Lahat ng Kabanata ng Fated to Love You, My Prince: Kabanata 51 - Kabanata 60

Marahan niyang pinahid ang kanyang mga luha habang bit-bit niya ang di kalakihang bag. It was the same bag she brought when she went in Nirvana. At kung ano ang laman niyon noon, ay iyon pa rin ang dala niya ngayon. It's painful to leave like this, to leave without even seeing him even for one last time, but it has to be like this. They are really not for each other. It's always been even from the start. This is their fate. It's painful to leave him, but somehow she felt relieved. Hindi man sila ang end game ni Dylan, at least buhay ang bunga ng kanilang pagmamahal. Ang kanilang anak na ginawa niya ang lahat para iligtas. "Please your Highness, give me this one last request. Have mercy on me and my child. Let us live together and I promise, I will never ever see Dylan. Please your highness, I am begging you.. please.." Paulit-ulit na niyang pagmamakaawa ng araw na iyon kasabay ng mga nag uunahang luha sa kanyang mga mata. She was there kneeling on the cold floor, na kahit mahapd

Inagaw niya agad ang cellphone mula kay Jervis ng mapagtantong sinagot na ni Diane ang tawag nito. "Hello Diane, si Dylan kumusta siya? Okay lang siya hindi ba?" She asked in a trembling voice immediately.Itinanong niya agad iyon dahil hindi niya alam kung tatagal ang kanilang pag-uusap. Any moment, the cignal can cut off. "S-Serie.."She said almost a whisper. Alam niyang sinadya nitong pahinaan ang boses. Sa katunayan nakikinita na niya na nasa tagong lugar ito ngayon habang kausap siya."Diane please sabihin mo, okay lang siya hindi ba?"Nang matahimik ito ay parang lalabas ang puso niya sa kanyang lalamunan sa kaba at takot."Diane huwag mo naman akong takutin ng ganyan." Pumiyok na siya. "Tell me, ligtas siya, hindi ba?"Ilang segundo pa bago ito sumagot and it felt like she's already in line of dying. And when she finally mutter the answer..."I-I'm sorry, Serie. A-Ang totoo.." she paused again as if she's taking all of her courage to tell her. "Ang totoo m-masama daw ang la

"Goodnight Daddy Jervis.." Mahinang sabi ni Eisiah kay Jervis sa na sinabayan pa ng hikab. "Hmm, goodnight too my princess. Antok ka na ba?" "Not so, pero need po namin matulog ng maaga. May pasok po bukas di ba?" Jervis chuckled. "Oh.. my bad. Oo nga pala, nakalimutan ni Daddy. Oh, sige na, tulog na kayo. Where's kuya Eisier?" "Kuya Eisier, daddy wants to talk to you." sabi nito na pagkunwa'y iniabot ang cellphone sa kapatid na agad naman nitong kinuha."Hello, daddy Jervis.. kailan ka po uuwi? Sabi mo uuwi ka na ngayon, bat hindi ka dumating? Hindi mo po nakita si Mama na suot ang dress niya. Angganda-ganda po niya.""Ow, talaga? Ay sayang naman hindi ko siya nakita. But don't worry, makikita ko pa naman siya na suot ang dress na iyon eh. And it will be soon. Anyway, you need to sleep na. May pasok pa kayo ni Esie bukas. Goodnight Eisier.""Makakauwi ka na po ba bukas?" Habol pa nito."Ah yes. Daddy will be home tomorrow. Kanina nga sana, kaso lang masama ang panahon dito, iyo

Tahimik lang si Jervis habang ginagamot nito ang kanyang sugat. Kanina niya pa iyon napapansin habang pauwi sila mula sa kindergarten school. He is tending to her wound but it seems like his mind is elsewhere.At hindi na siya nagtataka kung bakit. Dahil kahit siya mismo ay windang pa rin hanggang sa mga sandaling iyon.Seeing Dylan again make their world turn upside down. Alam naman niya na pangalawang tahanan na nito ang Pilipinas, pero bakit sa dinami-dami ng lugar ay dito pa sa lugar nila sila nagkita? Is it really a coincidence? Hindi kaya sinadya talaga nitong pumunta sa kanilang lugar? He knows that she live in Cagayan. At sisiw nalang para rito na hanapin ang eksaktong lugar kung saan siya nakatira kung gugustuhin nito.But why would he do that after all this years? Hindi kaya...?Ipinilig niya ang ulo. No, its not possible. He can't be there because he wanted to see her. Imposible iyon. Isang hindi sinasadyang pagkakataon lamang talaga ang pagkikita nila kanina. May importa

Mariin siyang napakagat-labi saka pasimpleng inalis ang kamay sa mukha ni Jervis at dumiretso ng upo.Hindi pa man ay ramdam na niya agad ang tensyon sa buong silid na iyon. Mas higit sa tensyon na naramdaman niya noong una silang nagkita sa harap ng kindergarten. That time it was more on shocked. Bago sila nagtungo roon, inihanda na niya ang kanyang sarili, pinilit na isinsik sa isip na kailangan niya itong harapin para sa katahimikan ng lahat. Ngunit ngayong nasa harap na niya ito, nablangko na naman ang kanyang utak. All she can feel now is the sudden coldness of her body. From anxiety, from fear, from guilt and most all from the cold aura of the man who is now walking towards them. Nanunuot iyon hanggang sa kaliit-liitang ugat ng kanyang katawan.When Jervis stand to greet him, napilitan rin siyang tumayo."Kumusta, Prince Dymitri.." Jervis greeted business-like. Inilahad nito ang kanan nitong kamay upang makipagkamay sa kaharap. "Ikinagagalak naming makita kang muli."Tinanggap