“Who doesn't want happiness? Lahat tayo ay gustong maging masaya. But we won't be able to experience happiness if we continue to harbor grudges toward those who have hurt us. We must forgive them regardless of what they have done to us because grudges or resentments may weigh us down, but forgiving and letting go can free us from emotional baggage.” Tipid akong napangiti matapos mapanood ang video presentation ni Myra at Reynald. Pakiramdam ko kasi, ‘yong panapos na mensahe ni Myra ay patama para sa akin. Sapol na sapol ako dahil hanggang ngayon, hindi pa rin nawawala ang tampo, ang sama ng loob, at hinanakit ko sa kapatid ko, maging sa mga magulang ko. Kahit anong pilit ko sa sarili ko, nasasaktan pa rin ako sa tuwing maalala ko kung gaano niya gustong mawala ako sa buhay nila, kaya hanggang ngayon, malungkot pa rin ako. Lahat ng sinabi ni Myra, ay talagang kapupulutan ng aral, hindi gaya ng kay Reynald na puro yabang. Focus lang siya sa sarili niya. Sa mga routine niya sa araw-ara

“Erica, teka nga lang. Talagang susundan mo ang demonyong ‘yon?” Napapailing si Mrya, at parang nadidismaya pa. ”Alam mo, para kang isda na kumagat sa pain ni Justin. Akala ko ba, hindi ka tanga? Ginagamit niya lang ‘yong laruan mo para ikaw naman ang mapaglaruan niya," talak niya pa habang hawak na nito ang siko ko. “Hindi ka nag-iisip. Baka nga kung saan ka pa dadalhin ng lalaking ‘yon—" “Myra, wala akong pakialam kung saan niya man ako dalhin. Alam ko rin kung ano ang kayang gawin ng lalaking ‘yon. Kaya ko naman ang sarili ko, sisiguraduhin ko na hindi ako mapapahamak. Kailangan kong makuha ‘yon. Hindi niya pwedeng kunin sa akin ‘yong stuffed toy ko. Mahalaga ‘yon sa akin, Myra—alam mo kung gaano ‘yon kahalaga sa akin—" parang maiiyak kong sabi. Na kay Justin na rin ang tingin ko na kampanteng naglakad pababa ng hagdan. Kung hindi lang kasalanan ang manakit ng tao, kanina ko pa siya tinulak, mabawi ko lang ang stuffed toy ko. “Alam ko nga na mahalaga ‘yon sa’yo, Erica pero—" H

Napisil ko ang sintido ko, sumakit na naman kasi ang ulo ko. Hindi ko na kasi talaga alam kung ano ang gagawin ko sa magpinsang ‘to—hindi ko na alam kung ano ang gagawin ko, tantanan lang nila ako. Pakiramdam ko ang liit-liit ng mundo para sa aming tatlo. “Reynald—" sandali akong sumulyap kay Myra na ngayon ay hawak na ang door handle. Maski siya ay gusto na ring umiwas dito kay Reynald. Hindi kasi nag-iisip. Lagi niyang nakakalimutan na mahirap makipag-deal sa mga demonyo. “Salamat sa pag-rescue sa amin,” sinadyang ngiti ang kasabay ng sinabi ko. Saka kinuyom ko na lang ang mga kamao ko. Kumukontra kasi ang buong sistema ko sa pagpapasalamat sa kanya. At saka, mas okay pa siguro ang magpasalamat na lang ako, kay sa bigyan ko ng pansin ang pag-eemote niya.“Walang ano man, Erica," mahinahon niyang sabi at hahawakan pa sana ang kamay ko na nakahawak na sa backrest, pero kaagad kong inilayo ang kamay ko. Ngumiti siya ng mapait at pilit. “Ang ilap mo pa rin talaga," sabi niya at bumug

Imbes na sumagot, napahikbi pa lalo ako, hindi dahil sa tuwa, kung hindi dahil sa dismaya nang mamukhaan ko ang lalaking alalang-alala habang karga ako. Si Justin.Sa dinami-daming pwedeng makakita sa sitwasyon ko, at pwedeng tumulong sa akin ngayon ‘yong tao pa na hindi ko gusto at hindi inaasahan ang dumating. “Tatlong babae ang nakita ko—" sagot ng matanda." Pinagtulungan siya,” umiling-iling ito habang nagsasalita. “Mabuti na lang at natakot sila, tumakbo nang makita ako—”“Tatlong babae?" halos pabulong niyang tanong kasabay ang pagsalubong ng mga kilay. Kitang-kita ko rin kung paano nagtangis ang bagang nito.“Oo, hindi ako pwedeng magkamali—" Napatingin sa akin ang matanda kasabay ng sagot niya, “sige na, umalis na kayo, dalhin mo siya sa hospital—”Umiling-iling ako sabay sabi na, "ayoko sa hospital, gusto ko nang umuwi. Ihatid mo na lang ako pauwi—” humihikbi pa rin ako. Tingin lang ang sagot ni Justin sa sinabi ko, pero nagpasalamat naman siya sa matanda bago kami umalis sa

Kung takot na takot man ako kanina habang pinagtulungang saktan ng mga impakta na kaibigan ni Justin, mas doble-doble ang takot na nararamdaman ko ngayon dahil sa sinabi niya. Hindi ko na kasi alam kung ano na ang tumatakbo sa isip niya. Kanina pa siya nakangisi. Kanina pa siya tuwang-tuwa sa tuwing mag-re-react ako sa mga sinasabi niya. At ngayon nga na hindi ko maitago ang takot ko, ang saya-saya niya. Sino ba ang hindi matatakot sa mga gaya nila? Sila Shaira nga na babae ay nagawa akong saktan, siya pa kaya na lalaki? Isang sapak lang ang gawin niya sa akin siguradong tulog ako. Paano kung talagang maging demonyo na siya at hindi na niya ako sasantuhin? Paano kung— pati utak ko, tumututol sa naiisip kong kademonyohan na maaring gawin ni Justin sa akin. “Halika ka nga rito.” Hinawakan niya ang kamay ko at akmang hihilahin palapit sa kanya. Pero tinulak ko siya, sabay sabi na, “ano ba?! Lumayo ka nga, Justin! Nakakatakot ka na,” humihikbi kong sabi. “Ito naman, ang sungit-sungit