ความร้อนกระจายบริเวณรอบ ๆ สระอวี้ฮวา ขณะที่ฉู่เนี่ยนซีมาถึงทางเข้านางกลับไม่เห็นฉู่กุ้ยเฟย อีกทั้งยังไม่มีขันทีหรือนางกำนัลอยู่เลยเมื่อนางเปิดประตูเข้าไปด้วยความสงสัย อากาศร้อนก็พุ่งมาปะทะหน้านาง ลางสังหรณ์ไม่ดีในใจของนางก็รุนแรงมากขึ้น แต่คราวนี้นางอาจจะจับคนที่ว่าจ้างนักฆ่ามาสังหารนางได้ ดังนั้นฉู่เนี่ยนซีจึงไม่ได้ส่งเสียงถามออกไป เพียงแต่ระมัดระวังตัวยิ่งขึ้นกว่าเดิมความร้อนปกคลุมใบหน้าของฉู่เนี่ยนซี ประกอบกับเสื้อผ้าหนา ๆ ที่ใส่อยู่ ทำให้มีเม็ดเหงื่อมากมายผุดขึ้นมาบนใบหน้าของนางผ้าม่านสีเขียวผืนบางที่อยู่โดยรอบอยู่นิ่งไม่ไหวติง เสาหนาที่รองรับคานนั้นถูกแกะสลักด้วยลวดลายที่ซับซ้อนและประณีตฉู่เนี่ยนซีพยายามไม่ให้มีเสียงเดินจากรองเท้าปักผ้าต่วน พร้อมกระชับเข็มเงินที่อยู่ในแขนเสื้อ พลางมองไปรอบ ๆ อย่างระแวดระวังยิ่งเดินเข้าใกล้เท่าไหร่ก็ยิ่งมีกลิ่นหอมโชยมามากขึ้นเท่านั้น ขณะที่เดินไปยังทิศทางของกลิ่นหอมที่ว่า ก็พบว่าหลังกลุ่มไอน้ำลอยขึ้นมาจากบ่อน้ำพุร้อนขนาดใหญ่ตรงหน้า มีบุรุษผมยุ่งเหยิงผู้หนึ่งอยู่ในม่านไอน้ำ ยังไม่ทันมองได้ชัดเจนว่าเป็นใคร ก็ได้ยินเสียงคนจากข้างนอกตะโกนเข้า

“เจ้ามาที่นี่ในนามของแม่เจ้า ซึ่งถือเป็นการเติมเต็มความปรารถนาของข้า ตอนที่ข้าได้พบกับแม่ของเจ้าครั้งแรก นางบอกว่าน้ำพุร้อนควรจะสร้างเช่นไร จากนั้นสถานที่แห่งนี้ก็ได้ถือกำเนิดเกิดขึ้น”องค์จักรพรรดิทรงใช้คำพูดที่เป็นกันเอง“หม่อมฉันทราบเรื่องในอดีตเพียงเล็กน้อยเท่านั้น และยังทราบว่าเสด็จพ่อเคยมีความรู้สึกดี ๆ ให้กับท่านแม่ หม่อมฉันเชื่อว่าท่านแม่ต้องรู้สึกขอบคุณในความปรารถนาดีของพระองค์แน่นอนเพคะ” ฉู่เนี่ยนซีกล่าว เรียบ ๆองค์จักรพรรดิหันกลับมามองฉู่เนี่ยนซี ใบหน้านั้นดูคล้ายกันมาก ถึงอย่างไรมันก็เป็นเพียงความคล้ายคลึง แต่ไม่ใช่นางดวงตาของพระองค์พร่ามัวเล็กน้อย ทรงยิ้มขมขื่นหลังจากนึกถึงฉู่เคอ“ใคร ๆ ก็เอาแต่ระแวงข้า กลัวว่าข้าจะพาเจ้าเข้ามาอยู่วังหลัง แต่ข้าไม่ใช่คนหื่นกามเช่นนั้น นางก็คือนาง เจ้าก็คือเจ้า จริงอยู่ที่ข้ายินดีที่ได้พบเจ้า แต่มันก็เป็นเพียงความยินดีที่ช่วยปลอบใจข้าเท่านั้น หากเจ้าไม่ได้แต่งงานกับหลีเอ๋อร์ ข้าก็คงจะรับเจ้ามาเป็นลูกของข้า”ดวงตาขององค์จักรพรรดิกลับมาฉายแววเจิดจ้า ทรงทอดพระเนตรมองฉู่เนี่ยนซีด้วยความเอ็นดู“ที่เสด็จพ่อทำเช่นนั้น ก็คงเป็นเพราะเห็นถึ

หลังจากที่ขันทีเฉินออกไปครู่หนึ่ง ก็ได้ยินเสียงออดอ้อนของลูกสาวดังขึ้นในพระตำหนัก ซึ่งแม้แต่ควันธูปก็สั่นไหวเบา ๆ ด้วยเสียงนั้น“เสด็จพ่อ”“เล่อเอ๋อร์ เจ้ามีเรื่องอะไรหรือ?”เย่เซวียนเล่อเข้าเฝ้าองค์จักรพรรดิด้วยสีหน้าบูดบึ้ง แต่ยังคงไม่ลืมมารยาทที่จะทำความเคารพ จากนั้นจึงเข้ามาเขย่าแขนขององค์จักรพรรดิเบา ๆ“เสด็จพ่อ เหตุใดถึงทรงให้พี่สะใภ้สามกลับไปล่ะเพคะ? ลูกยังไม่ได้เรียนรู้อะไรเลย”องค์จักรพรรดิเพียงเงยพระพักตร์ทอดพระเนตรไปยังบุตรสาวที่โตแล้วตรงหน้า ดวงตาของพระองค์สั่นไหว อันที่จริงเมื่อสังเกตดี ๆ เย่เซวียนเล่อก็คล้ายตัวเองเหลือเกิน เพียงแต่นิสัยเหมือนเด็กของนางยังไม่หายไป พระองค์อดไม่ได้ที่จะรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยที่ตั้งแต่เล็กจนโตฮองเฮาไม่ได้สั่งสอนบุตรสาวของนางให้ดีเย่เซวียนเล่อถูกองค์จักรพรรดิจ้องเขม็งมาเป็นเวลานานจึงรู้สึกหวั่นในใจ นางกระพริบขนตายาว ๆ ของนางแล้วพูดพร้อมแสร้งยิ้ม “เสด็จพ่อ เหตุใดถึงทรงจ้องเล่อเอ๋อร์เช่นนั้นล่ะเพคะ?”“เล่อเอ๋อร์ เรื่องบางเรื่องพ่ออาจจะเข้าข้างเจ้าได้บ้าง แต่พ่อเข้าข้างเจ้าไปตลอดไม่ได้หรอกนะ พ่อให้เจ้าอยู่เคียงข้างแม่เจ้ามาตลอดเพราะต้องการ

เย่เฟยหลีครุ่นคิดก่อนจะกล่าวขึ้นว่า “มันยากที่จะบอกได้ชัด น้องห้ามีนิสัยเอาแต่ใจมาแต่ไหนแต่ไร ตั้งแต่เด็กไม่ว่านางอยากจะได้อะไร ฮองเฮาก็จะหามาให้นางทันที แต่หากเจ้าสงสัย ข้าก็จะส่งคนไปตรวจสอบดู”“ใช่แล้ว ข้าได้ยินมาว่าพี่รองต้องการลงทุนในหอการแพทย์ และช่วงนี้เขาก็ส่งเงินและสมุนไพรหายากมากมายไปที่นั่น ดูเหมือนว่าพี่รองกำลังวางแผนที่จะเปิดทางให้ตัวเองสินะ”แม้ว่าเย่เฟยหลีไม่มีเจตนาที่จะยึดครองบัลลังก์ แต่ถ้าหากเย่เหลียนมีอำนาจมากขึ้นเรื่อย ๆ เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่จะเกิดขึ้นในอนาคต เย่เหลียนจะต้องฆ่าพวกเขาทั้งหมดอย่างแน่นอน“หอการแพทย์มิได้อยู่ภายใต้เขตอำนาจของราชวงศ์ แต่ก็ใช่ว่าคล้อยตามคนผู้อื่นได้ง่าย ๆ”ฉู่เนี่ยนซีระงับสายตาที่ไม่สบายใจ และตอบออกไปอย่างใจเย็น“ในตอนแรกหอการแพทย์ยอมรับของขวัญเหล่านั้นไว้ แต่เมื่อเข้าใจความหมายของพี่รอง ก็เริ่มที่จะส่งของขวัญเหล่านั้นคืนกลับไปมากมาย โดยบอกว่าไม่รู้ราคาของสิ่งเหล่านี้มาก่อน แต่พอรู้แล้วจึงลำบากใจที่จะยอมรับเอาไว้เจ้าค่ะ”ท่าทางของฉู่เนี่ยนซีทำให้เย่เฟยหลีรู้ว่าหอการแพทย์จะไม่เป็นภัยคุกคามต่อพวกเขา ดังนั้นเขาจึงไม่ได้พูดอะไรอีกอ

หลังจากที่ตรวจชีพจรของนางแล้ว ฉู่เนี่ยนซีก็กล่าวกับทุกคนว่า “คุณหนูจื่อซีไม่ได้เป็นอะไรมาก เพียงแค่ร่างกายยังไม่หายดีจึงเป็นลมไปก็เท่านั้นเพคะ”จากนั้นฉู่เนี่ยนซีก็ได้ทำการปรับเปลี่ยนใบสั่งยาของหมอหลวงเล็กน้อย นางตัดส่วนผสมยาออกสองรายการ และเพิ่มตัวยาอื่น ๆ อีกบางรายการ ก่อนจะส่งคนไปรับยาที่สำนักหมอหลวง ฮูหยินฉู่ปลอบไทเฮาว่า “ซีเอ๋อร์อยู่ที่นี่แล้ว ไทเฮาเองก็ต้องดูแลสุขภาพของตัวเองด้วย พวกเรากลับไปรอฟังข่าวเถิดเพคะ หากคุณหนูจื่นซีฟื้นแล้วจะส่งคนไปรายงานให้ท่านทราบทันที”หลังจากที่ฮูหยินฉู่และไทเฮาจากไปแล้ว ฉู่เนี่ยนซีก็มาที่ห้องโถงใหญ่และกล่าวกับเย่เฟยลี่ที่รออยู่ที่นั่นว่า “ไม่สะดวกที่ท่านจะรออยู่ที่ห้องส่วนตัวของหญิงสาวเช่นนี้ ท่านไปรอที่ห้องโถงใหญ่กับไทเฮาเถิดเพคะ”เย่เฟยหลีพยักหน้าและจากไปทันใดนั้นทั้งห้องก็โล่งขึ้นมาก หลังจากที่ฉู่เนี่ยนซีรอให้คนรับใช้นำยาต้มมาให้ นางก็ป้อนมันให้กับซุนจื่อซี หลังจากผ่านไปสักครู่ ซุนจื่อซีก็ค่อย ๆ ลืมตาขึ้นมา หลังจากเห็นคนที่อยู่ข้างเตียงอย่างชัดเจน นางจึงถามด้วยความสงสัย “หม่อมฉันเป็นอะไรไปหรือเพคะ?”ฉู่เนี่ยนซีเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของซุนจ