย ไม่ว่าอยู่ข้างภายนอกจะดูดีแค่ไหน คนเรามักจะมีพฤติกรรมไม่น่าดูเมื่ออยู่ในห้องส่วนตัว ดังนั้นเธอจึงรับไม่ได้ เรื่องที่เธอถูกกล้องวงจรปิดจับมาสามเดือนแล้ว! ตอนที่เธออยู่ในห้องของเขาไม่มีใครบอกว่ามีกล้องวงจรปิดอยู่ในห้อง ฟู่ซื่อถิงเห็นว่าเธอโกรธมากจนตัวสั่น แต่อารมณ์กลับดูสงบ “ทำไมคุณถึงคิดว่าผมเป็นติดก

เมื่อฉินอันอันคิดถึงเรื่องนี้ เธอก็รู้สึกเหมือนมีคนกำลังบีบคออยู่ เธอรู้สึกหายใจไม่ออกและเวียนหัว เขาเป็นคุณซีได้อย่างไร?! คุณซีโอนเงินให้เธอหน้าล้าน และต้องการลงทุนกับฉินกรุ๊ป ฟู่ซื่อถิงจะใจดีกับเธอขนาดนั้นได้อย่างไร? แต่ถ้าเขาไม่ใช่คุณซี แล้วทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ล่ะ? ขณะที่เธอกำลังสับสน รถเข็นของเขา เสื้อสีเข้มของเขา และผิวขาวซีดของเขา ย้ำเตือนเธอว่าคนที่อยู่ตรงหน้าไม่สามารถเป็นคนอื่นได้ นอกจากฟู่ซื่อถิง เธอหายใจไม่ออก และก้าวถอยหลังโดยไม่รู้ตัว แต่ประตูห้องส่วนตัวปิดตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ “ยังไม่ทันทักทายจะไปแล้วเหรอ?” ฟู่ซื่อถิงมองเธอที่กำลังตื่นตระหนกพลางเปิดริมฝีปาก “คุณมาทำอะไรในที่แบบนี้?” ฉินอันอันยกมือขึ้นทัดผมยาวไว้ข้างหู และพยายามสงบสติอารมณ์ “ฉัน...ฉันมาทานข้าวเย็นกับเพื่อนร่วมชั้นสองสามคน” “ที่นี่คือสถานที่ดื่มเหล้า” “โอ้...” ฉินอันอันมองไปรอบ ๆ ห้องส่วนตัว ห้องส่วนตัวมีขนาดใหญ่มาก และตกแต่งอย่างหรูหรา แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนกำลังตกนรก “ฉัน ฉันน่าจะมาผิดห้อง ฉันไปหาเพื่อนก่อนนะ” “ฉินอันอัน” เสียงของเขาฟังดูเย็นชาทุกคำ “เมื่อเช้าคุณไม่ได้ยินสิ่งที่ผ