All Chapters of Cold and Ruthless: Chapter 21 - Chapter 30

CHAPTER TWENTYMalalim ang isip si Dom habang nilandas ang kahabaan ng magulong daan patungong San Diego City Mall. Papalubog na ang araw sa malayong kaluran at ang kulay kahel nitong sinag ay tumatama na lang sa itaas ng ilang parte ng nagtataasang gusali sa lungsod.Paminsan-minsang tumatama sa kaniyang mukha ang repleksyon ng araw mula sa masalaming bahagi ng ilang mga gusali dahilan upang bahagya niyang pinipikit ang mga mata, habang itinaas ang kamay at itinapat sa kaniyang noo para takpan ang kaniyang mga mata mula sa nakakasilaw na repleksyon.Palinga-linga siya sa paligid dahil kasalukuyan siyang tumatawid sa isang eskinitang dinadaanan ng maraming mga tricycle.Nasa sentro siya ngayon ng lungsod ng San Diego hindi lang upang papasok sa kanilang night class ngunit upang sunduin ang asawa.Hindi alam ni Matilda na pupunta siya ngayon dito dahil wala naman siyang cellphone upang tawagan ito. Hindi niya pa kasi kayang bumili ng Nokia 3310 dahil masyado itong mahal para sa kaniya

CHAPTER TWENTY TWOHINDI ALAM ni Dom kung gaano siya katagal nawalan ng malay. Ngunit dahil ramdam niya pa ang hapdi ng kaniyang bibig na tumama sa matigas na lupa, pakiwari niya ay saglit lang iyon.Pero nang tumingin siya sa paligid ay wala na sina Matilda at ang lalaki nito. Mabuti nalang at walang mga nakakita sa kanilang mga kapitbahay nila, kaya hindi masyadong nakakahiya. Nakabakod din ang bahay nila kaya mahihirapan talagang managap ng balita 'yong mga tsismosang nasa paligid nila.Napailing na lamang si Dom habang dahan-dahang tumayo.Naisip niyang wala na ngang pakialam ang kaniyang asawa sa kaniya, kasi hindi na nga ito nag-abalang ilipat siya habang nawalan ng malay diba? Bagkus ay pinabayaan lang siya nitong nakalugmok sa lupa.Mabigat man ang kaniyang kalooban dahil sa sobrang sakit na dinaramdam sa oras na ito ay pinilit niya pa ring tumayo at pumasok ng bahay.Pagkapasok niya sa loob ay dagli siyang naghilamos, maliban kasi sa duming galing sa lupa na nasa kaniyang bibi

CHAPTER TWENTY FOURDAHIL SA pagkatalo niya sa kaso ay kaagad na naka-schedule ang paglipat ni Dom sa City Penitentiary dahil doon niya igugugol ang dalampong taong hatol sa salang hindi niya ginawa.Labis na kalungkutan ang naramdaman ni Dom pagkatapos maibaba ng hukuman ang desisyong guilty laban sa kaniya. Kaya naman sa loob ng ilang araw ay nakamukmok lang siya sa isang sulok ng selda, wala na siyang pakialam sa paligid. Naiintindihan naman siya ng mga kasama kaya pinabayaan na lamang siya ng mga ito, tinatawag lang siya kapag kainan na.Kumakain naman siya, dahil sa kabila nang lahat nang ito, may parte pa rin ng kaniyang utak ang ayaw sumuko. Limampong taon lang naman 'yon. Mag-39 pa lang siya kung makakalabas siya sa kulungan no'n, kaya hindi pa siguro magiging huli ang lahat kung ipagpapatuloy niya ang pag-abot sa mga pangarap."Filipe, may dalaw ka." Sa gitna ng malalim niyang pag-iisip ng kung anu-ano ay narinig niyang tinawag siya ng Jail Officer.Hindi sana siya gumalaw per

CHAPTER TWENTY SIXPAGKATAPOS ng ginawa ni Don Ronilo kay Dom ay muli siyang dinala sa infirmary ng kulungan dahil napakataas ng kaniyang lagnat. Ngunit matapos bigyan ng gamot ay binalik din siya sa kanilang selda. Sa buong maghapon ng araw na iyon ay walang ginawa si Dom kung hindi ang humiga sa kaniyang kama.Kahit hindi siya umiiyak ay patuloy na umaagos ang kaniyang mga luha, hindi dahil sa sakit o lungkot na naramdaman kung hindi dahil sa labis na galit.Isinumpa niyang hindi na niya hahayaang mangyayari sa kaniya iyon.He was greatly humiliated by what had happened. Hindi niya akalaing madungisan ang kaniyang pagkatao sa gano'ng paraan. Nakakadiri at nakakasuklam ang pangyayari na iyon na siguradong tatandaan niya sa habang buhay.Wala siyang ibang sinisi sa kahirapang sinapit kung hindi ang kaniyang taksil na asawa. Kung hindi dahil dito, wala siya sa kulungang ito ngayon. Kung hindi dahil walang pakundangang pagdiin nito sa kaniya sa korte, hindi sana siya mahahatulan ng dala

CHAPTER TWENTY EIGHTWALANG IDEYA si Dom kung ilang oras o araw siya sa loob ng Bartolina, pero dahil sa anim na beses siyang nakakain doon, palagay niya nasa mahigit dalawang araw siya roon.Sa lahat nang pinagdadaanan ni Dom, maliban syempre sa naranasan niya sa kamay ng dating asawa at ng kalaguyo nito, ang dalawang araw niyang pamamalagi sa loob ng Bartolina ang pinaka-nakaapekto sa kaniyang pag-iisip.Halos ipagdasal niya nang mamatay nalang kaysa manatili sa napakadilim, napakasikip at napakabahong silid na iyon. Oo mabaho kasi doon na siyan umiihi, pinipigilan niya lang talaga ang sariling dumumi roon kasi kung nagkataon, hindi niya alam kung mabubuhay pa siya.Matatag ang estado ng pag-iisip ni Dom, pero sa loob ng Bartolina, naisipan talaga niyang magpakamatay dahil sa labis na paghihirap. Pisikal at emosyonal na torture ang naranasan niya roon. Kaya naiintindihan niya na ngayon kung bakit takot na takot ang lahat na mapasok dito."Dahil 'yan sa infirmary!" matigas na utos ng