All Chapters of อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: Chapter 2531 - Chapter 2540

ฟู่จาวหนิงไม่สนใจว่าซืออวี๋ชิงจวินจะเตรียมอะไรอยู่นางสนใจแค่ตัวเองก็พอแต่ว่า นางก็ส่งไป๋หู่ออกไปสำรวจทาง และสืบหาร่องรอยของพวกเซียวหลันยวนก่อนส่วนนางก็นำยาที่รวบรวมมาอย่างยากลำบากในช่วงเดือนกว่านี้ พร้อมด้วยองครักษ์สามสิบหกนาย รีบเดินทางไปที่เมืองหลีเสี่ยวเยว่แน่นอนว่าต้องตามนางมาด้วยหงจั๋วเฝิ่นซิงเองก็พยายามจนได้ติดตามฟู่จาวหนิงออกมาเพราะทุกคนล้วนรู้สึกว่า ฟู่จาวหนิงท้องโตขนาดนี้แล้ว ถ้าออกจากบ้าน ข้างกายมีแต่องครักษ์ผู้ชายมันก็ไม่สะดวกเอามากๆ จริงๆและถ้ามีแค่เสี่ยวเยว่คนเดียว ก็เกรงว่าจะดูแลได้ไม่ทั่วถึงดังนั้น หงจั๋วกับเฝิ่นซิงจึงตามมาด้วยถ้าไม่ใช่ว่าฟู่จาวหนิงไม่เห็นด้วย เสิ่นเชี่ยวเองก็จะตามมาอีกคนคลังสกัดยาของฟู่จาวหนิงอันที่จริงก็มีของใช้สำหรับเตรียมคลอดไว้ไม่น้อยแล้วรถม้าเองก็ผ่านการตัดแปลงอย่างละเอียดโดยฟู่จิ้นเชินและเสิ่นเสวียน ทำให้เลี่ยงการกระเทือนได้มาก ยิ่งไปกว่านั้นด้านในยังปูเอาไว้อย่างนุ่มนวล วางเบาะเอาไว้อีกพอควร กลัวฟู่จาวหนิงจะนั่งไม่สบายแต่ไม่ว่าจะดัดแปลงอย่างไร ฟู่จาวหนิงออกมาครั้งนี้ก็ไม่ใช่ออกมาเที่ยว ความเร็วจึงไม่มีทางช้าได้เลย ดังนั้นจ

"ท่านอ๋อง" จงเจี้ยนเองก็เห็นจดหมายแล้ว เขาคิดถึงความเป็นไปได้หนึ่งขึ้นมาทันที "ถ้าพระชายาได้รับจดหมายแบบนี้ จะวางใจท่านไม่ลง จนตามมายังเมืองหลีหรือเปล่า?"ฟู่จาวเฟยพอได้ยินก็ตกตะลึงไปแล้ว"ไม่หรอกกระมัง? พี่หญิงตอนนี้ท้องก็ไม่ค่อยสะดวก จะวิ่งแจ้นออกมาได้อย่างไรกัน? ไม่ใช่แค่ต้องลำบากเร่งเดินทางนะ แต่มาที่นี่ก็ยังอันตรายอีกด้วย"จากที่เขาเห็น ฟู่จาวหนิงเป็นคนที่มีความคิดของตัวเองสูง และมีเหตุผลมาก เป็นผู้แข็งแกร่งที่เขานับถือ น่าจะไม่เสี่ยงอันตรายแบบนี้จงเจี้ยนรู้สึกว่า ช่วงเวลาที่คุณชายฟู่น้อยคนนี้อยู่กับพระชายายังไม่นานพอยังยาวนานสู้ช่วงเวลาที่เขาอยู่กับพระชายาไม่ได้ถ้าหากเข้าใจพระชายาก็จะรู้ว่า นางเป็นคนที่มีความซื่อสัตย์และคุณธรรมสูงมาก ยิ่งไปกว่านั้นยังให้ความสำคัญและเป็นห่วงท่านอ๋องมากด้วยถ้ารู้ว่าท่านอ๋องอาจจะมีอันตราย พระชายาจะต้องตามเข้ามาแน่ยิ่งไปกว่านั้น จงเจี้ยนเองก็รู้สึกว่า พระชายานั้นเก่งกาจมากยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องอื่น ต่อให้พระชายาไม่ออกโรง ขอแค่นางอยู่ใกล้ๆ นี้ พวกของจงเจี้ยนก็ยังรู้สึกได้ถึงความปลอดภัยความปลอดภัยนี้กระทั่งท่านอ๋องเองก็ให้พวกเขาไม่ได้

"นายท่าน พวกเราอยู่ดูที่นี่มาสองวันแล้ว ยังจะดูต่อไปอีกไหม?"ซางจื่อรู้สึกว่าพวกเขาดูอยู่ที่นี่มาสองวัน สู้ไปนั่งคิดหาวิธีตีเนียนเข้าเมืองอีกครั้งจะดีกว่า แล้วดูว่ามีอะไรที่จะช่วยอ๋องเจวี้ยนได้บ้างพวกเขาก่อนหน้านี้เนียนเข้าเมืองมาแล้วรอบหนึ่งแต่ว่าสถานการณ์ของเมืองหลีแตกต่างอย่างสิ้นเชิงจากที่พวกเขาจินตนาการกันไว้การเข้าไปครั้งนั้น ซางจื่อก็ยังรู้สึกว่าไม่ค่อยได้อะไรมาเลย แค่ได้เห็นว่าในเมืองหลีมีสภาพแบบไหนก็เท่านั้น"ดูอีกหน่อย"ซืออวี๋ชิงจวินกลับไม่ร้อนรนเลยแม้แต่น้อย"ซางจื่อเอ๋ย เจ้าเองก็ต้องรู้จักอดทนหน่อย เมื่อคืนนี้ที่สอนเจ้าสังเกตดาว มองอะไรออกบ้างล่ะ?""เรียนนายท่าน ซางจื่อโง่เขลานัก" ซางจื่อพอได้ยินก็รู้สึกละอายใจขึ้นมาซืออวี๋ชิงจวินเหลือบมองเขาผาดหนึ่ง"เจ้าน่ะ ยังต้องขัดเกลาอีก"ตอนแรกซางจื่อถูกองค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นเกลี้ยกล่อม ให้ส่งนางไปที่เขาชิงถงน่าเสียดาย ตอนนั้นคนที่ฝ่าบาทต้าชื่อส่งมาจับตัวฝูอวิ้นก็เฝ้าอยู่ที่ตีนเขาชิงถงพอดี องค์หญิงใหญ่ฝูอวิ้นถูกพากลับไปที่ต้าชื่อ พอซางจื่อกลับมา เจ้าอารามก็ไม่ได้ตำหนิกล่าวโทษอะไร ยังคงเก็บเขาไว้ไม่งั้นตอนนั้นซางจื่อก

ตอนนี้คนแบกเกี้ยวทั้งสี่ล้วนหลับตา ไม่ขยับเขยื้อน กำลังขัดสมาธิปรับลมหายใจหลังจากกินยาลูกกลอนนั่นลงไป ฤทธิ์ของยาก็รุนแรงมากพวกเขาถ้าไม่ตั้งใจกระตุ้นปราณปรับลมหายใจดีๆ ให้ฤทธิ์ยานี้กระจายออกโดยไวที่สุดแล้วถูกร่างกายดูดซับไป เอ็นกระดูกของพวกเขาก็จะเจ็บปวดขึ้นอย่างมากและในขั้นตอนการปรับลมหายใจนี้ พวกเขาก็ตั้งสมาธิอย่างเต็มที่ดังนั้นพวกเขาจึงล้วนหลับตาลงปรับลมหายใจด้วยกายและใจทุกครั้งในเวลานี้ คือตอนที่เจ้าลัทธิเทพทำลายล้างจะลงมาจากเกี้ยวเพื่อยืดเส้นยืดสายตอนนี้เขาจะไปจัดการธุระส่วนตัวเวลาแบบนี้เขาไม่เชื่อคนแบกเกี้ยวทั้งสี่เลย จึงต้องหาเรื่องให้พวกเขาทำและพอเจ้าลัทธิเทพทำลายล้างจัดการธุระส่วนตัวเสร็จ ก็ดึงหมวกคลุมศีรษะลงมา หลังจากปลดหน้ากากหนังมนุษย์ชั้นหนึ่งออกจากใบหน้าแล้ว จึงนำน้ำมาเช็ดใบหน้าเขาถอนหายใจยาวเขาสวมหน้ากากหนังมนุษย์มานานมากแล้วบางครั้งถึงจะมีโอกาสปลดหน้ากากลงมา ให้หน้าของตนเองได้โดนลมบ้าง ได้ล้างบ้าง ได้ผ่อนคลายบ้างและในป่าเขาที่รกร้างเช่นนี้ ก็เป็นช่วงเวลาที่เขาผ่อนคลายมากที่สุดผ่อนคลายยิ่งกว่าในวังตำหนักที่สร้างเสร็จอะไรนั่นเสียอีกตอนนี้ถ้ามีคนมา

เจ้าลัทธิเทพทำลายล้างเองพอเหลือบมองก็เห็นเงาคนที่ใช้วิชาตัวเบาบินแฉลบลงมาจากบนเขาแล้ววิชาตัวเบาดีหรือไม่ดี แค่มองในตอนนี้ผาดเดียวก็มองออกแล้วคนผู้นี้ชายเสื้อปลิวพริ้วไหว ท่วงท่าราวกับเซียน ทะยานลอยเข้ามาเหมือนเท้าไม่แตะพื้นราวเซียนลอยละล่องดูแล้วไม่มีอาการฝืนแม้แต่น้อย แล้วยังดูดีเอามากๆ ด้วยถ้าเป็นคนทั่วไปที่ไม่เข้าใจวรยุทธ์มาเห็น ไม่แน่อาจจะคิดว่าเป็นเซียนคนหนึ่งจริงๆ ก็ได้เจ้าลัทธิเทพทำลายล้างหรี่ตาลงมองคนผู้นี้คือใครกัน?แต่ไม่ว่าจะเป็นใคร ก็คงไม่ใช่คนในเมืองหลีของเขาแน่ เพราะเมืองหลีไม่มียอดฝีมือแบบนี้และเมืองหลีทางนั้นเวลานี้น่าจะไม่มีคนเข้ามารับเขาดังนั้นพอเห็นยอดฝีมือแบบนี้ปรากฏตัว เจ้าลัทธิเทพทำลายล้างก็ออกคำสั่งทันที "รีบเข้าเมือง สลัดเขาให้หลุด"เขาไม่อยากให้คนผู้นี้มาอยู่ตรงหน้าตนเอง แล้วมาขวางเขาตอนที่เข้าเมือง"ขอรับ เจ้าลัทธิ！"คนแบกเกี้ยวทั้งสี่รีบยกเกี้ยววิ่งพุ่งทะยาน ดูเหมือนจะแข่งเวลากับคนผู้นั้นซืออวี๋ชิงจวินเองก็เห็นว่าเกี้ยวถูกยกขึ้นตรงไปทางเมืองหลีอย่างรวดเร็ว"แบกคนไว้แต่ยังเร็วได้ขนาดนี้เชียว?"เขาเองก็ทอดถอนใจออกมา แต่ก็รีบเพิ่มความเร็ว