บททั้งหมดของ Billionaire's Lost Sweetheart: บทที่ 11 - บทที่ 16

Nang mag-angat ako ng tingin ay nakita ko ang unti unting pagdilat ng mga mata ni Jiro, namumungay itong nakatitig sa akin. Nakaramdam ako ng hiya kaya’t agad akong nag-iwas ng tingin. Handa na sana akong tumayo upang magtungo na sa kabilang parte ng kama dahil nais ko na lamang itulog itong nararamdaman ko. Ngunit bago ko pa man iyon magawa ay agad na akong nahawakan ni Jiro sa aking batok. Bahagya pa itong umangat upang maabot ng kanyang labi ang labi ko nan a bahagya pang napaawang. Dahan dahan, kumilos na ang labi niya, ako naman ay nagawa pang lasapin ang sarap na hatid ng banayad niyang paghalik. Nang hapitin niya ako ay tuluyan na akong bumagsak sa kanyang katawan kayat nakadagan na ako sa kanya. Naramdaman ko ang isang kamay niyang humahaplos sa aking braso, hanggang sa likod ko na siyang nagbibigay kiliti sa akin. Ginaya ko ang ginawa niya, ang mga palad kok ay hinaplos ko naman sa kanyang muka. Ramdam ko ang init ng kanyang katawan habang nagsisimulang lumalim ang aming m

Napatango si Ara, ngumiti ito ngunit hindi man lang iyon umabot sa kanyang mga mata. Sinubukan niyang mag-iwas ng tingin sa pag-aakalang maitatago ang kirot na kanyang nadama buhat sa sinabi ni Jiro. Kanina ay wala siyang nararamdaman ni katiting na selos sa pagpapahayag ni Jiro ng paghanga kay Johara. Ngunit ng sabihin nitong hanggang ngayon ay naghihintay pa ito sa pagbabalik ng babae, tila sinaksak ang puso niya sobrang lalim. Kanina lamang ang mga luha niya ay para sa awa kay Johara, ngunit ngayon ay lumuluha na siya para sa kanyang sarili. Hindi inaasahan ni Ara na mabilis niyang mahuhulog sa lalaki, gayon din ang mabilis na pagpaparamdam sa kanya ng sakit. “Sir,” Napahinga si Ara matapos makarinig ng boses, naisip niyang baka isa sa mga tauhan ni Jiro ang dumating. Tila dininig ng Panginoon ang dasal niya, may dumating upang iligtas siya sa awkward na sitwasyong iyon. “Ahm babalik na muna ako sa loob, baka hinahanap na ako ng mama mo,” nakayukong wika pa niya, akmang aalis na

Maliwanag na ang labas ng magmulat ako ng mga mata, marahil kung hindi tumama sa mukha ko ang liwanag ng araw ay hindi pa ako magigising. Ang plano ko sana ay gigising ako ng maaga upang magluto ng breakfast ni Jiro at ni Doña Melissa ngunit naalala kong malamang ay hindi rin iyon papansinin ni Jiro. Isa pa hindi rin ako sigurado kung makakagising ako ng maaga dahil madaling araw na ata ng makatulog ako, dahil sa pag-iyak. Kagabi ay lumabas pa ako ng kwarto upang doon umiyak, hindi ko kase napigilan ang sarili ko. Hindi ko alam kung bakit nagiging emosyonal ako nitong mga nakakarang araw. Kung bakit nasasaktan ako kahit wala man akong karapatan.“Nababaliw na ata ako,” Awtomatikong napatingin ako sa gilid ko ng maalala si Jiro, ngunit na-disappoint lang ako matapos makitang mag-isa na lamang ako sa kwarto. Ano pa nga bang aasahan ko tanghali na, malamang pumasok na iyon sa trabaho.“Hindi ka naman tunay na asawa para magpaalam sayo bago pumasok,” sigaw ng utak ko. Napatango tuloy